Γκρουπς και καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο με ένα album και ύστερα χάθηκαν
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ως ακροατής κάποιος "έπεσε" πάνω σε ένα album, δίνοντας βαρύτητα και σημασία σε αυτό και τον καλλιτέχνη, για να συνειδητοποιήσει αργότερα ότι ξεθώριασε σχεδόν αμέσως. Συγκεκριμένα είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο. Πολλές φορές κάποια groups κεφαλαιοποιούν μια πρόσκαιρη επιτυχία, ώστε να καταστούν εντελώς ανεπίκαιροι αμέσως αργότερα, καταλήγοντας στην αφάνεια και στην αδιαφορία κοινού και εταιρειών. Άλλες φορές πάλι μπορεί η διάλυση ή η εξαφάνιση να είναι αποτέλεσμα κακού συγχρονισμού, ή ακόμα χειρότερα κάποιας τραγωδίας. Η διατήρηση της δημοτικότητας ενός καλλιτέχνη στα ύψη είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, τουτέστιν είναι λογικό τα λεγόμενα one hit wonders να υπάρχουν σε περίσσεια, μέσα σε 6,5 rock δεκαετίες.
Παρόλο που ο όρος "one hit wonder" χρησιμοποιείται συχνά με αρνητικό τόνο, είναι οι ίδιες οι επιτυχίες και τα albums που παραμένουν δημοφιλή, αντέχοντας στη δοκιμασία του χρόνου. Ο επίσημος ορισμός χρησιμοποιείται κυρίως για τραγούδια, τα οποία είχαν πρόσκαιρη ή μη επιτυχία στα charts, μένοντας στη μνήμη των ακροατών και ταυτίζοντας τους καλλιτέχνες με αυτά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το My Sharona των The Knack, η διασκευή στο Tainted Love από τους Soft Cell, το πασίγνωστο hit Lambada και πολλά άλλα. Στο εν λόγω αφιέρωμα θα επεκτείνουμε τον ορισμό σε επίπεδο albums, καθώς δεν ήταν λίγα τα groups που εμφανίστηκαν πρόσκαιρα στην επικαιρότητα, κυκλοφορώντας έναν ιδιαίτερα αξιόλογο δίσκο, ώστε να εξαφανιστούν αμέσως μετά. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη, ανεξάρτητα από χρονολογική σειρά ή μουσικό είδος, φυσικά θα υπάρχουν κάποια albums που θα μείνουν απ'έξω λόγω παράλειψης ή έλλειψης χώρου, ενώ επίτηδες δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτό obscure δίσκοι από τη δεκαετία του 70. Όπως γίνεται κατανοητό, οι τελευταίοι αποτελούν από μόνοι τους μια ξεχωριστή κατηγορία.
Μέρος πρώτο.
Sheriff : Sheriff (1982)
Ένα album και καλό από τους Καναδούς Sheriff, με εντελώς χαρακτηριστικό για την εποχή ήχο, αλλά την πολυπόθητη επιτυχία να έρχεται πολύ αργότερα. Με ένα intro που ξεγελάει ως προς την κατεύθυνση του album (το καταιγιστικό Give me Rock n Roll), οι Sheriff επιδίδονται στο απαιτητικό sport του AOR με ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα, σε ένα album αξιοπρεπέστατο ως ντεμπούτο. Από τις απαραίτητες Journey επιρροές (Elisa, Crazy without You), μέχρι την κατάδειξη της συμβολής των Styx στη διαμόρφωση του 80s AOR ήχου (Mama's Baby, Makin my Way), το Sheriff είναι ένα ιδιαίτερα ευήκουστο και απολαυστικό album. Η δε επιτυχία του When I'm with you θα ερχόταν μερικά χρόνια αργότερα, ξεκινώντας από τη Mineapolis και διασχίζοντας τα ερτζιανά όλης της Αμερικής σε μια ραδιοφωνική φρενίτιδα, φτάνοντας στο no.1 και όντας το δεύτερο Καναδικό group μετά τους Bachman-Turner Overdrive που πετυχαίνει κάτι ανάλογο, οι δεύτεροι με το You Ain't Seen Nothing Yet.
Green River : Rehab Doll (1988)
Κάπου εδώ συναντάμε τις ρίζες του grunge, σε ένα από τα δύο συγκροτήματα που μπορούν να χαρακτηριστούν ως "group-ομάνες" (το άλλο είναι οι Temple of the Dog). Οι Green River είχαν στις τάξεις τους τον Mark Arm (υπεύθυνο της Sub-Pop Records και μετέπειτα mastermind των Mudhoney), καθώς και τους Jeff Ament και Stone Gossard, που αργότερα θα συνιδρύσουν τους Pearl Jam. Ήταν και η επιθυμία των δύο τελευταίων να προχωρήσουν σε ένα καλύτερο συμβόλαιο (σε αντίθεση με τον Mark Arm) που τελικά οδήγησε το group στη διάλυση. Κάπου ανάμεσα σε μια σκληρότερη έκδοση του punk και ψήγματα από παλιομοδίτικο Sabbath ήχο, το Rehab Doll αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια, από ένα group μπροστά από την εποχή του, πέρα από την ξεκάθαρη ιστορική αξία του. Δύο χρόνια πιο πριν οι Green River είχαν κυκλοφόρησει το EP Dry as a Bone, με το σύνολο του υλικού να επανεκδίδεται ένα χρόνο αργότερα από την Sub-Pop, μαζί με άλλα bonus tracks.
Oliver Magnum : Oliver Magnum (1989)
Album φετίχ ανάμεσα στους μύστες του Αμερικανικού power metal ήχου, το μοναδικό album των Oliver Magnum αποτελεί κόσμημα για κάθε δισκοθήκη σχετική με το είδος. Με το εισαγωγικό Sister Cybele και το riff του που στοιχειώνει κόσμο και κοσμάκη, καθώς και μια εισαγωγική τριάδα που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση, το Oliver Magnum βρίσκεται μέχρι σήμερα πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των οπαδών των Jag Panzer, Omen, Liege Lord, Crimson Glory, πρώιμων Queensryche φυσικά, γενικότερα όλων αυτών που συνδυάσαν την Maiden/Priest κληρονομιά με τα στοιχεία που συνηθίσαμε να βρίσκουμε στις μπάντες εξ Αμερικής. Με πάρα πολλά speed στοιχεία, με ποικιλία στις συνθέσεις, αλλά και τα φοβερά φωνητικά του James Randel (μετέπειτα στους cult ήρωες Forte), ο δίσκος είναι από τα καλά κρυμμένα μυστικά του ήχου. Οι Oliver Magnum, ύστερα από κάποια demo και split ep's στις αρχές των 90s, δυστυχώς διέλυσαν, καθώς ο μουσικός χάρτης ως γνωστόν είχε αλλάξει για τα καλά.
Derek & the Dominos : Layla and Other Assorted Love Songs (1970)
Μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Ένα supergroup της εποχής, με τον Duane Allman των Allman Brothers Band να συμμετέχει στη συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών, το Layla and Other Assorted Love Songs είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Η κυριαρχία του Layla, της κορυφαίας σύνθεσης του Eric Clapton και ένα από τα γνωστότερα τραγούδια όλων των εποχών, και μια σειρά από άλλα πολύ αξιόλογα blues rock τραγούδια. Παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησε το 1970, ο δίσκος ηχητικά προσομοιάζει με mid με late 60s, χωρίς το heaviness και την ψυχεδέλεια του ήχου που άρχισε να διαμορφώνεται και να επικρατεί έκτοτε. Μια ιδιαίτερη διασκευή στο Little Wing του Jimi Hendrix θα ξεχωρίσει από το υπόλοιπο, ωστόσο παρά την έλλειψη άλλου τεράστιου hit, ο δίσκος δεν κουράζει σε καμία των περιπτώσεων. Παρόλο που αρχικά θεωρήθηκε εμπορική αποτυχία, άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει στα charts τα επόμενα χρόνια, ώστε να μπει στα αγγλικά charts μόλις το 2011, στη θέση no 68.
Tredegar : Tredegar (1986)
Από σπόντα μπαίνουν και οι φοβεροί Tredegar στο εν λόγω αφιέρωμα καθώς το album που ηχογραφήθηκε το 1991 δεν κυκλοφόρησε ποτέ μετά από απόφαση της εταιρείας του. Ένα καυτό NWOBHM με power στοιχεία album του 1986. Ιδρύθηκαν από πρώην μέλη των Budgie και ο εν λόγω δίσκος έχει γίνει collectors item ανάμεσα στους μύστες τόσο του New Wave of British Heavy Metal, όσο και των 80s γενικότερα. Επική διάθεση, τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, εξαιρετικά riffs από τον αρχιμάστορα Tony Bourge και εξαιρετικά φωνητικά από τον Carl Sentance, σημερινό τραγουδιστή των Nazareth (έχοντας αντικαταστήσει τον βετεράνο Dan McAfferty που αποσύρθηκε και εν τέλει έφυγε από τη ζωή) και πρώην των Persian Risk. Οι Tredegar, φάρμακο για την διάλυση των Budgie τότε, αποδείχτηκαν δυστυχώς βραχύβιοι, σε κάθε περίπτωση όμως το ομώνυμο ντεμπούτο τους παραμένει ένα μνημείο του χώρου.
HSAS : Through the Fire (1984)
Ένα από τα πιο επιφανή supergroups, τόσο όσον αφορά τον ήχο όσο και τα μέλη που το αποτελούσαν. Sammy Hagar, Neil Schon (Journey), Kenny Aaronson (Dust, Rick Derringer, Blue Oyster Cult) και Michael Shrieve (Santana, Roger Hodgson), ονόματα κορυφή στο είδος του, με πολλές εμπειρίες και περίσσεια όρεξη για ανόθευτο hard rock. Ο Schon κατάλαβε γρήγορα την κατεύθυνση που έπαιρναν οι Journey μετά την επιτυχία των Escape και Frontiers, διοχετεύοντας στους HSAS την όρεξη του για το κιθαριστικό rock, τα στοιχεία του οποίου χάνονταν σιγά σιγά από τους AOR θρύλους. Εν μέρει ηχογραφημένο live, το album είναι μία ισχυρότατη ένδειξη για το τι ήταν ικανοί όλοι αυτοί οι μουσικοί, δανείζεται στοιχεία από την προσωπική καριέρα του Sammy Hagar, ενώ ο Schon είναι πραγματικά αφηνιασμένος. Ακόμα και η διασκευή στο Whiter Shade of Pale των Procol Harum, που κυκλοφόρησε ως single, δε μοιάζει καθόλου παράταιρη και έχει προσαρμοστεί στο στυλ των HSAS.
Sex Pistols : Never mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols (1977)
Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για ένα album για το οποίο ήδη έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Η απαρχή και εκτίναξη του punk στην Αγγλία, ο δίσκος που παρέσυρε ένα σωρό groups να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική (The Clash, The Damned, The Buzzcocks και πόσοι άλλοι), μοναδικός δίσκος ενός group που ίσως συνδυάστηκε περισσότερο από κάθε άλλο στην ιστορία με κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους. Η ιδιοφυία του επιχειρηματία Malcolm McLaren (RIP) που έζησε την έκρηξη του νέου μουσικού κινήματος στη Νέα Υόρκη και γύρισε στην Αγγλία δημιουργώντας το φαινόμενο των Sex Pistols. Ένα φαινόμενο που αποτέλεσε έκφραση για τους χιλιάδες νέους χωρίς προσανατολισμό, στην προ-Θατσερική Αγγλία. Μουσικά μιλώντας, το album δε διέφερε από τα punk albums που όρισαν το είδος στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Μικρά σε διάρκεια τραγούδια, δύο με τρία ακόρντα, attitude και στίχοι προκλητικά για την εποχή, η εκδίκηση του rock n roll για τη μετατροπή του σε κάτι το "ακίνδυνο".
Damageplan : New Found Power (2004)
Η διάλυση των Pantera άφησε τους αδερφούς Dimebag Darrell και Vinnie Paul Abbott (RIP & RIP) με μια πικρή γεύση. Η ανάγκη τους για τη δημιουργία μουσικής οδήγησε στους βραχύβιους Damageplan, με το μοναδικό τους album New Found Power να κυκλοφορεί στις 10 Φεβρουαρίου του 2004. Το album συνεχίζει κατά μία έννοια από εκεί που σταμάτησε το Re-inventing the Steel των Pantera, με τις ρίζες του Sabbath-ικού ήχου να συνδυάζονται άψογα με τον 90s ήχο, πρωτομάστορας του οποίου ήταν ο Dimebag Darrell έτσι κι αλλιώς. Οι συμμετοχές των Corey Taylor, Zakk Wylde και Jerry Cantrell δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο δίσκο, η προώθηση του οποίου φέρνει το συγκρότημα στο Columbus του Ohio στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Εκείνο το βράδυ γράφτηκε μία από τις πιο τραγικές στιγμές της rock ιστορίας, με τον Dimebag Darrell (και τρία ακόμα άτομα) να πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ενός εξοργισμένου fan ονόματι Nathan Gale.
Αν ο Darrell άκουγε μικρός ότι ο Eddie Van Halen θα έβαζε την κιθάρα του στο φέρετρο του (όπως και έγινε), ίσως θα ήθελε να πεθάνει εκείνη τη στιγμή.
Mother Love Bone : Apple (1990)
Άλλος ένας πυλώνας του grunge, η δεύτερη προσπάθεια των Jeff Ament και Stone Gossard (Pearl Jam) να σταθούν με αξιώσεις στη μουσική βιομηχανία. Ούτε τώρα όμως θα υπάρχει αίσιο τέλος, καθώς ο ιδιαίτερα ταλαντούχος τραγουδιστής και στιχουργός του group, Andrew Wood, θα φύγει από τη ζωή λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του album, από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, προπομπός του ήχου που θα υιοθετούσε πλήθος συγκροτημάτων κατά τη διάρκεια των 90s, ανάμεσα τους και πολλά της glam συνομοταξίας. Παρόλο που ο ήχος είναι εναλλακτικός ξεκάθαρα, οι Jimmy Page επιρροές του Stone Gossard γίνονται φανερές, τόσο όσον αφορά την τεχνική όσο και την προσέγγιση του songwriting. Ο δε Andrew Wood δίνει μαθήματα φωνητικών σε όλους τους επίδοξους alternative ήρωες των 90s, ανοίγοντας δυστυχώς ταυτόχρονα έναν μαύρο κύκλο από τραγουδιστές της σκηνής που δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους δαίμονες τους (Τον Eddie Vedder και τα μάτια μας).
Them Crooked Vultures : Them Crooked Vultures (2009)
Ένα από τα (πολλά) supergroups αυτής της λίστας, ίσως με τα πλέον βαριά ονόματα της βιομηχανίας. Στους Them Crooked Vultures συναντάμε τον τεράστιο John Paul Jones των Led Zeppelin, τον Dave Grohl στον παλιό του ρόλο, αυτών των τυμπάνων, ενώ η παρέα συμπληρώνεται από τον πολύ Josh Homme (Queens of the Stone Age και Kyuss). Στο Them Crooked Vultures του 2009 συναντάμε καταξιωμένους μουσικούς, εντελώς απελευθερωμένους όσον αφορά την μουσική προσέγγιση τους. Το album βασίζεται σε σύγχρονες rock φόρμες, το συγκρότημα δείχνει με περίσσεια άνεση το πως πρέπει να παίζεται το εναλλακτικό hard rock από το milennium κι έπειτα. Επιπρόσθετα, οι μουσικοί δείχνουν να σέβονται ο ένας τον άλλον, αφήνοντας χώρο για τον καθένα προς το να καταδείξει τις ιδέες του. Παρά την περιοδεία που ακολούθησε το δίσκο, οι υποχρεώσεις τους και άλλοι παράγοντες έχουν σταθεί εμπόδιο ώστε να ηχογραφηθεί κάποιος άλλος δίσκος, από ένα group το οποίο σίγουρα δεν έχει έλλειψη σε έμπνευση ή υλικό.
Τέλος πρώτου μέρους
