Έχουμε σταματήσει εδώ και καιρό να βγάζουμε ενέργεια μέσα από το χορό, στατιστικά, πλειοψηφικά. Πάψαμε να τη διοχετεύουμε μ’ αυτό τον τρόπο, να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε. «Χαμένοι» στα κινητά μας, ακίνητοι μ’ ένα ποτό στο χέρι κοιτώντας παθητικά τον υπόλοιπο κόσμο. Στις εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν, βγάζουμε το καπέλο.
Οι επιτυχίες που ακολουθούν ανήκουν στα SOS κάθε DJ που θέλει να ξεσηκώσει το κοινό του. «Γεννημένες» σε πέντε διαφορετικές δεκαετίες, από αυτή του ’60 ως την πρώτη του νέου αιώνα, με ήχους και στίχους που έγιναν αφορμές σε αμέτρητο κόσμο για να διασκεδάσει με τη ψυχή του. Αντί να παίζουμε τα στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα, είναι καλύτερα να σηκωθούμε από το σκαμπό ή την καρέκλα και να του… δώσουμε να καταλάβει.
Ray Charles – Hit the road Jack (1961)
Ακόμα και αν κάποιοι δεν το χόρεψαν, «έκαναν» φωνητικά στον αξέχαστο Ray Charles επαναλαμβάνοντας… «No more, no more, no more, no more»! Το αμερικανικό κοινό παρασύρθηκε πρωτίστως στο ρυθμό, ανεβάζοντάς το στο Νο.01 της χώρας του για δύο εβδομάδες το 1961, με την ακαδημία των Grammy να το βραβεύει ως την «Καλύτερη Rhythm and Blues ηχογράφηση». Οι περισσότεροι το έχουμε συνδέσει με ξέφρενες βραδιές.
Gloria Gaynor – I will survive (1978)
Το πιο διαδεδομένο αισιόδοξο μήνυμα στην ιστορία της μουσικής, αν αναλογιστούμε πόσες φορές το αναφωνήσαμε, τραγουδήσαμε στο τέμπο του ήχου, ή χορέψαμε. Αμέτρητοι αυτοί που αφεθήκαμε στη ντίσκο αυτή επιτυχία λέγοντας δυνατά «Θα επιβιώσω», μόνοι ή με όλη την παρέα, λες και είμασταν σε ομαδική θεραπεία. Κυκλοφόρησε το 1978, έγινε όμως Νο.01 την επόμενη χρονιά στην Αμερική και στην Αγγλία, για τρεις και τέσσερις εβδομάδες αντίστοιχα. Η Αμερικανίδα τραγουδίστρια λογικά δε φανταζόταν όχι τόσο τι θρυλική επιτυχία θα γινόταν, αλλά πόσο τεράστια διαχρονική θα αποδεικνυόταν. Το 1980 ανταμείφθηκε με βραβείο Grammy ως η «Καλύτερη Ντίσκο ηχογράφηση», από τις τρεις συνολικά υποψηφιότητες που είχε.
Michael Jackson – Don’t stop ‘til you get enough (1979)
Οι φίλοι της μουσικής και του χορού δεν το χορταίνουν όσες φορές κι αν το ακούσουν, καθώς ανταποκρίνονται με κινήσεις του σώματός τους στο άκουσμά του. Κάτι ο ρυθμός, τα επιφωνήματα του Michael, το μότο-τίτλος “Don’t stop till you get enough”, ακόμα και η θύμηση του βασιλιά της ποπ μας ξεσηκώνει αστραπιαία. Παρόλο που είχε ήδη Νο.01 επιτυχία με την υπόλοιπη οικογένεια, τους Jackson 5, αλλά και ως σόλο καλλιτέχνης, αυτή ήταν η πρώτη που έγραψε εξ ολοκλήρου ο ίδιος, τους στίχους και τη μουσική. Ο παραγωγός του δίσκου “Off the wall”, o σπουδαίος Quincy Jones, ήταν αυτός που τον ενθάρρυνε να το κάνει. Έγινε Νο.01 στην Αμερική το 1979 και την επόμενη χρονιά κέρδισε το πρώτο του βραβείο Grammy με αυτό, στην κατηγορία «Καλύτερη R&B Ανδρική εμφάνιση».
Weather Girls – It’s raining men (1982)
Δύο γυναίκες, αλίμονο, ευθύνονται για τον χορευτικό διαχρονικό δυναμίτη που εκρήγνυται επί 42 χρόνια με την ίδια ένταση. Oι Αμερικανίδες Martha Wash και Izora Armstead, από το 1982 παρασύρουν γυναίκες και ακομπλεξάριστους άνδρες να χοροπηδούν τραγουδώντας “It’s raining men! Hallelujah!”, με τη διασκέδαση και το χαβαλέ να χτυπάνε κόκκινο. Οι τόνοι ιδρώτα που χύθηκαν για τη Νο.01 ντίσκο επιτυχία στην Αμερική, παρόλο που έχασε το Grammy ως η «Καλύτερη R&B φωνητική ερμηνεία από Ντουέτο ή Γκρουπ» από την Chaka Khan με τους Rufus στο “Ain’t nobody”, αποδεικνύουν ότι στο πέρασμα του χρόνου έγινε περισσότερο διαχρονική.
Madonna – Into the groove (1985)
Μαρτυριάρικο, καθοδηγητικό, παρορμητικό, από τον τίτλο ως το σύνολο του. Άλλωστε και οι πρώτοι στίχοι το δηλώνουν: «And you can dance». Παρόλο που δεν κυκλοφόρησε σαν ξεχωριστό σινγκλ στην Αμερική, παρά μόνο ως B-side του “Angel”, στην Αγγλία παρέμεινε στην κορυφή για τέσσερις εβδομάδες το 1985. Ήταν το πρώτο της Νο.01 στην εν λόγω χώρα, καταλήγοντας μία από τις πιο κλασικές επιτυχίες της. Η βασίλισσας της ποπ μουσικής συμμετέχει στη δημιουργία του, καμαρώνοντας που οι αναγνώστες του περιοδικού Billboard το ψήφισαν ως το καλύτερο χορευτικό τραγούδι των 80’ς. Ακούστηκε στην ταινία “Desperately seeking Suzan” της ίδιας χρονιάς, όπου πρωταγωνιστούσε.
Joan Jett & the Blackhearts – I hate myself for loving you (1988)
Έπεσε βαθύ «μίσος» με αυτό, τουλάχιστον μοιραστήκαμε τον πόνο βγάζοντας τα εσώψυχά μας στον χορό, αφού το τραγουδήσαμε και το χορέψαμε έντονα. Η καθολική αποδοχή του από τα μπαρ σχεδόν όλων των ειδών μουσικής, από τα ροκ στέκια μέχρι τις ντίσκο, είναι γεγονός πολύ πιο σημαντικό από το ότι δεν έγινε Νο.01 σε κάποια χώρα. Η αμερικανική ροκ μπάντα με το δίδυμο των επιτυχιών της, μαζί με το “I love rock ‘n’ roll”, έγραψε αξιοζήλευτη ιστορία. Στο δημιούργημα της Joan Jett με τον τετραπέρατο Desmond Child, το εκρηκτικό σόλο της κιθάρας είναι του Mick Taylor των Rolling Stones.
C + C Music Factory – Gonna make you sweat (Everybody dance now) (1990)
Κυριολεκτικά… everybody υπέκυψε στην «εντολή» τους, μας έκαναν να μουσκέψουμε στον ιδρώτα. Η No.01 επιτυχία στην Αμερική του 1990, τον περασμένο Οκτώβριο συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Billboard με τα 500 καλύτερα ποπ τραγούδια όλων των εποχών. Πέρασαν 34 χρόνια από τότε, κι όμως εξακολουθεί να παραμένει επιδραστικό.
Faithless – Insomnia (1995)
«I can’t get no sleep», no sleep”, το σύνθημα των ξενύχτηδων τη δεκαετία του ’90. Το 1995 ο Maxi Jazz εκμυστηρευόταν τις αυπνίες του, ο αρχικός ρυθμός υπνώτιζε υποχθόνια το μυαλό μας, ενώ στην εξέλιξη του ενεργοποιούσε την αδρεναλίνη με το beat. Το δεύτερο μέρος, από το 2:18, ήταν και παραμένει το τελειωτικό χτύπημα για να τα «δώσουμε» όλα. Το 2023 το βρετανικό συγκρότημα είδε την 28χρονη πλέον επιτυχία του να πιστοποιείται τριπλά πλατινένια στη χώρα του.
IDF – Kamasutra (1999)
Όπως ξεκίνησαν δυναμικά τα ‘90ς έτσι και έκλεισαν. Το 1999, οι IDF με το house αποτέλεσμά τους πρότειναν να διοχετεύσουμε την ενέργεια του κορμιού μας μέσα από το ρυθμό, αντί να ασχολούμαστε με τις «επικίνδυνες» ψυχικά θεωρίες του Κάμα Σούτρα, του βιβλίου της ηδονής του Ινδού φιλοσόφου Μαλανάγκα Βατσιαγιάνα. Το κατάφεραν περίτρανα, η αβλαβή ηδονή του χορού εκφράστηκε στο μάξιμουμ. Οι φωνές του κοινού, που ζητωκραυγάζουν κατά τη διάρκειά του, είναι έξτρα παρακίνηση για να ταυτιστούμε και να παρασυρθούμε. Σε συνδυασμό με τα γυναικεία φωνητικά ερμηνευμένα με ανατολίτικο στυλ, καθώς και μιας ακόμη θηλυκού γένους που σιγοψιθυρίζει σαγηνευτικά “Kamasutra”, δημιουργούσαν ένα σύνολο που ασελγούσε στον εγκέφαλο μας. Για να καταλάβουν οι νεότεροι, εξαιτίας όλων των παραπάνω οι μεγαλύτεροι δεν μάθαμε ποτέ τι έλεγαν οι στίχοι. Ή μήπως ήταν το τελευταίο
Roger Sanchez – Another chance (2001)
Ο κορυφαίος Νεοϋορκέζος DJ και παραγωγός της house μουσικής, στο απόλυτο κλαμπ χιτ των ‘00ς. Η μη ολοκληρωμένη προώθηση του τραγουδιού ήταν η αιτία που δεν διακρίθηκε στη χώρα του. Ο Sanchez σε συνέντευξή του στο περιοδικό Billboard αρνήθηκε ότι η αεροπορική τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου είχε αρνητική επιρροή, εξαιτίας των μελαγχολικών στίχων «If I had another chance tonight, I'd try to tell you that the things we had were right». Το promo είχε ξεκινήσει δύο μήνες πριν από το θλιβερό γεγονός, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ ως σινγκλ στην Αμερική. Ποτισμένο με ντίσκο στοιχεία γνώρισε επιτυχία παγκοσμίως, σκαρφάλωσε στην κορυφή της Αγγλίας και της Αυστραλίας και θεωρείται δικαίως ένας από τους ύμνους της εν λόγω δεκαετίας.
