Τι απέγιναν και πού βρίσκονται σήμερα οι μουσικοί που αποτέλεσαν μέρος της ιστορίας του θρυλικού συγκροτήματος, έστω και για ένα βράδυ.
Για τη σχέση των Iron Maiden με το ελληνικό κοινό έχουν ήδη γραφτεί τα πάντα και έχουν γίνει ακόμα περισσότερα. Η ανάμνηση από το live στη Μαλακάσα το 2018, τα γεγονότα που στιγμάτισαν τη συναυλία τους 4 χρόνια αργότερα, όλα αυτά που είναι κομμάτι του παζλ σε μια αιώνια σχέση μουσικού - οπαδού. Σε λίγους μήνες από τώρα, ο Bruce Dickinson θα βρίσκεται ξανά στη χώρα μας, για μια εμφάνιση στο Release Athens Festival και στο πλαίσιο της προώθησης του νέου προσωπικού του album, The Mandrake Project.
Εδώ όμως θα μιλήσουμε για τους υπόλοιπους. Ούτε καν για τους Harris, Murray, Smith, Gers και McBrain. Θα μιλήσουμε για τους μουσικούς εκείνους που αποτέλεσαν κομμάτι των Iron Maiden είτε για μεγάλο είτε για σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, τοποθετώντας τον οβολό τους στο χτίσιμο του τεράστιου αυτού brand. Μέλη που είτε υπήρξαν συνοδοιπόροι του Steve Harris στο Ανατολικό Λονδίνο κατά τα πρώτα χρόνια, από τα Χριστούγεννα του 1975 κι έπειτα, ή που βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή στο line up, ώστε να συμμετάσχουν σε κάποιο ιστορικό studio album. Όλοι τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν να λένε ότι υπήρξαν μέλη ενός (πολύ παραπάνω από) θρυλικού συγκροτήματος, μέλη μιας ζωντανής μουσικής ιστορίας.
Η αναφορά στα ιστορικά μέλη των Iron Maiden που ακολουθεί γίνεται χωρίς κάποια ιδιαίτερη χρονολογική ή αξιολογική σειρά.
Ron Matthews
Ο πρώτος πίσω από το drum kit
Γνωστός του Steve Harris από τις πρώτες ημέρες της ενασχόλησης του με τη μουσική, ο Ron Matthews ήταν ο ντράμερ των Iron Maiden για τα δύο πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε απόλυτη ταύτιση με τον Steve Harris, όσον αφορά το image και την κατεύθυνση του γκρουπ, ως ένα γενικότερο lifestyle και όχι απαραίτητα για το μέγεθος της επιτυχίας. Έφυγε από το γκρουπ ύστερα από δυνατούς καυγάδες του Harris με τον τότε τραγουδιστή Dennis Wilcock, καυγάδες που μάλιστα είχαν σταθεί αφορμή και για την προσωρινή απομάκρυνση του Dave Murray. Ωστόσο μαζί με τον Wilcock, αρκετά χρόνια αργότερα θα συμμετάσχει στο βραχύβιο NWOBHM group των Gibraltar, συγκρότημα ιδιαίτερα επηρεασμένο από Thin Lizzy που δεν έκανε κάποια σπουδαία επιτυχία.
Paul Day
Κράτησε το μικρόφωνο για 10 μήνες
Ο πρώτος τραγουδιστής του συγκροτήματος κατά την περίοδο 1975-1976. Άντεξε για 10 μήνες περίπου, καθώς σύμφωνα με τον Steve Harris και τον Ron Matthews είχε σχετικά στατική σκηνική παρουσία και αποφάσισαν να μη συνεχίσουν μαζί τους. Ο Paul Mario Day ισχυρίστηκε πριν από μερικά χρόνια πως είχε συγγράψει το «Strange World» από το ντεμπούτο των Iron Maiden, κάτι όμως που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Είχε καταλάβει από την αρχή πως οι Maiden θα εξελιχτούν σε τεράστιο group, ωστόσο σύμφωνα με παλιότερη συνέντευξη του, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις εν λόγω απαιτήσεις. Στη συνέχεια τραγούδησε στους βραχύβιους More, στους cult NWOBHM ήρωες Wildfire, ενώ συνεργάστηκε και με τα μέλη των The Sweet στο reunion του 1985.
Blaze Bayley
Σήκωσε το πιο μεγάλο βάρος
Ο αγαπητός Blaze είχε ως γνωστόν μία από τις πλέον δύσκολες αποστολές στην ιστορία της μουσικής. Σε αυτόν έπεσε το βάρος του να αντικαταστήσει τον (αναντικατάστατο όπως αποδείχτηκε) Bruce Dickinson. Με τα «X-Factor» και κυρίως το «Virtual XI» να μνημονεύονται σήμερα ως κακές παρενθέσεις στην καριέρα των Iron Maiden, με το πρώτο όμως να έχει αρκετούς οπαδούς, κατάφερε και έφτιαξε τη φήμη του, την οποία χρησιμοποίησε αργότερα για μια αξιόλογη (αλλά μέχρι εκεί) προσωπική καριέρα. Στην προσωπική του ζωή, βίωσε την τραγωδία του θανάτου της συζύγου του (και manager του συγκροτήματός του) από εγκεφαλικό επεισόδιο. O Blaze κράτησε ζωντανό το όνομα των Iron Maiden, όταν στα σκοτεινά 90s έδειχναν εν μέρει να χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Thunderstick
One night… drum
Ο γνωστός drummer ήταν μέλος των Iron Maiden για μία μονάχα συναυλία, προτού και αντικατασταθεί από τον Doug Sampson. Σύμφωνα με τον Harris, η απόδοση του στο εν λόγω live ήταν εξαιρετικά χαμηλή, ενώ μάλιστα σε σημεία αντάλλαξε και ορισμένα «γαλλικά» με τον κόσμο που παρακολουθούσε. Στη συνέχεια ωστόσο, ο Barry Graham Purkis (όπως είναι το πραγματικό όνομα του) θα ακολουθήσει αξιόλογη καριέρα στο χώρο. Θα συμμετάσχει στα τρία πρώτα θρυλικά άλμπουμ των Samson (οι οποίοι φυσικά ήταν η πρώτη μπάντα του Bruce Dickinson, Bruce Bruce τότε), ενώ θα συνεργαστεί και με τον Bernie Torme, κιθαρίστα που έφτιαξε το όνομα του με το προσωπικό group του Ian Gillan (απεβίωσε το 2019).
Terry Wapram, Tony Moore
Πέρασαν, αλλά δεν ακούμπησαν
Ο Wapram έμεινε στο συγκρότημα περίπου ένα χρόνο, από τις αρχές 1977 κι έπειτα. Ήταν μέλος των Iron Maiden για την περίοδο κατά την οποία η πρωτοκαθεδρία του Steve Harris στις αποφάσεις έδειχνε να αμφισβητείται από την περσόνα του Dennis Wilcock. Κατά την θητεία του στο γκρουπ, ήταν ο μόνος κιθαρίστας καθώς εκείνη την εποχή ο Harris προσπαθούσε να δει πως θα ακουγόταν το σχήμα με πλήκτρα, ένα πείραμα το οποίο δεν είχε και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο Tony Moore, έμεινε στο συγκρότημα για μία μοναχά συναυλία που έφτανε ώστε ο Harris να απορρίψει δια παντός την ιδέα του μόνιμου πληκτρά στο συγκρότημα. Το προσωπικό του σχήμα Buffalo Fish δεν κατάφερε να κάνει κάποιο όνομα, παρά το αρκετά ποιοτικό υλικό του, ενώ ο Terry Wapram θα συνεργαζόταν και με τους Paul DiAnno και Doug Sampson, στους Ides of March, αποδίδοντας το πρώιμο Maiden υλικό εκείνης της εποχής σε μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις.
Bob «Angelo» Sawyer
Κιθαρίστας σε πολλά ταμπλό
Μέλος από το Δεκέμβριο του 1976 έως το καλοκαίρι του 1977, περίοδο που οι Maiden έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλές το όνομά τους στην αγγλική underground σκηνή, με αποτέλεσμα ο κόσμος να συνωστίζεται όλο και περισσότερο στο φημισμένο Cart & Horses. Μέλος πολλών pub bands της εποχής, ο 70χρονος σήμερα κιθαρίστας θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το προσωπικό του album με τίτλο «Astronomy», ενώ το πλούσιο υλικό, φωτογραφικό και μη, που συγκέντρωσε από την πρώιμη εποχή των Iron Maiden ως μέλος τους, κατάφερε και το εξέδωσε σε μορφή βιβλίου, με τη βοήθεια του γνωστού site Metal Talk (metaltalk.net). Το «Iron Maiden & Praying Mantis: The Early Days» κυκλοφορεί το 2018 και μπορείτε να το παραγγείλετε από το Amazon. Ο Bob Sawyer έφυγε από τους Iron Maiden, διότι σύμφωνα με το συγκρότημα προσπαθούσε συνεχώς να επισκιάσει τον Dave Murray...
Paul DiAnno
Too… punk to handle
Λίγο πολύ έχουν ειπωθεί τα πάντα για τον αγαπημένο Paul, πριν από κάποιο διάστημα μάλιστα έγινε γνωστό ότι οι Iron Maiden κάλυψαν το ποσό που απομένει για να ολοκληρωθεί η θεραπεία του. Ο Paul DiAnno κατάφερε και κέρδισε εξαρχής την αγάπη του κόσμου, καθώς πέρα από τη χαρακτηριστική φωνή του με το ιδιαίτερο γρέζι, είχε και ένα ξεκάθαρο street attitude και σε αντίθεση με το πιο classic rock look των υπολοίπων, αυτός είχε φανερά υιοθετήσει μια περισσότερο punk περσόνα, σε μια εποχή μάλιστα που το είδος ήταν στα ντουζένια του, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ερμηνείες του στα δύο πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος είναι αξέχαστες, οι περισσότεροι έχουμε σιγοτραγουδήσει τα «Strange World», «Prowler», «Remember Tomorrow», «Iron Maiden», «Killers», «Wrathchild», «Murders in the Rue Morgue» και τα υπόλοιπα. Έκτοτε ο Paul DiAnno ακροβατεί ανάμεσα σε μια μέτρια προσωπική καριέρα και σε ουκ ολίγα προσωπικά προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση η αξία της μουσικής κληρονομιάς του είναι δεδομένη και θα παραμείνει οδηγός για τα πρώτα, δύσκολα χρόνια των Iron Maiden, μέχρι την κατάκτηση της κορυφής.
Terry Rance, Dave Sullivan
To πρώτο δίδυμο
Οι Rance και Sullivan ήταν το πρώτο κιθαριστικό δίδυμο των Iron Maiden. Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει έναν ήχο ανάλογο της διπλής κιθαριστικής επίθεσης των Wishbone Ash, ο Steve Harris ήταν από την αρχή προσανατολισμένος στο να απασχολήσει δύο κιθαρίστες στο συγκρότημα. Ωστόσο έγινε φανερό εξαρχής ότι η lead κιθάρα ήταν κάπως αδύναμη στα live shows, γι αυτό και ο αρχηγός προχώρησε στην πρόσληψη του Dave Murray, με τον τελευταίο να έχει ζήσει έκτοτε κάθε στιγμή της τεράστιας πορείας του group. Οι Iron Maiden διέλυσαν προσωρινά το Δεκέμβριο του 1976, ώστε να επανασυνδεθούν λίγο μετά, με τον Sullivan να μην καλείται εκ νέου για τη θέση του κιθαρίστα και τον Rance να δέχεται την έλευση του Dave Murray ως σπόντα για την απόδοσή του.
Dennis Stratton
Ασυμφωνία χαρακτήρων
Ο Dennis Stratton είναι ο άνθρωπος που μέσα από τη συμμετοχή του σε ένα δίσκο, έστησε όλη την καριέρα του. Είναι το ήμισυ του κιθαριστικού διδύμου του ντεμπούτου album των Maiden και αυτό είναι αρκετό. Επίσης συμμετέχει και στο single «Women in Uniform», τραγούδι που (πολύ) δυστυχώς δεν βρήκε το δρόμο του για κάποιο δίσκο. Αντικαταστάθηκε από τον Adrian Smith, με την επίσημη δικαιολογία να είναι οι μουσικές διαφορές (συγκεκριμένα το συγκρότημα δήλωσε πως ήταν πιο κοντά στο στυλ των Eagles γι αυτό και αποφάσισαν να μη συνεχίσουν μαζί του). Ωστόσο ο Stratton επικαλείται διαφορές σε επίπεδο management με τον Harris αλλά και τον μεγάλο Rod Smallwood. Εκτός από τους Lionheart και τη συνεργασία με τον Paul DiAnno, ο Dennis Stratton ήταν μέλος για πολλά χρόνια και των cult NWOBHM ηρώων Praying Mantis.
Doug Sampson
Ο πρόδρομος του Clive Burr
Ο Sampson ήταν ντράμερ των Maiden την περίοδο πριν από την κυκλοφορία του «Iron Maiden», αλλά και ντράμερ των Smiler αρκετά χρόνια πριν. Ήταν μέλος του σκληρού πυρήνα της μπάντας, όταν αυτός άρχισε δηλαδή να σχηματίζεται με Ηarris, Murray, κυρίως δε με την έλευση του Paul DiAnno. Με τον εκάστοτε ρυθμικό κιθαρίστα, το συγκρότημα όργωνε τη χώρα παίζοντας όπου μπορούσε, σε μια περίοδο φυσικά που έφτιαχνε τη φήμη του πάνω στο σανίδι. Ο Doug Sampson ακούγεται και στην πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Iron Maiden, το θρυλικό σήμερα «Soundhouse Tapes» του 1979. Αντικαταστάθηκε από τον Clive Burr, λίγο πριν τις ηχογραφήσεις του «Iron Maiden».
Clive Burr
Ο… συγκάτοικος του Smith
Ο αγαπημένος ντράμερ της πρώτης περιόδου, πρόλαβε και έβαλε το χεράκι του, πέρα από τα κλασικά δύο πρώτα άλμπουμ με τον DiAnno, στον ήχο του αριστουργήματος «The Number of the Beast». Πολύ διαφορετικός από τον Nicko McBrain, έχοντας ίσως πιο στακάτο rock παίξιμο, μακριά από τις fusion επιρροές του Nicko, μένει στην ιστορία για τις εισαγωγές σε «Ides of March» και «Gangland», για τον ξέφρενο ρυθμό στο «Run to the Hills». Θα περάσει στη συνέχεια από τους Trust (όπου έπαιζε παλιότερα ο... McBrain), Elixir και Praying Mantis. Θα φύγει από τη ζωή τον Μάρτιο του 2013, λόγω επιπλοκών από τη σκλήρυνση κατά πλάκας από την οποία υπέφερε. Στις περιοδείες, μοιραζόταν το δωμάτιο με τον Adrian Smith και σύμφωνα με τον ίδιο, το έξαλλο rock’n’roll lifestyle ήταν αυτό που οδήγησε στην τότε απομάκρυνση του.
Dennis Wilcock
Τώρα ζητάει… τα ρέστα
Ο Wilcock ήταν το αντίθετο λίγο πολύ με τον Paul Mario Day, καθώς μπορεί να μην είχε την ιδανική φωνή, αλλά είχε φοβερή σκηνική παρουσία. Φανατικός οπαδός των Kiss, έδινε το κάτι παραπάνω όσον αφορά την performance των Iron Maiden στο σανίδι, ενώ κρίνοντας από το παρουσιαστικό του, δίσκοι όπως τα Ziggy Stardust και Aladin Sane, είχαν περίοπτη θέση στο πικάπ του. Αποχώρησε χωρίς καμία ιδιαίτερη προειδοποίηση την άνοιξη του 1977. Πολλές δεκαετίες αργότερα, αξιώσεμέσω μήνυσης περίπου 2,6 εκατομμύρια λίρες από το συγκρότημα, καθώς ισχυρίζεται πως έχει γράψει τους στίχους για τα «Prowler», «Charlotte The Harlot», «Phantom Of The Opera», «Iron Maiden» και «Prodigal Son».
Paul Tood, Paul Cairns (Mad Mac), Tony Parsons
Το πρωί στη δουλειά, το βράδυ στο stage
Τα μέλη των Iron Maiden έχουν πρωινές δουλειές και κάθε Σαββατοκύριακο, μπαίνουν στο βανάκι και οργώνουν όλη την Αγγλία, παίζοντας ζωντανά σε μικρά club. Η αναζήτηση για το δεύτερο κιθαρίστα, που τόσο έχει ανάγκη το συγκρότημα για να πετύχει τον επιθυμητό ήχο, αποδεικνύεται εφιάλτης. Ο Paul Todd θα μείνει στο γκρουπ για μια βδομάδα, ο Parsons για λίγους μήνες, ενώ παρόλο το γεγονός ότι ο Mad Mac θα ενθουσιάσει τον Steve Harris με την εν γένει απόδοση του, προσωπικά προβλήματα θα καταστήσουν σαφές πως δεν μπορεί να αποτελέσει μόνιμο μέλος. Στις 8 Μαΐου του 1979, οι Iron Maiden θα εμφανιστούν μαζί με τους Samson και τους Angel Witch, στο φημισμένο club Bandwagon του DJ Neil Kay. Είναι το σημείο μηδέν για το New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM). Λίγο μετά θα εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Dennis Stratton. Τα υπόλοιπα είναι μία από τις πιο όμορφες μουσικές ιστορίες.
