Τα θρυλικά δύο πρώτα albums, οι τραγικές απώλειες
Ένα από τα πιο επιτυχημένα rock groups του Καναδά και σίγουρα οι υπεύθυνοι για κάποια από τα καλύτερα AOR τραγούδια που ακούστηκαν ποτέ. Είναι πραγματικά κρίμα που οι Loverboy δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας, καθώς πρόκειται για μία από τις καλύτερες και συνεπέστατες μπάντες του χώρου, χωρίς κακό album και με πλήθος επιτυχιών στα 80s, σημαντικότερες των οποίων φυσικά είναι τα “Turn me Loose” και “Waiting for the Weekend“. Σήμερα το συγκρότημα συνεχίζει να περιοδεύει και να ηχογραφεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα, προς τέρψη των φανατικών οπαδών του από την άλλη (αποκλειστικά) μεριά του Ατλαντικού, αποτελούμενο από τα 4/5 της αρχικής του σύνθεσης. Μοναδικός απών, ο αρχικός μπασίστας του σχήματος, Scott Smith, ο οποίος στις 30 Νοεμβρίου του 2000 αποφάσισε με δύο φίλους να πλεύσουν με το Sea Major σκάφος του στις όχθες του San Fransisco, ώστε να παρασυρθεί με τραγικό τρόπο από ισχυρό κύμα που αναποδογύρισε το σκάφος. Μετά από ενδελεχείς έρευνες που δεν απέδωσαν, ο Smith ανακηρύχθηκε νεκρός, στο βυθό του Ωκεανού.
Σχηματίστηκαν το 1979 και είχαν από την αρχή ξεκάθαρο προσανατολισμό όσον αφορά τόσο τη μουσική τους κατεύθυνση αλλά και το attitude. Η μορφή που ονομάζεται Mike Reno οδηγεί εδώ και 43 χρόνια τους Loverboy πίσω από το μικρόφωνο, με τη χαρακτηριστική μπαντάνα του να έχει γίνει σήμα κατατεθέν του και να είναι αναγνωρίσιμη από μακριά. Από κοντά και ο συνοδοιπόρος του όλα αυτά τα χρόνια, κιθαρίστας Paul Dean, ήδη βετεράνος της σκηνής με προϋπηρεσία σε 13(!) μπάντες πριν από τους Loverboy και με πολλά προβλήματα με διάφορους managers. Καθώς ένιωθε τη χημεία με τον Reno να είναι εκεί, ένιωσε σε κάποια πρόβα την ανάγκη να τονίσει πως πλέον θα επιχειρήσει μουσική καριέρα ή με τον τρόπο του ή με κανέναν τρόπο. Αρπάζοντας την ευκαιρία, έγραψε επί τόπου τους στίχους του τραγουδιού που θα γινόταν η μεγαλύτερη επιτυχία του ομώνυμου ντεμπούτου τους, αλλά και του group γενικότερα. Το ομώνυμο πρώτο album των Loverboy θα έπιανε από τα μαλλιά όλη την power pop παράδοση προηγουμένων ετών, θα την μπόλιαζε με το classic rock που τόσο μεγαλούργησε στη γεννέτειρα τους και τελικά θα αποτελούσε έναν από τους βασικότερους θεμέλιους λίθους του Αμερικανικού AOR. Το “Turn me Loose” θα έφτανε μέχρι το Νο.7 στη λίστα των ευπώλητων singles στον Καναδά, στις δε Ηνωμένες Πολιτείες θα στρογγυλοκαθόταν στην 6η θέση του Billboard Top Tracks. Ο δε Mike Reno θυμάται ξεκάθαρα πως είχε την ιδέα του τραγουδιού και το βασικό ρυθμό στα τύμπανα, για πολύ καιρό στο μυαλό του, δείχνοντας τα συνέχεια στον Dean μέχρι που ο τελευταίος απηύδησε και απείλησε να τον χτυπήσει με την κιθάρα του. Η τελευταία προσθήκη στο τραγούδι θα ήταν η θρυλική τσιρίδα του Reno, το συμπλήρωμα που ο ίδιος ήθελε διακαώς ώστε να δώσει το κάτι παραπάνω στην απόδοση των φωνητικών.
Η μαγιά και η ουσία της rock μπάντας είναι ο δρόμος και το σανίδι, κι αυτό είναι κάτι το οποίο οι Loverboy γνώριζαν καλά από την αρχή. Πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του 1980 και 81 στο δρόμο περιοδεύοντας και ευτύχησαν να παίξουν κάτω από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, αφήνοντας το στίγμα τους σε ένα κοινό που διψούσε για ποιοτικό rock. Το αποκορύφωμα ήταν οι 6 συνεχόμενες sold out βραδιές στο Pine Knob Music Theatre του Detroit, καθώς και οι 4 συνεχόμενες στο διάσημο Forum του Los Angeles (έδρα της ομάδας hockey επί πάγου Los Angeles Kings αλλά και φυσικά των Los Angeles Lakers επί Magic Johnson και Kareem Abdul Djabbar), όπως και στην Allstate Arena του Chicago. Όλα αυτά ως support στο πιο hot όνομα της εποχής, των Journey μετά την κυκλοφορία του θρυλικού Escape, που αρκούσε απλά η εισαγωγή του Jonathan Cain στο Don’t Stop Believin’ ώστε να δημιουργηθεί φρενίτιδα από το ένα άκρο της συναυλίας ως το άλλο. Στο ενδιάμεσο, το συγκρότημα περιόδευσε στην πατρίδα του τον Καναδά σε μια σειρά εμφανίσεων με τους έτερους hard rock/AOR ήρωες της χώρας, εκείνη την εποχή, τους μεγάλους April Wine, που πρόσφατα έχασαν τον ηγέτη τους Myles Goodwyn. Στις συγκεκριμένες περιοδείες οι Loverboy παρουσίασαν την αφρόκρεμα του υλικού του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, ωστόσο πολλές φορές έπαιρναν το ρίσκο και ξεκινούσαν τις εμφανίσεις τους με ένα νέο σπιντάτο τραγούδι, ωδή στην αμερικανική νεολαία, τραγούδι που έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Ο Mike Reno θα θυμηθεί χαρακτηριστικά πως η αντίδραση του κοινού στο τραγούδι ήταν από την αρχή υπέρμετρα ενθουσιώδης. Ο δε κιθαρίστας Paul Dean θα δηλώσει “Παίζαμε σε μπαρ και κρεαταγορές και κανείς δε χόρευε κανείς δε νοιαζόταν. Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε με το Working for the Weekend και η πίστα γέμισε απευθείας. Τότε σκεφτήκαμε ότι έχουμε κάτι καλό στα χέρια μας.”. Το “Working for the Weekend“, τραγούδι ορισμός της power pop, έμελλε να γίνει ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος και αποτέλεσε το κύριο single του επερχόμενου “Get Lucky” album. Η ενέργεια του κομματιού σε συνδυασμό με τα έξυπνα στιχάκια περί νυχτερινής ζωής, έδωσε στο Working for the Weekend μια δυναμική που αποδείχτηκε χρυσάφι, καθώς η pop κουλτούρα έκανε το τραγούδι κτήμα της και το χρησιμοποίησε ουκ ολίγες φορές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η σκηνή στο Zoolander με τον Ben Stiller στο ανθρακωρυχείο, το σκετσάκι του Saturday Night Live με τους Patrick Swayze και Chris Farley, η audition στην εξαιρετική σειρά “Scrubs”. Το “Get Lucky” θα κυκλοφορήσει στις 7 Οκτωβρίου του 1981 και θα φτάσει μέχρι το no. 7 του Billboard.
Η συγκολλητική ουσία που έδεσε το υλικό του Get Lucky με τον πιο μαεστρικό τρόπο προήλθε από τα μαγικά χέρια του Bruce Fairbairn. Αν δε λέει κάτι αυτό το όνομα, σίγουρα λένε κάτι οι παραγωγές του, δηλαδή Slippery When Wet, New Jersey και The Razor’s Edge, αναφέροντας κάποιες από αυτές. Μπορεί το Get Lucky να έχει ένα δυο fillers, ωστόσο στο σύνολο είναι ένα album το οποίο παίρνει άνετα ένα 8/10 λόγου χάριν και ο αψεγάδιαστος ήχος του είναι σίγουρα ένα από τα μεγάλα ατού του. Όσο για το ιδιαίτερο εξώφυλλο με το κόκκινο παντελόνι και το σταύρωμα των δαχτύλων, υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω που όμως έχει και την τραγική της παράμετρο. Για πολλά χρόνια οι fans πίστευαν πως τα οπίσθια και το χέρι του εξωφύλλου ανήκουν είτε στον Mike Reno είτε στον Paul Dean. Στο video του “Working for the Weekend” μάλιστα ο Dean υπονοεί σαφώς πως είναι αυτός ο “ένοχος”. Οι δυο τους θα λάνσαραν τη μόδα με το κόκκινο παντελόνι σε πολλές συναυλίες, με ZZ Top και Def Leppard ανάμεσα σε άλλους. Ωστόσο το οπισθόφυλλο του δίσκου είναι ξεκάθαρο. “Bottom by T.K.”. Το πρόσωπο λοιπόν πίσω από τη φωτογράφιση τότε ήταν η 13η Tymara Kennedy. Η Tymara ήταν κόρη του φωτογράφου David Michael Kennedy, γνωστού για τη δουλειά μου με Bruce Springsteen και Blondie, ο οποίος ήρθε σε επαφή με τους Loverboy μέσω του καλλιτεχνικού διευθυντή της Columbia Records John Berg. Το group είχε έρθει σε συμφωνία για την προμήθεια των παντελονιών, ωστόσο παραήταν σφιχτά και ταιριάζαν γάντι μόνο με το σώμα της κόρης του Kennedy, όπως αποδείχτηκε. Ωστόσο μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί ποιανού είναι το χέρι στο εξώφυλλο, με την πιθανότητα να είναι της Tymara να απορρίπτεται φυσικά λόγω της τριχοφυίας. Η Tymara Kennedy σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα λίγα χρόνια αργότερα, το 1991. Ήταν 22 ετών και μέχρι το θάνατο της, το εξώφυλλο του Get Lucky ήταν το μοναδικό gig της στο χώρο του modelling.
Οι Loverboy συνεχίζουν μέχρι σήμερα τις συναυλίες και τις σποραδικές ηχογραφήσεις. Μετά το Get Lucky κυκλοφόρησαν μια σειρά από αξιόλογα albums, τα οποία σίγουρα δεν έφταναν τα standards του παρελθόντος αλλά εννοείται πως είχαν τις πολύ δυνατές τους στιγμές. Με μια αυστηρή κρίση θα μπορούσαμε να πούμε πως το “Lovin’ Every Minute of It” στέκεται ένα σκαλί παραπάνω από τα υπόλοιπα πονήματα της μετά Get Lucky εποχής. Τα δύο πρώτα albums δεν έχουν πραγματικά να ζηλέψουν το παραμικρό από την AOR αφρόκρεμα της εποχής, βλέπε Journey, Foreigner και τα συναφή. Και σε κάθε περίπτωση οι Loverboy ανήκουν στην μεγάλη κατηγορία του Καναδικού rock, με όλους τους άλλους ογκόλιθους όπως Rush, Bachman Turner Overdrive, Triumph κλπ.
Their way, or no way at all.
