Είναι στη φύση της γυναίκας να εκφράζει πιο αυθόρμητα και πιο έντονα τα συναισθήματά της από τον άνδρα. Λέξεις, νότες και βαθιές ερμηνείες καταγράφηκαν μέσα στους αιώνες από τις ίδιες τις γυναίκες στη μουσική, αναδεικνύοντας τη σημασία της παρουσίας ενός άνδρα στην ψυχολογία και εν γένει στη ζωή τους.
Θα «ανηφορίσουμε» οκτώ δεκαετίες κάνοντας στάση σε καθεμία, από του '50 ως αυτή που διανύουμε, για να θυμηθούμε 15+1 ιστορίες με νότες γεμάτες συναισθήματα. Άλλωστε, πάντα υπάρχει +1 λόγος όταν πρόκειται για την καρδιά.
Dinah Washington – Mad about the boy (1952)
To “Mad about the boy”, σε στίχους και μουσική του ηθοποιού και θεατρικού συγγραφέα Noël Coward, ακούστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική επιθεώρηση “Words and music” το 1932. Αρχικά ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε η ορχηστρική του εκδοχή, επίσης το 1932, από την ορχήστρα του Ray Noble. Μία είναι η φωνή που συνδέθηκε άρρηκτα μαζί του, της Dinah Washington, που το παρουσίασε το 1952. Το επανηχογράφησε το 1961 με την ορχήστρα του Quincy Jones, αλλά κυκλοφόρησε 31 χρόνια αργότερα, το 1992. Την επόμενη χρονιά η σπουδαία Αμερικανίδα τραγουδίστρια και πιανίστρια της τζαζ εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame. Δεινή η ερμηνεία της, αποτελεί πανάξια ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της τραγούδια.
Etta James – At last (1960)
Η σύνθεση γεννήθηκε για την τριπλά υποψήφια οσκαρική ταινία “Sun valley serenade” του 1941, μια ανάλαφρη κομεντί με μουσικά στοιχεία. Ηχογραφήθηκε και πρωτοκυκλοφόρησε από την ορχήστρα του Glenn Miller, την ίδια χρονιά. Παρόλο που το διασκεύασε εξαιρετικά ο ήδη καταξιωμένος Nat King Cole το 1957, η 22χρονη τότε εκκολαπτόμενη σταρ Etta James είναι αυτή που άφησε το στίγμα της όσο καμία άλλη ανδρική ή γυναικεία φωνή. H Αμερικανίδα τραγουδίστρια το συμπεριέλαβε στο ντεμπούτο της άλμπουμ το 1960, φροντίζοντας να νιώσουμε για τα καλά αυτό το… «επιτέλους». To “At last” εισήχθη στο Grammy Hall of Fame το 1999.
Vikki Carr – It must be him (1966)
Δημιουργία του εμβληματικού Γάλλου συνθέτη, πιανίστα και τραγουδιστή Gilbert Bécaud. Το ερμήνευσε δικαιωματικά πρώτος το 1966 στη μητρική του γλώσσα, με τίτλο “Seul sur son étoile”. Με αγγλόφωνο στίχο το παρουσίασε το 1967 ως “It must be her”, αφού προηγήθηκε η εκτέλεση της Αμερικανίδας Vikki Carr το 1966, είναι η πρώτη που το είπε σε άλλη γλώσσα. Ο τίτλος μετετράπη σε “It must be him” και τo απέδωσε τόσο αριστουργηματικά που δεν την ξεπέρασε ούτε η εκδοχή της Shirley Bassey τέσσερις μήνες αργότερα. Κυκλοφόρησε αρχικά στη Νέα Ζηλανδία, ενώ στην Αυστραλία, την Αγγλία και την Αμερική το 1967, φτάνοντας στο Νο. 1, Νο. 2 και Νο. 3 αντίστοιχα. Το τραγούδησε επίσης στα ιταλικά και στα ισπανικά το 1967, αποτελώντας την μεγαλύτερη επιτυχία της.
Shirley Bassey – For the love of him (1971)
Αλήθεια, πόσο συναίσθημα χωρά σ’ ένα τραγούδι; Δεν είναι μόνο οι λέξεις που απαρτίζουν τους στίχους, είναι και ο τρόπος με τον οποίο τις μεταφέρει ο καλλιτέχνης. Παρόλο που η αρχική εκδοχή του “For the love of him” παρουσιάστηκε αξιόλογα από την Αμερικανίδα Bobbi Martin, συμμετείχε επίσης στη γραφή του, η σπουδαία περσόνα Shirley Bassey, μία από τις πιο εκφραστικές φωνές στην ιστορία της μουσικής, του έδωσε άλλη υπόσταση. Κυκλοφόρησε ως B-side του αξέχαστου “(Where do I begin) Love story” το 1971.
Mina – Ancora, ancora, ancora (1978)
Το μεσογειακό γυναικείο ταπεραμέντο στον έρωτα είναι εκρηκτικό και παθιασμένο, πόσο μάλλον το ιταλικό. Η Mina, μια φωνή κεφάλαιο στη μουσική του τόπου της και όχι μόνο, το 1978 εξύμνησε τον εραστή της μέσα από το “Ancora, ancora, ancora”. Ένα τραγούδι πλημμυρισμένο με βαθιά και έντονα συναισθήματα που πηγάζουν από την ένταση και την οικειότητα της σχέσης τους, την οποία επιθυμεί να μην τελειώσει ποτέ. Ο υπέρμετρος βαθμός του θέλω της αποτυπώνεται ακόμη και στον τίτλο της ερωτικής εξομολόγησης, με την τριπλή επανάληψη της λέξης «Ακόμα», με την έννοια «Κι άλλο».
Barbra Streisand – The way he makes me feel (1983)
Το 1983 έκανε πρεμιέρα η ταινία “Yentl”, υποψήφια για πέντε Όσκαρ, με την Barbra Streisand να έχει πολλαπλές ιδιότητες. Πρωταγωνίστησε, ανέλαβε τη σκηνοθεσία, συμμετείχε στο σενάριο και στην παραγωγή, ενώ ερμήνευσε όλα τα τραγούδια που απαρτίζουν το σάουντρακ. Τη μουσική υπέγραψε ο Michel Legrand, με το καλλιτεχνικό ζευγάρι Alan και Marilyn Bergman να δημιουργεί τους στίχους, είναι επίσης ζευγάρι στη ζωή και θα εξελιχθούν στους πιο μακροχρόνιους και στενούς φίλους της Streisand.
Για την ιστορία, το μοναδικό νικητήριο Όσκαρ ήταν στην κατηγορία «Καλύτερη Μουσική – Πρωτότυπο Τραγούδι Σκορ ή Διασκευασμένο Σκορ», δόθηκε στους Michel Legrand, Alan Bergman, Marilyn Bergman και Dave Grusin για τη μουσική επιμέλεια του σκορ (ορχηστρικό) και τα τραγούδια του φιλμ.
Μπορεί να τράβηξε δικαίως τα φώτα της δημοσιότητας η συγκλονιστική ερμηνεία της Streisand στο “Papa, can you hear me?”, παρ’ όλα αυτά το “The way he makes me feel” ήταν εκείνο που ξεχώρισε αμέσως μετά. Οι δύο συνθέσεις της χάρισαν διπλή οσκαρική υποψηφιότητα στην κατηγορία «Καλύτερο Πρωτότυπο Τραγούδι», όμως το βραβείο κατέληξε στο “Flashdance… What a feeling” των Giorgio Moroder, Keith Forsey και Irene Cara, με την τελευταία να το ερμηνεύει.
Την παραγωγή του “The way he makes me feel” επιμελήθηκαν ο Phil Ramone μαζί με τον Dave Grusin, ο πρώτος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και πολυβραβευμένους μουσικούς παραγωγούς, με 14 Grammy από 32 συνολικά υποψηφιότητες.
Tina Turner – Typical male (1986)
Για ένα τυπικό αρσενικό αναφέρθηκε η μετέπειτα χαρακτηριζόμενη ως «γιαγιά της ροκ» όταν τραγούδησε το “Typical male” το 1986, σε ηλικία 46 ετών. Η Tina Turner έδωσε δύο σημαντικές «μάχες» με άλλες γυναίκες για την ύψιστη διάκριση με το τραγούδι αυτό, ωστόσο δεν κέρδισε καμία. Παρέμεινε στο Νο. 2 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες, τις δύο πρώτες έχασε την κορυφή από το “When I think of you” της Janet Jackson, ενώ την τρίτη από το “True colors” της Cyndi Lauper. Η συγκεκριμένη διάκριση ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την Janet, αφού έγινε η πρώτη γυναίκα της οικογένειας Jackson που έφτασε στο Νο.1, ξεφεύγοντας από τη σκιά του αδελφού της, Michael.
Η άλλη σημαντική αρένα όπου μονομάχησε η Tina Turner με το “Typical male” ήταν στα Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ Ερμηνεία». Η κόντρα ήταν ομηρική, με τέσσερα ονόματα μεγάλου βεληνεκούς. Η Cyndi Lauper και η Madonna ήταν υποψήφιες με τα τραγούδια “True colors” και “Papa don’t preach” αντίστοιχα, ενώ η Dionne Warwick και η Barbra Streisand με τα άλμπουμ τους “Friends” και “The Broadway album”. Η Streisand ήταν τελικά εκείνη που κέρδισε το πολυπόθητο αγαλματίδιο. Η ποπ-ροκ επιτυχία της Turner συμπεριλαμβάνεται στο έκτο της άλμπουμ με τίτλο “Break every rule”.
Anita Baker – No one in the world (1986)
Εκπληκτική σόουλ μπαλάντα της Anita Baker, το “No one in the world” αποτυπώνει την «κατόπιν εορτής» αναγνώριση μιας γυναίκας στον άνδρα της ζωής της, όταν είχαν ήδη χωρίσει, ζητώντας να την ξαναδεχτεί στη ζωή του. Ήταν το τέταρτο σινγκλ από τον πολυπλατινένιο δίσκο της “Rapture” το 1986, ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική και αποδείχτηκε ο πιο εμπορικός της καριέρας της.
Whitney Houston – All the man that I need (1990)
Ύμνος της ερωτευμένης γυναίκας, υπέρτατη τιμή για έναν άνδρα. Γράφτηκε το 1981 για την ντίσκο τραγουδίστρια Linda Clifford που το ερμήνευσε το 1982, χρονιά που διασκευάστηκε και από τις Sister Sledge ντουέτο με τον David Simmons. To 1990 o Clive Davis, ο διευθυντής της Arista Records και ο άνθρωπος που ανέδειξε τη Whitney, της δίνει το “All the man that I need” κι εκείνη το απογειώνει με ασύλληπτη ερμηνεία. Παρέμεινε στο Νο. 1 της Αμερικής για δύο εβδομάδες και πιστοποιήθηκε χρυσό σινγκλ, ξεπερνώντας το μισό εκατομμύριο αντίτυπα. Με αυτό ήταν υποψήφια για βραβείο Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ Ερμηνεία», το έχασε παραδόξως από το “Something to talk about” της Bonnie Raitt, που δεν έγινε Νο. 1 όχι μόνο στην Αμερική αλλά ούτε και στην ίδια της τη χώρα, τον Καναδά.
Ο χρόνος δικαίωσε τη Whitney Houston περίτρανα, καθώς η ερμηνεία της… «The Voice», όπως την έχουν αποκαλέσει, αποδείχτηκε η πιο εμπορική, η πιο διαχρονική και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.
Sinéad O’Connor – Nothing compares 2 u (1990)
Το έγραψε ο Prince και το ηχογράφησε σε ντέμο το 1984. Κυκλοφόρησε το 1985 από το συγκρότημα The Family, του οποίου ήταν δημιουργός και παραγωγός, χωρίς να γνωρίσει επιτυχία. Το μελαγχολικό “Nothing compares 2 u”, με θέμα έναν εγκαταλελειμμένο εραστή, εκφράστηκε σε κάθε λέξη του από τη σπαρακτική εκτέλεση της Ιρλανδής Sinéad O’Connor το 1990, χαρακτηριστικό το δάκρυ της στο βίντεο κλιπ καθώς συνέχιζε να ερμηνεύει. Ανέβηκε στο Νο. 1 σε 17 χώρες, μεταξύ αυτών η Αγγλία και η Αμερική, παρέμεινε στην κορυφή για τέσσερις εβδομάδες αντίστοιχα, ενώ στα Billboard Music Awards ανακηρύχθηκε κορυφαίο τραγούδι παγκοσμίως. Της χάρισε τρεις υποψηφιότητες για Grammy, «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ Ερμηνεία», «Ηχογράφηση της Χρονιάς» και «Καλύτερο Μουσικό Βίντεο Μικρού Μήκους». Τελικά κέρδισε σε άλλη κατηγορία, για το άλμπουμ “I do not want what I haven’t got” που το περιείχε αλλά δεν το παρέλαβε, μποϊκοτάροντας τον θεσμό.
Στα MTV Video Music Awards η O’Connor κατέκτησε τις τρεις από τις έξι κατηγορίες που ήταν υποψήφια, «Βίντεο Γυναίκας Τραγουδίστριας», «Βίντεο της Χρονιάς» και «Μεταμοντέρνο Βίντεο». Σύμφωνα με την ίδια, κάθε φορά που το τραγουδούσε θυμόταν τη μητέρα της που σκοτώθηκε όταν ήταν 18 ετών, χάνοντας τον έλεγχο του αυτοκινήτου της λόγω ολισθηρότητας του πάγου.
Salt ‘N’ Pepa with En Vogue – Whatta man (1993)
Ύμνος στον άνδρα και μάλιστα με ομοφωνία επτά κοριτσιών! Η τριάδα των Salt ‘N’ Pepa μαζί με την τότε τετράδα των En Vogue (η Dawn Robinson αποχώρησε το 1997) βασίστηκαν στην αρχική εκτέλεση που ερμήνευσε πρώτη η Linda Lyndell το 1968. Ο αρχικός σόουλ και φανκ ήχος του “What a man”, που μετονομάστηκε σε “Whatta man”, μετατράπηκε σε μίγμα ραπ, hip-hop και R&B. Οι συγχορδίες, ο ρυθμός και οι στίχοι «What a man, what a man, what a mighty good man» προέρχονται από το πρωτότυπο τραγούδι. Η νέα εκδοχή από τα δύο γυναικεία γκρουπ κυκλοφόρησε το 1993, κατακτώντας την κορυφή των κατηγοριών Hot Rap Songs και Rhythmic Airplay του Billboard, ενώ έφτασε ως το Νο. 3 του Hot 100 στην Αμερική και στο Νο. 7 στην Αγγλία.
Για την ιστορία, η πρωτότυπη εκτέλεση γράφτηκε από άνδρα, τον Dave Crawford, που ήταν παραγωγός στην Atlantic Records. Όσο για τις Salt ‘N’ Pepa, πριν από λίγες μέρες, στις 8 Νοεμβρίου, εισήχθησαν στο Rock & Roll Hall of Fame. Ένα από τα μέλη τους, η DJ Spinderella, έγινε η πρώτη γυναίκα DJ που εντάχθηκε στο Hall of Fame.
Jennifer Day – Completely (2000)
Η ολοκληρωτική παράδοση μιας γυναίκας στον εκλεκτό της καρδιάς της, μέσα από την ωραιότερη μπαλάντα της Αμερικανίδας κάντρι ερμηνεύτριας. Το ευαίσθητο “Completely” κυκλοφόρησε το 2000. Στη σύντομη πορεία της, η Jennifer Day έχει παρουσιάσει ένα μόνο άλμπουμ, το “The fun of your love” το 1999, με το τελευταίο τραγούδι του δίσκου να είναι αυτό με το οποίο θα τη θυμόμαστε.
Jennifer Lopez – Dear Ben (2002)
Αυτή η γυναίκα είναι «αντράκι», έχει κότσια. Το 2002 η Jennifer Lopez έγραψε ένα τραγούδι για την τότε σχέση της, τον Ben Affleck, μέχρι και στον τίτλο αναφέρει το μικρό του όνομα, “Dear Ben”. Το ερμήνευσε και το συμπεριέλαβε στο άλμπουμ της “This is me… then” που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2002, τον μήνα που αρραβωνιάστηκαν. Ο γάμος ακυρώθηκε λίγες μέρες πριν την τελετή, ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους αρκετά αργότερα, το 2004. Το 2021 επανασυνδέθηκαν και την επόμενη χρονιά ο ηθοποιός της έκανε πρόταση γάμου για δεύτερη φορά. Παντρεύτηκαν 20 χρόνια μετά τον αρχικό τους αρραβώνα. Στη συνέχεια η Λατίνα σταρ έγραψε το “Dear Ben part II”, για λογαριασμό του δίσκου της “This is me… now” το 2024.
Πέρα από την ιστορία του ζευγαριού, αξίζει να προσέξετε τους στίχους του “Dear Ben”, από τον πρώτο έως τον τελευταίο: «I write this song to let you know that you will always be to me my lust, my love, my man, my child, my friend and my king».
Christina Aguilera – Ain't no other man (2006)
Εμπνευσμένο από τον γάμο της με τον μουσικό παραγωγό Jordan Bratman το 2005, η Christina Aguilera συνυπέγραψε και ερμήνευσε το “Ain’t no other man” το 2006. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό πάντρεμα ποπ, φανκ και R&B ήχων που ενσωματώνει σόουλ, μπλουζ και τζαζ στοιχεία, όμως ακούγεται και σαν hip hop. Έγινε No. 1 στις κατηγορίες Dance Club Songs και Dance/Mix Show Airplay του Billboard, έφτασε ως το No. 6 στον γενικό κατάλογο της Αμερικής, ενώ στην Αγγλία έχασε την κορυφή από τη συνεργασία της Shakira με τον Wyclef Jean στην παγκόσμια επιτυχία τους “Hips don’t lie”.
Η Aguilera τραγούδησε τόσο εκπληκτικά το “Ain’t no other man” που της χάρισε Grammy ως η «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ Ερμηνεία» το 2007. Οι φυσικές και ψηφιακές του πωλήσεις το πιστοποίησαν χρυσό στην Αμερική την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε, το 2006, ενώ στην Αγγλία το 2021. Ήταν το πρώτο σινγκλ που παρουσιάστηκε από το διπλά πλατινένιο άλμπουμ της στην Αμερική και πολυπλατινένιο παγκοσμίως “Back to basics” του 2006, που πούλησε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Joy Crookes – Since I left you (2019)
Εμφατική εξομολόγηση της νεοεμφανιζόμενης τότε Βρετανίδας τραγουδίστριας και συνθέτριας. Tο μελαγχολικό “Since I left you” του 2019 μεταφέρει λέξεις και έννοιες που «ακούμπησαν» στις νότες ενός πιάνου, εκφράζοντας τον τραυματισμένο ψυχισμό ενός ανθρώπου μετά από τη διακοπή της ερωτικής του σχέσης. Η Joy Crookes ήταν υποψήφια στα Brit Awards 2020 για το βραβείο Rising Star που δίνεται από τη Βρετανική Μουσική Βιομηχανία, ενώ κατατάχθηκε τέταρτη στο BBC Sound στην αντίστοιχη ετήσια ψηφοφορία του διάσημου ραδιοτηλεοπτικού καναλιού για τα υποσχόμενα νέα ταλέντα.
Kylie Minogue – Miss a thing (2020)
Η Αυστραλιανή λιλιπούτεια σταρ αντιτίθεται στο στερεότυπο «Ο άνδρας είναι ο κυνηγός», προσεγγίζει αυτόν που θέλει και του λέει: «Δεν θέλω να το πάμε αργά. Θέλω να γίνω το κορίτσι σου, θέλω να χάσω τον έλεγχο». Ξεσηκωτικό χορευτικό αποτέλεσμα, το “Miss a thing” συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ της “Disco” του 2020. Λόγω της πανδημίας, η Kylie Minogue έφτιαξε στούντιο στο σπίτι της για να το ηχογραφήσει, με σκοπό να χορέψει ο «εγκλωβισμένος» κόσμος. Χάρη σε αυτό, έγινε η πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια στην Αγγλία που διαθέτει Νο. 1 δίσκο σε πέντε διαφορετικές δεκαετίες, ‘80, ‘90, ‘00, ’10 και ’20, παραμένοντας η μοναδική ως σήμερα.
