Το πρόγραμμα ξεκίνησε το συγκρότημα Dead Finks από τη Νέα Ζηλανδία που εδώ και καιρό κατοικοεδρεύει, όπως αμέτρητοι άλλοι γνωστοί, λιγότεροι γνωστοί ή παντελώς άγνωστοι καλλιτέχνες στο Βερολίνο. Είναι αστείο να ακούς από Έλληνες δημοσιογράφους (so called) να κομπορρημονούν για τις… διασημότητες που έρχονται τα καλοκαίρια στην… Ελλάδα (με το σκάφος τους) για διακοπές και από την άλλη να έχεις μια cool πόλη με πληθυσμό μικρότερο των Αθηνών που προσελκύει τον παγκόσμιο καλλιτεχνικό κόσμο να ζήσει και να δημιουργήσει όχι απλά να μην περηφανεύεται, αλλά να το θεωρεί δεδομένο.
Κάντε ένα μικρό διάλειμμα για να σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό (εκλογές έρχονται) και μαυρίστε ανάλογα.
Οι Dead Finks, λοιπόν, είναι ένα οργισμένο συγκρότημα επί σκηνής που κινείται στα πανκ / new wave μονοπάτια. Αν γυρίζαμε τον χρόνο σαράντα πέντε χρόνια πίσω, μπορεί να βλέπαμε νέους να ξεδίνουν χορεύοντας pogo στους ήχους τους. Το 2023 όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν αφορούν κανέναν. Και ποια είναι άλλωστε τα προβλήματα των νέων σήμερα; Μη μου πείτε η ανεργία, αυτή (εκτός του ότι αποτελεί κλισέ) δεν ξεκίνησε καν στις μέρες μας. Άλλο; Τι ακριβώς κάνουν τα μαμόθρεφτα που τις Παρασκευές θυμούνται να διαδηλώσουν κατά της αλλαγής του κλίματος ενώ όλη την υπόλοιπη βδομάδα δεν έχουν κανένα πρόβλημα που τα πηγαινοφέρνουν οι γονείς στο σχολείο με το αυτοκίνητο;
Σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ, ο κάθε άνεργος έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει ανά πάσα στιγμή και να απολαμβάνει πράγματα που πολλοί νέοι πριν από 40-45 δεν μπορούσαν καν να φανταστούν. Πήξαμε στην κατευθυνόμενη νεολαία. Είδατε καμιά σοβαρή αντιπολεμική διαδήλωση έναν χρόνο τώρα; Όχι, γιατί η κατεύθυνση έρχεται από αλλού. Ένα Βιετνάμ θα πιπιλίζουν αιώνια και θα κάνουν γαργάρα κάθε Πράγα και Αφγανιστάν. Μια φενάκη είναι το «αντιπολεμικό κίνημα» των περισσοτέρων που κρύβει άλλου είδους «αντι» πίσω του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάθε κόμμα εξουσίας δήθεν προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, με την προϋπόθεση να είναι κοινωνικά αποδεκτά, και σιωπά στους πνιγμούς και τις επαναπροωθήσεις, έχοντας καταλάβει ότι ο κόσμος προτιμά να μην μιλάει γι’ αυτό το θέμα, παρά να έχει πρόσφυγες στη γειτονιά του.
Επαναλαμβάνω: Εκλογές έρχονται, η κοροϊδία πάει σύννεφο. Σκεφτείτε και μαυρίστε ανάλογα.
Ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο, τους Dry Cleaning. Ο μέσος όρος του κοινού που έχει έρθει για να τους δει πρέπει να έχει γεννηθεί πριν το 1980. Ίσως και νωρίτερα, με αποτέλεσμα να νιώθω σχεδόν τζόβενο. Ναι, ξέρω, μου έχουν πει ότι μικροδείχνω, αλλά εδώ μιλάμε πλέον για σκάνδαλο. Παρακολουθώ ένα συγκρότημα που έχει βγάλει μόλις δύο δίσκους και νιώθω πως είναι δικοί μου. Πολύ περισσότερο από τους Jefferson Airplane, ας πούμε με ένα αυθαίρετο συλλογισμό και με την επιφανειακή σύγκριση δύο συγκροτημάτων με γυναίκα τραγουδίστρια. Η Florence Shaw απολογείται προκαταβολικά για τα προβλήματα που ενδέχεται να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της συναυλίας, και που καταπολεμά πίνοντας τσάι (;). Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ βγάζουν όλη την (κρυμμένη) δυναμική των δίσκων τους επί σκηνής με έναν απρόσμενο τρόπο που εντυπωσιάζει.
Κι όμως, κανένας δεν τραγουδάει, κανένας δεν ξέρει τους στίχους (δεν τους αφορούν;), αλλά όλοι λικνίζονται ρυθμικά και χαμογελούν. Φαίνεται πως σήμερα μόνο το χιπ χοπ εκφράζει τους νέους. Στις συναυλίες των καλλιτεχνών αυτού του είδους όλοι οι παρευρισκόμενοι γνωρίζουν απ’ έξω τα κατεβατά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με το ροκ. Τελικά, μάλλον απευθύνεται σε μένα.
Βασίλης Κοντόπουλος
