Το 1973 ήταν μια χρονιά γεμάτη δίσκους που θα άντεχαν στη δοκιμασία του χρόνου 50 χρόνια αργότερα, είτε ήταν οι Pink Floyd με την ψυχεδέλειά τους στο The Dark Side Of The Moon ή οι The Who που κατάφεραν να τελειοποιήσουν τη ροκ όπερα με το Quadrofenia. Ας θυμηθούμε αυτά και άλλα θρυλικά άλμπουμ που γίνονται 50 χρονών φέτος.
Bruce Springsteen – Greetings From Asbury Park, N.J.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια εποχή που ο Bruce Springsteen δεν αλώνιζε σε όλο τον κόσμο με το τρίωρο ζωντανό του σόου και με ύμνους προς την εργατιά. Όμως, στην αρχή του 1973, ο θρύλος του Νιου Τζέρσεϊ ήταν σχετικά άγνωστος σε σύγκριση με σήμερα – μέχρι που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ, Greetings From Asbury Park, N.J., το οποίο θα προσέλκυε σιγά σιγά την προσοχή όλων και αναπόφευκτα θα έφερνε και την σύγκριση με τον Bob Dylan για τις ποιητικές ιστορίες του με θέμα τον καθημερινό άνθρωπο.
Elton John – Goodbye Yellow Brick Road
Το δεύτερο άλμπουμ του Elton John το 1973 θα αποδειχτεί ένα από τα πιο δημοφιλή του. Το Goodbye Yellow Brick Road είχε σχεδιαστεί αρχικά να ηχογραφηθεί στην Τζαμάικα, εν μέρει εμπνευσμένο από τους Rolling Stones και τον Cat Stevens που πήγαν στη χώρα για να φτιάξουν το Goats Head Soup και το Foreigner, αντίστοιχα. Ωστόσο, τα σχέδια ακυρώθηκαν γρήγορα μετά την άφιξη του John και της μπάντας του λόγω της πολιτικής κατάστασης εκείνης της εποχής, στέλνοντας τους μουσικούς πίσω στο γαλλικό κάστρο όπου έγιναν οι δύο προηγούμενοι δίσκοι του. Η αλλαγή στα σχέδια ανάγκασε τον Elton John να επισπεύσει την διαδικασία με αποτέλεσμα τα τραγούδια να γραφτούν λίγο πολύ την ίδια ημέρα που ηχογραφήθηκαν, αλλά αυτό δεν έριξε την ποιότητα. Ένας μεγάλος αριθμός κομματιών σε αυτό τον δίσκο θεωρούνται μερικά από τα καλύτερα του John.
Iggy And The Stooges – Raw Power
Το τρίτο άλμπουμ των Stooges έγινε κάτω από χαοτικές συνθήκες. Το συγκρότημα είχε διαλυθεί τεχνικά, αλλά, καθώς ο Iggy Pop ξεκίνησε μια σόλο συμφωνία με την Columbia, τελικά επανενώθηκε με τους Stooges για να ηχογραφήσει το Raw Power στο Λονδίνο. Ο Iggy, ο μπασίστας Ron Asheton και ο ντράμερ Scott Asheton μαζί με τον νέο κιθαρίστα James Williamson, έφεραν έναν νέο, πιο ακατέργαστο ήχο στο συγκρότημα, ο οποίος θα ασκούσε μεγάλη επιρροή στην επόμενη γενιά της punk.
Pink Floyd – The Dark Side of the Moon
Το The Dark Side of the Moon των Pink Floyd ήταν μπορστά από την εποχή του σε όλους τους τομείς, τόσο ως προς την ποιότητα του ήχου όσο και ως προς το περιεχόμενό του. Σχεδιασμένο ως ένα concept άλμπουμ για «όλα όσα κάνουν τους ανθρώπους τρελούς», ήταν ένας από τους πρώτους δίσκους – και σίγουρα από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά – με κεντρικό θέμα την ψυχική υγεία ως ταμπού και συγκεκριμένα τις περιπέτειες του πρώην τραγουδιστή τους, Syd Barrett.
Led Zeppelin – Houses of the Holy
Το Houses of the Holy ήταν το πρώτο άλμπουμ των Led Zeppelin με κανονικό τίτλο αυτή την φορά και αυτή η στροφή δεν ήταν η μόνη αλλαγή στο στυλ που αντιπροσώπευε ο δίσκος για το συγκρότημα. Όσον αφορά τον ήχο, οι θρύλοι της ροκ άλλαξαν επίσης τα πράγματα, φέρνοντας ένα πιο πειραματικό ύφος στα τραγούδια και προσθέτοντας πινελιές από διάφορα είδη μουσικής, από reggae μέχρι folk. Αν και δεν δέχθηκε μια ολοκληρωτικά θετική κριτική κατά την κυκλοφορία του, τις δεκαετίες έκτοτε, έχει επαναξιολογηθεί και θεωρείται ένας κλασικός δίσκος Zeppelin.
David Bowie – Aladdin Sane
Το Aladdin Sane ήταν το πρώτο άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε ο David Bowie μετά την τεράστια επιτυχία του The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars του 1972, αλλά δεν ήταν ακριβώς η συνέχεια της ιστορίας του alter-ego Ziggy. Αντίθετα, ο δημιουργός του θεώρησε το Aladdin Sane ως «μια αδύναμη αντιγραφή του Ziggy», συλλαμβάνοντας την περσόνα κατά την διάρκεια ενός ταξίδιου στην Αμερική. Ανεξάρτητα από αυτό, τα τραγούδια – από το Jean Genie μέχρι το Cracked Actor – δεν έμοιαζαν με μια απομίμηση της ιδιοφυίας του Bowie, προσθέτοντας άλλο ένα μουσικό διαμάντι στο ρόστερ του.
The Who – Quadrophenia
Μέχρι το 1973, οι The Who γνώριζαν καλά πώς να φτιάξουν μια ροκ όπερα έχοντας ήδη ολοκληρώσει το A Quick One While He's Away καθώς και τον εμβληματικό δίσκο Tommy. Για το Quadrophenia, ο Pete Townshend πήρε τα ηνία και επινόησε μια ιστορία για έναν mod που προσπαθεί να βρει το δρόμο του στη ζωή. Ήταν ίσως ο πιο φιλόδοξος από τους πολλούς progressive δίσκους των The Who, κερδίζοντας τη θέση του σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ για την ιστορία, τη μουσικότητα και τη συνοχή του.
Bob Marley & The Wailers - Catch A Fire
Το Catch A Fire σηματοδότησε τη μεγάλη διεθνή επιτυχία των Bob Marley & The Wailers σε μια εποχή που το ενδιαφέρον για τη reggae αυξανόταν σε παγκόσμια κλίμακα χάρη σε ταινίες όπως το The Harder They Come. Έκτοτε έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα καλύτερα reggae άλμπουμ όλων των εποχών, με συνεισφορές από μέλη των The Wailers, όπως του Peter Tosh, που έδειξαν ότι το συγκρότημα δεν αφορούσε μόνο τον Marley.
Lou Reed – Berlin
Η ιστορία του Berlin επικεντρώνεται γύρω από ένα ζευγάρι που παλεύει με τον εθισμό και την κακοποίηση, τονίζοντας μεταξύ άλλων θέματα ενδοοικογενειακής βίας, ψυχικής υγείας και χρήσης ναρκωτικών. Αν και έχει επαναξιολογηθεί και προστεθεί σε πολλές λίστες με κλασικά άλμπουμ από τότε, εκείνη την εποχή απορρίφθηκε ευρέως από τους κριτικούς και τους θαυμαστές, αν και οι Βρετανοί ακροατές αγκάλιασαν το άλμπουμ του Lou Reed περισσότερο από όλους κερδίζοντας την υψηλότερη θέση στα βρετανικά charts.
Black Sabbath – Sabbath Bloody Sabbath
Οι Black Sabbath είχαν ήδη αρχίσει να μιξάρουν τον ήχο τους πριν από το Sabbath Bloody Sabbath του 1973 και συνέχισαν να διατηρούν τα πράγματα φρέσκα στον δίσκο. Συνθεσάιζερ και έγχορδα προστέθηκαν στα κομμάτια, ενώ ο Tony Iommi προσπάθησε –και απέτυχε– να γίνει καλός στο σιτάρ και τις γκάιντες για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο progressive. Παρά αυτές τις ασυνήθιστες ιδέες, το Sabbath Bloody Sabbath εξακολουθεί να ακούγεται και συχνά θεωρείται ως ένα από τα πιο heavy άλμπουμ όλων των εποχών.
