Αχ η μουσική. Η μουσική Θεέ μου. Τι υπέροχο δώρο από τον Ύψιστο! Μαγεία!
Όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια ,συνδέονται με σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Έτσι νομίζω συμβαίνει με όλους.
Θυμάμαι πριν από 30 χρόνια στην Πάρο άκουγα επί 10 μέρες μία κασέτα με Camel και Curved Air.
Μία άλλη φορά θυμάμαι στην Μύκονο το 90, παράτησα την παρέα και ανέβηκα στην κορυφή του λόφου στον Άγιο Στέφανο και άκουγα Wally, με θέα τα φώτα της Μυκόνου και το απέραντο γαλάζιο που το ομόρφαινε το φως του Αυγουστιάτικου φεγγαριού .
Αέρας. Μόνος . Εγώ και ο Θεός. Εγώ, ένας μικρός Θεός.(Έτσι ένοιωθα εκείνη την στιγμή, έτσι σε «φτιάχνει» η μουσική).
Αν δεν έχεις νοιώσει αφόρητη μοναξιά, όταν είσαι με πολύ κόσμο, δεν μπορείς να ακούσεις Progressive rock. Όχι, όχι. Δεν μπορείς. Όπως δεν μπορείς επίσης ν ακούσεις, αν δεν έχεις μείνει μια δύο μέρες ολομόναχος αλλά πλήρης, γεμάτος, ευτυχής. «Χωρίς μεγάλη απομόνωση, καμιά σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει». Πάμπλο Πικάσο
Μεγάλωσα. Κι όσο μεγαλώνω, μαζί μου μεγαλώνει και η υπαρξιακή μοναξιά. Και κατεβαίνω από την κορυφή του βουνού έχοντας ιδανική συντροφιά μου την μουσική.«Music is your only friend, until the end».
