Ήθελα να ζωγραφίζω
από τη στιγμή
που κατάλαβα τον κόσμο.
Πολλές φορές έκλαιγα, κρυφά,
γιατί δε μπορούσα να καταλάβω
τί είναι ζωγραφική.
Μου άρεσε όμως
να απλώνω ένα χρώμα έντονο,
ένα κόκκινο ή ένα μπλε
σε μια μεγάλη επιφάνεια
που να παριστάνει κάτι.
Το πρώτο έργο που έφτιαξα,
ένας μουσικός με στολή,
το κοίταζα για μια εβδομάδα.
Ήταν το δημιούργημά μου.
Στη Σχολή Καλών Τεχνών,
η ζωγραφική έπρεπε να γίνεται
με μετρήματα, με άξονες,
με τριγωνάκια σχηματοποιημένα.
Είδα ότι αυτή η ζωγραφική δε με
οδηγούσε στη γνώση της φύσης
αλλά στη γεωμετρική αποτύπωση.
Τη ζωγραφική
δε στη μαθαίνουν με λόγια.
Πρέπει να δεις, να αισθανθείς
και να κατανοήσεις.
Η αλήθεια της Τέχνης
είναι να δημιουργείς
όπως μπορείς εσύ
και όχι όπως σου έχουν μάθει
σε κάποια σχολή.
Θυμήθηκα στον Όμηρο
που λέει ότι:
''Ο αιθερογέννητος βοριάς
γυρίζει μέγα κύμα.''
Λέω αυτό είναι!
Έτσι σκέφτηκα να κάνω
τα κύματα γυριστά.
Ζωγράφιζα ανθρώπους
με μακριά μαλλιά και με
ρωτούσαν από πού προέκυψε,
αφού τότε στα σχολεία
είχαμε όλοι κοντά μαλλιά.
Ήταν ο Αβεσσαλώμ, από τους
ποιητικούς ψαλμούς του Δαυίδ
και αντί για άλογο
εγώ τον έβαζα σε ποδήλατο.
Θέλησα να ζωγραφίσω για να
αποτυπώσω τα συναισθήματά μου
και τις εικόνες που έβλεπα.
Θα ήθελα το έργο μου
να απευθύνεται σε πολλούς.
Όσο περισσότεροι,
τόσο καλύτερα.
Αξίζει να απευθύνεται
σε δυο ανθρώπους
ο καλλιτέχνης;
Δεν αξίζει.
Αλέκος Φασιανός
Χθες έφυγε από τη ζωή.
