Έλλη Λαμπέτη: Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις;

''Η Έλλη έκανε πάντα κάτι
αναπάντεχο'', έλεγε ο Κουν.
Από ένα τέτοιο αναπάντεχο
θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή
που θα περάσει στην ιερή
Μυθολογία του Θεάτρου μας.

Ήταν μια σκηνή
στον ''Γυάλινο Κόσμο'',
όπου η Λάουρα σβήνει το κερί
δίπλα στον κοιμισμένο αδερφό της.
Μια ποιητική στιγμή.

Πώς να κάνεις όμως ποίηση,
όταν πρέπει να φουσκώσεις
τα μάγουλά σου για να φυσήξεις;

Η Έλλη αποφάσισε να λύσει το γρίφο
χωρίς να πει τίποτα στον Κουν.

Κάθε βράδυ που γύριζε
στην οδό Ασκληπιού,
κλεινόταν στην κουζίνα,
άναβε ένα σπαρματσέτο

και προσπαθούσε
να το σβήσει ποιητικά.
''Τελικά βρήκα τον τρόπο.

Έπρεπε το στόμα μου να είναι
ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο
- η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα.

Μου πήρε ένα μήνα,
αλλά τα κατάφερα.

Έμαθα να σβήνω
το κερί με μια ανάσα.''

Όλα αυτά,
για μια σκηνή που κρατούσε
δέκα δευτερόλεπτα.
Άξιζε όμως τον κόπο.

Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο
ο Άγγελος Σικελιανός.
Θα ξανάρθει κι άλλες φορές.

''Έρχομαι για να καταλάβω πώς
σβήνει το κερί το κορίτσι αυτό'',
λέει ο Σικελιανός.

''Είναι το πιο ποιητικό πράμα
που είδα ποτέ μου.''

.....................................................
Απόσπασμα από το
βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού:

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ

Το είδαμε: SintomiSinantisi/