Η παιδική μου ηλικία
διαμορφώθηκε σε μια
ατμόσφαιρα καταθλιπτική.
Εάν εξαιρέσω μερικά φωτεινά
διαλείμματα, δε θυμάμαι παρά
πένθη της οικογένειας,
μαυροντυμένους συγγενείς,
επαναστάσεις, βομβαρδισμούς
από στόλους ξένων δυνάμεων,
διωγμούς του πατέρα μου
που ήταν αντίθετος με το Παλάτι.
Στα δεκαοχτώ μου χρόνια, λοιπόν,
κάτω από τέτοιες συνθήκες,
αν εκφραζόμουν αυτοβιογραφικά,
μπορείτε να φανταστείτε
τι μαύρα ποιήματα θα είχα γράψει.
Ο νους μου όμως εμένα, ήταν αλλού.
Υπήρχε σχηματισμένος μέσα μου
ένας μύθος πέραν
του πιθανού ή του απίθανου,
που έπρεπε, με κάθε ποίημα
- όπως ένα κτήριο με κάθε πέτρα -
να λαμβάνει υπόσταση,
να υλοποιείται, και συνάμα
ν' αποσπάται από μένα,
θέλω να πω από την
προσωπική μου περίπτωση.
Να γιατί δεν έγραφα στο Λονδίνο
για ομίχλες και στο Παρίσι για μετρό
αλλά εκεί, όταν ζούσα στις πόλεις αυτές,
έβαζα τα θεμέλια του ''Άξιον Εστί''
και αργότερα ολοκλήρωνα έργα όπως
το ''Φωτόδεντρο'' ή το ''Μονόγραμμα''.
Με γνώμονα πάντα την Καθαρότητα.
Οδυσσέας Ελύτης
Το είδαμε: /SintomiSinantisi