Τελείως συμπτωματικά
βρέθηκα στο θέατρο,
σ' ένα χώρο που δεν είχα
καμία οικείωση, και μπορώ
να πω ότι ακόμα δεν την έχω.
Η νοοτροπία του θεάτρου
δε μ' έχει αιχμαλωτίσει.
Δε μ' έχει πάρει με το μέρος της.
Όπως είναι και οι τρόποι
που μεταχειρίζονται
οι άνθρωποι στο θέατρο.
Όχι ότι είναι
τρόποι ανεπίτρεπτοι, αλλά,
χρειάζεται κάποια ευελιξία,
κάποια ανοχή πολλές φορές,
ίσως κάποια ένταξη
σε κάποιο ρεύμα ή σε μια αυλή
ενός ισχυρού θεατρικού παράγοντα.
Όταν ήμουν στο Εθνικό Θέατρο,
οι σκηνοθέτες μεταξύ τους
είχαν αντιζηλίες.
Ο καθένας είχε τη δική του αυλή.
Οι διευθυντές είχαν τα σαλόνια τους.
Εγώ δεν ήμουν ικανός
να ενταχτώ πουθενά.
Όλη αυτή η ιστορία,
όπως καταλαβαίνετε,
μου δημιούργησε δυσκολίες.
Εκείνο που μπορώ να πω
για τον εαυτό μου, υπεύθυνα,
είναι ότι πορεύτηκα
έντιμα στη ζωή μου
την ιδιωτική
και την επαγγελματική.
Και εκεί ίσως οφείλω
ένα μεγάλο μέρος
της τοποθέτησης που έχει
κάνει ο κόσμος στη δουλειά μου:
στην εντιμότητά μου,
στο ότι δεν είμαι άνθρωπος
των παραχωρήσεων
και των υποχωρήσεων.
Η έντιμη και σωστή
θεώρηση της τέχνης,
οδηγούν τον καλλιτέχνη
στο σωστό δρόμο.
Έτσι το έργο του
γίνεται αποδεκτό
απ' όλο τον κόσμο,
ανεξάρτητα από πολιτικές
ή όποιες άλλες διαφορές.
Μάνος Κατράκης
Το είδαμε: SintomiSinantisi
