............" ο πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο κι η μητέρα μιά ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο τις
άσπρες πλάκες έτσι δεν βγήκαμε ποτέ απ'τ'όνειρο...η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο...ω ! ...παιδικότητα ! ...
...αιωνιότητα αμετάφραστη...συλλογιέμαι
τη μοναξιά ενός παιδιού που παίζει ολομόναχο σ'έναν κήπο μες στην ερημιά τού απομεσήμερου...ίσως...οι πιο ωραίοι στίχοι ενός ποιητή ν'άρχισαν εκεί....κι ο Θεός...που απ'τις δακρυσμένες προσευχές τών παιδιών που φοβούνται τη
νύχτα φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές τής μέρας που στέλνουν τις ελπίδες στους ναυαγούς...κάποτε..μια νύχτα...θ'ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τραίνων για να περάσουν οι παλιές μέρες...
...στις ράγες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ'τα παιδικά μας πρωινά...συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα...τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει "............
( Τάσος Λειβαδίτης )
