Μάρω Βαμβουνάκη: Πόσοι όμως από εμάς έχουμε θάρρος και εντιμότητα για αυτοκριτική;

Αδίκως κάποιοι ιερείς φοβούνται και πολεμούν την ψυχανάλυση, δεν κινδυνεύει η πίστη απ’ αυτήν, αντιθέτως.

Η σοβαρή, αυθεντική ψυχανάλυση είναι στην ουσία ικανότατος υπηρέτης της αλήθειας που ιερουργούν. Ασφαλώς τα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ εξαρτώνται από την ποιότητα και την ψυχική υγεία του ψυχοθεραπευτή που καταφεύγουμε. Όμως κάτι τέτοιο είναι ένας γενικός κίνδυνος, μια γενική έγνοια για όλους τους χώρους όπου προστρέχουμε και αναζητάμε βοήθεια, και πιο πολύ απ’ όλους για την ίδια την Εκκλησία και όσους την λειτουργούν.

Και όταν μιλάμε για αθεΐα και απιστία, έχουμε βέβαια πάντα κατά νου πως στους άθεους και τους άπιστους συγκαταλέγονται οπωσδήποτε εκείνοι που δηλώνουν πιστότατοι, που δεν παραλείπουν καμιά θρησκευτική τυπικότητα, που μπαινοβγαίνουν σε ναούς και σε φιλανθρωπικές ομάδες, οι προθέσεις της καρδιάς τους όμως καμιά σχέση δεν έχουν με την αγνότητα και την ανιδιοτελή αγάπη, τη συμπόνια για τον άλλο. Η εσωτερική ζωή τους καμιά επαφή δεν κρατά με την παλλόμενη θέρμη του Χριστού.

Λοιπόν, δεν έχω δει ποτέ μου άνθρωπο που εισήλθε με καθαρή καρδιά, όχι από ψυχασθένειες, συμφέροντα και πάθη, στον κόσμο της Εκκλησίας, και να φύγει από εκεί, να αλλάξει στάση ζωής. Αντιθέτως, η σχέση του αυτή με το βίωμα αυξάνεται. Όποιος γευτεί την αληθινή αγάπη, τη θεϊκή σχέση, δε συμβιβάζεται πια με κάτι λιγότερο. Ο συμβιβασμός και η έκπτωση είναι αγκάθια που ματώνουν την ειλικρινή καρδιά.

Για μια τέτοια αυθεντική σχέση ζωής, που ποτίζει κατόπιν με ισόβια νοσταλγία και χαράζει κριτήριο, μιλάνε και οι Ιερές Γραφές. Μόνο όποιος, στην έρημο της μοναξιάς και της θλίψης, ανακαλύψει μονοπάτι επιστροφής – υπάρχουν και στην άγονη άμμο μονοπάτια – μόνο όποιος συνειδητοποιήσει το πρόσωπο που έστω ασυνείδητα γυρεύει, αρχίζει να ξαναγεύεται τη χαμένη γεύση, τη χαμένη χαρά, τη χαμένη πληρότητα.

Ήδη, από τη θεμελίωση της ψυχαναλυτικής μεθόδου, τα στοιχειώδη κλειδιά – έννοιες για να εφαρμοστεί θεραπευτικά είναι: η συμπάθεια – συμπόνια, η κάθαρση, η αρχή της πραγματικότητας ως αλήθεια που σώζει, το εγώ, η ποιότητα, η στοργή και η ειλικρίνεια της σχέσης θεραπευτή και θεραπευόμενου ως μοναδική προσωπική σχέση, ως σχέση πιστή με αναφορά στην αλήθεια. Ο ίδιος ο Φρόιντ ισχυριζόταν πως κάθε ασθένεια είναι στη ρίζα της ψυχασθένεια και πως όλες οι ψυχασθένειες, οι νευρώσεις, οι εσωτερικές διαταραχές οφείλονται σε στέρηση αγάπης, στην κακοποίηση της αγαπητικής μας ανάγκης.

Ποτέ γιατρός δεν απέδειξε επιστημονικά και με τόσο πείσμα εκείνο το αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα. Δεν είναι βέβαια τούτη η φράση μια απάνθρωπη απειλή ενός παρανοϊκού τυράννου – Θεού, όπως τείνουν να φαντάζονται οι άθεοι και οι θρησκόληπτοι, οι φανατικοί της θρησκείας που είναι και οι μεγαλύτεροι συκοφάντες της πίστης. Είναι αυτό που και η φροϊδική Σχολή διατυμπανίζει, ότι λαθεμένες, νοσηρές συμπεριφορές γονιών βασανίζουν και αλλοιώνουν τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι δεν τιμωρούνται από τον Δημιουργό τους ποτέ, μονάχοι τους αυτοτιμωρούνται από πράγματα που επιλέγουν. Πόσοι όμως από εμάς έχουμε θάρρος και εντιμότητα για αυτοκριτική;

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Sxeseis-kai-sunaisthimata.com