Μια συνέντευξη που δόθηκε πριν από κάποια χρόνια αλλά έχει πάντα ενδιαφέρον.
«Καθώς διάβαζα το βιβλίο της ‘Σ ένα γύρισμα της ζωής’ μου γεννήθηκε η επιθυμία να την γνωρίσω, της μιλήσω, να την ψάξω λιγάκι… Της τηλεφωνώ. Δέχεται να μου δώσει συνέντευξη. ‘’Το ‘δέχομαι’ μου ακούγεται λίγο βαρύ. Γιατί να μην δέχομαι δηλαδή; Χαρά μου και τιμή μου!’’ μου απαντάει η γνωστή συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη. Της λέω να στείλω τις ερωτήσεις μέσω email ή να κάνουμε την κουβέντα μας τηλεφωνικώς, καθώς ζει στην Αθήνα και εγώ στην Θεσσαλονίκη. «Ταχυδρομικώς καλύτερα» διευκρίνισε.
-Δεν διαθέτετε ηλεκτρονικό ταχυδρομείο;
Όχι, δεν έχω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Έχω μία άρνηση στην τεχνολογία, αλλά εκ των πραγμάτων, δε γίνεται να συνεχιστεί.
– Πώς γράφετε τα βιβλία σας; Με στυλό και χαρτί;
Τα βιβλία μου τα γράφω με μαρκαδοράκι και σε κόλες αναφοράς. Αυτό, θα εξακολουθήσω να το κάνω. Θέλω να έχω άμεση επαφή με τις λέξεις μου. Να τις σκαλίζω στο χαρτί. Να τις βλέπω να ξεπηδάνε από την ψυχή μου, να νιώθω τη μυρωδιά τους, το χρώμα τους, τη δύναμη τους. Να παλεύω μαζί τους.
-Ποια είναι η σχέση σας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Απλά, είμαι λίγο πιο πέρα
-Στο τελευταίο σας βιβλίο γράφετε για την μία ηρωίδα σας την Λένια ότι βρήκε τον σύντροφο της μέσω facebook. Τι θέλετε να θίξετε μέσα από αυτήν την αναφορά;
Τίποτα δεν θέλω να θίξω. Η Λένια είναι μια νέα κοπέλα, που ζει την εποχή της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται
-Έχω ακούσει σε συνέντευξη σας να λέτε ότι από μικρή ακούγατε μία λέξη και φανταζόσασταν ένα χρώμα. Ποιο χρώμα είχαν τα παιδικά σας χρόνια;
Ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, να βλέπω τις λέξεις με χρώματα. Τα παιδικά μου χρόνια; Βαθύ κόκκινο με μεγάλες κηλίδες μαύρου. Κι’ αυτό, γιατί τα χρόνια αυτά, ήταν γεμάτα ανατροπές, γενικώς, από καταιγίδες που σαν παιδί ήταν αδύνατον να τις κατανοήσω και να τις διαχειριστώ. Υπήρχε όμως πάντα μέσα μου μια δυνατή φλόγα ζωής
-Ποιες ήταν οι δυσκολίες ;
Ήταν τα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Μέσα από το σπίτι μας, (Το κόκκινο σπίτι- το πρώτο βιβλίο μου- ένα χρονικό ζωής) πέρασε όλη η νεώτερη ελληνική ιστορία. Κι άφησε έντονα τα ίχνη της.
-Ο πατέρας σας δάσκαλος, η μητέρας σας ονειροπόλα, όπως γράφετε στο βιογραφικό σας. Ποιος από τους δύο σας επηρέασε περισσότερο στην ζωή σας;
Η μητέρα και ο πατέρας μου, ήταν δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Με πολύ ενδιαφέρον ,όμως, ο καθ’ ένας. Δεν υπήρχε μονοπάτι που να συνδέει αυτούς τους διαφορετικούς κόσμους. Έτσι έμαθα από πολύ νωρίς να βιώνω το διαφορετικό. Το αντιφατικό. Τα βήματα πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Φυσικό είναι να κουβαλάω στοιχεία στο χαρακτήρα μου και από τους δυό. Δεν μ’ επηρέασε , όμως, σημαντικά κανένας. Εγώ το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν η φυγή.
-Ποια είναι η συμβουλή που δεχτήκατε από έναν από τους δύο και την κουβαλάτε πάντα;
Ήμουν πολύ αντιδραστική και οι συμβουλές έπεφταν στο κενό
-Ποια συμβουλή έχετε δώσει στο παιδί σας για να την κουβαλάει πάντα;
Ξεκόλλα. Η ζωή δεν σε περιμένει. Άφηνε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της ψυχής σου. Όχι, όμως, αφύλακτες.
-Πώς ανακαλύψατε ότι θέλατε να γίνετε συγγραφέας; Τι μπορεί να κάνει ένα παιδί να τραβήξει αυτόν τον δρόμο κ όχι κάποιον άλλον;
Δεν το ανακάλυψα. Ήταν μέσα μου. Από μικρή ζούσα μέσα στις ιστορίες που έπλαθα. Αν είναι η μοίρα του, δεν μπορεί να το γλυτώσει.
-Πιστεύετε στο πεπρωμένο; Πιστεύετε, δηλαδή, ότι οι άνθρωποι (προ)ορίζονται, από μία ανώτερη δύναμη, για συγκεκριμένους ρόλους και πράγματα;
Ναι. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι γραμμένα. Σε μας απομένει η διαχείριση τους. Η διαμόρφωση ,ας πούμε, του τοπίου. Η σκηνοθεσία. Δεν είναι λίγα αυτά που έχουμε να κάνουμε πάνω σ’ αυτό.
-Όταν διαβάζω τα βιβλία σας είναι σαν να βλέπω ταινία με ήχο, με μουσική, με σκηνοθεσία. Πώς καταφέρνετε να αγγίζετε τις ψυχές των ανθρώπων;
Έτσι αισθάνομαι κι ‘εγώ όταν γράφω. Ακούω μουσικές, βλέπω εικόνες. Κυρίως εικόνες. Ήμουν και είμαι ,πάντα, κοντά στους ανθρώπους. Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου, είναι να νιώθω τους άλλους. Ν’ ακουμπώ στην ψυχή τους, χωρίς να ξύνω τις πληγές τους.
-Είναι θέμα ταλέντου ή αδιάκοπης προσπάθειας αυτοβελτίωσης;
Είναι θέμα ταλέντου αλλά, φυσικά, χρειάζεται αδιάκοπη προσπάθεια. Πολλή δουλειά. Πολύς κόπος.
-Από πού εμπνέεστε;
Απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου
-Από τις ιδέες που υπάρχουν στο μυαλό σας πώς επιλέγετε αυτήν που θα γίνει τελικώς μυθιστόρημα;
Αυτό που τρυπάει τελικά την ψυχή μου. Που την κάνει να μην αντέχει να το κρατήσει μόνη της.
-Οι ιστορίες σας είναι αληθινές;
Σαν ιστορίες ολοκληρωμένες, όχι. Τα γεγονότα ,όμως, είναι αληθινά.
-Διαβάζοντας τα βιβλία σας , σκέφτομαι, ότι έχετε ψάξει τον εαυτό σας μέχρι τον βυθό του. Μάντεψα σωστά;
Πάντα ψάχνω και τον εαυτό μου και τους άλλους. Ως το βυθό. Κι’ ακόμα πιο κάτω.
-Έχετε πάει σε ψυχολόγο ή η αυτοανάλυση έγινε μέσα από τις εμπειρίες της ζωής σας ;
Η πορεία της ζωής μου με έχει εφοδιάσει με τόσες εμπειρίες που δε νομίζω πως θα προφτάσω να τις εκμεταλλευτώ
-Μέσα από τα βιβλία σας τι θέλετε να πετύχετε; Να βοηθήσετε κάποιους να αλλάξουν τρόπο σκέψης ή να εκτονώσετε το ταλέντο σας;
Είναι ένα στοίχημα που βάζω πάντα στον εαυτό μου, να δω πως θα τα καταφέρει να βγάλει αυτό που αισθάνεται και βλέπει. Του βάζω δύσκολα και τον προκαλώ. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει όμως να πετύχω, είναι να είμαι κοντά στους άλλους. Στη μοναξιά τους. Στον πόνο τους. Στην απόγνωση τους. Να γίνω η συντροφιά τους, έστω για λίγο.
-Η ζωή σας τι σας έχει διδάξει;
Να έχω έλεος για τους άλλους. Να είμαι ταπεινή και παρούσα, σ΄ όποιον με χρειάζεται
-Τι γεμίζει τη ζωή σας;
Ένα σωρό καθημερινά πράγματα. Μ’ αρέσει να στολίζω την ψυχή μου, το σπίτι μου, να δημιουργώ μικρές αλλά τόσο σημαντικές ομορφιές.
-Πιστεύετε στο Θεό;
Ναι. Ο Θεός είναι μέσα μας. Πηγή δύναμης. Καταφύγιο.
-Υπάρχει Θεία Δίκη;
Συμβαίνει συχνά.
-Υπάρχουν φίλοι;
Και βέβαια υπάρχουν. Πώς μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς τους φίλους μας. Βέβαια, στα δύσκολα αραιώνουν συνήθως. Θέλει κότσια για να βάλεις πλάτη στον άλλον. Αλλά και ένας να βρεθεί, είναι μεγαλείο. Είναι δώρο Θεού.
-Τι φοβάστε στη ζωή σας;
Τον φόβο.
-Τελικά, έχετε καταλάβει τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει να ζούμε;
Για να κάνουμε συντροφιά ο ένας στον άλλον. Για να ομορφαίνουμε τη ζωή.
-Σ’ ένα γύρισμα της δικής σας ζωής, τι θα θέλατε να αλλάξετε;
Τίποτα. Θα’ θελα απλώς να είμαι λιγότερο ευάλωτη. Αλλά μάλλον δεν γίνεται
-Τι σου είναι η αγάπη τελικά;
Ο βιότοπος της ψυχής
-Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε Αμάν… Αμάν;
Μου συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά έχω μάθει να αλλάζω γρήγορα σελίδα
-Ξεφυλλίζοντας την σιωπή, τι είχε να σας πει;
Τ’ ανείπωτα. Τα χυμένα βαθιά στα συρτάρια της ψυχής. Αυτά που κρύβονται κάτω από στολές παραλλαγής
Σας ευχαριστώ πολύ
Συνέντευξη: Όλγα Δαδίνη-Χιωτέρη στο Face2Face.gr
