.............." εμείς....φοράμε το χρυσό καπέλο τού ήλιου τ'ασημένιο κολλάρο τού ποταμιού την πράσινη γραβάτα τής χλόης...
....εμείς...χτυπάμε παλαμάκια κάθε φορά που ένα μπουμπούκι σκάει απάνου στο ξερό κλαδί...ο ήλιος μάς φωνάζει...στα τζάμια τών παραθυριών μας λάμπει ζωγραφισμένο το πρόσωπο τής αυγής..Θέ μου..το μεθυσμένο φώς θα σπάσει τα τζάμια..θα πλημμυρίσει τις κάμαρες δεν θ'αφήσει μήτε έναν ίσκιο....ο ουρανός ανθίζει μέσα μσς χαμόγελα κι
όπου στεκόμαστε είμαστε παντού...πάνου στην καρδιά μας γονάτιζε το καλοκαίρι....
....ζωγραφίζουμε στην άμμο με το δάχτυλο τον ήλιο που γελάει...έτσι τού αρέσει κάποτε και τού ήλιου να γελάει μην τύχει και γεράσει κλεισμένος μές στο φώς του...οι άλλοι βλέπουν μονάχα τις αχτίνες....δεν το ξέρεις τάχα πως κι άν πέσει το σπίτι θα μείνει το φώς να μάς δείξει να χτίσουμε σ'ένα καλύτερο σχέδιο το καινούριο σπίτι ; ..
...κοίταξε...βλέπεις πώς λάμπουν τ'ασημένισ χέρια μας μέσα στούς ίσκιους...τα χέρια μας που καμμιά νύχτα δέ μπορεί ποτέ να τα κερδίσει...το χώμα ποτίστηκε με φώς...δεν ξεχωρίζεις φώς και χώμα..εμείς είμαστε τ'όνειρό μας "..............
( Γιάννης Ρίτσος )
Μαρία Δούση
