Μάρω Βαμβουνάκη: Οι γυναίκες «σκλαβώθηκαν» από την ελευθερία των επιλογών τους

Η Μάρω Βαμβουνάκη γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε εκεί τα παιδικά της χρόνια. Από εννέα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει νομικά και ψυχολογία. Με μόνιμη παρουσία στη λίστα των best seller, η συγγραφέας αφηγείται ιστορίες που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος.

Με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου «Η μοναξιά είναι από χώμα» από τις εκδόσεις Ψυχογιός, η Μάρω Βαμβουνάκη μιλά στο ethnos.gr για τον έρωτα, τη μοναξιά και τους πραγματικούς ήρωές της.

Τι είναι αυτό που δίνει το έναυσμα στον συγγραφέα να γράψει ένα βιβλίο και τι ήταν αυτό που ώθησε εσάς να γράψετε το μυθιστόρημα «Η μοναξιά είναι από χώμα»;

Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα! Κάποια μέρα νιώθεις φουσκωμένη από μια ιστορία ή από ένα χαρακτήρα που θέλει να ειπωθεί σαν απρόβλεπτη εγκυμοσύνη. Σίγουρα από καιρό θα πλαθόταν κρυφά μέσα σου, έχει να κάνει αρκετά με το υποσυνείδητο αυτό. Τουλάχιστον εγώ έτσι εξηγώ την κατάστασή μου.

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο;

Γιατί η ικανότητα στη μοναξιά είναι τεράστια προϋπόθεση για να μπορείς να ζήσεις και να αγαπήσεις. Αν την φοβάσαι διαρκώς πέφτεις σε λαθεμένες επιλογές της έσχατης ανάγκης. Οι εξαρτήσεις από τρόμο μοναξιάς είναι μίζερες και αποτυχημένες, μας μειώνουν.

Γενικά, υπάρχουν στιγμές που στερεύει η έμπνευση και πώς αντιδράτε σ’ αυτό;

Ποτέ δεν πίεσα τίποτα στις εμπνεύσεις μου. Ποτέ δεν ήταν άγχος μου το να γράψω κάτι. Και η ζωή μου γεμάτη προσωπικά ζητήματα δεν μου άφηνε καιρό, εξάλλου ποτέ δεν πίστεψα πως πρέπει να κυνηγάς έρωτες και εμπνεύσεις. Αποτυχία από χέρι. Αυτά πρέπει να σε κυνηγούν.

Υπάρχει κάποιος από το άμεσο περιβάλλον σας που διαβάζει πρώτος/η το βιβλίο σας πριν το παραδώσετε στον εκδότη σας; Πόσο καιρό σας παίρνει να γράψετε ένα βιβλίο;

Όχι, ποτέ. Μόνη, ολομόναχη γράφω, μόνη βρίσκω εξώφυλλα, μόνη τα στέλνω στον εκδότη μου. Δεν αντέχω την παρέμβαση σε κάτι τέτοιο όπως η γραφή. Ο Λώρενς Ντάρελ λέει πως: «Ο συγγραφέας είναι ο πιο μοναξιασμένος απ' τα ζώα».

Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας θα έπρεπε να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να πειραματίζεται ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα πρέπει να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Πιστεύω πως ο συγγραφέας πρέπει να κάνει εκείνο που του έρχεται με ενθουσιασμό. Εκείνο που τον κυνηγά και δεν το κυνηγά, όπως είπαμε. Να αλλάζει είδη, να αλλάζει τρόπους, να κάνει τούμπες. Ό,τι τον εμπνέει και δεν γίνεται να του αντισταθεί. Είναι ένα είδος τρέλας κάθε τέχνη. Οι συνταγές την μαραίνουν είναι κάλπικες και τους φαίνεται.

Από τι απειλούνται οι άνθρωποι στην κοινωνία που ζούμε κι από τι πασχίζουν να ξεφύγουν;

Δεν λειτουργούν μαζικά οι άνθρωποι στα συναισθηματικά τους για να μπορώ να απαντήσω γενικά. Ο καθένας είναι άλλο σύμπαν. Θα έλεγα πάντως πως, πάντα όχι μόνο σήμερα, ένας φόβος για τον άγνωστο εαυτό και μια υποταγή στα κοινωνικά ή γονεϊκά «πρέπει» τον σκλαβώνουν μακριά από αυτό που είναι και θέλει πραγματικά κι αυτό είναι δυστυχία.

Έχει αλλάξει η σχέση του ανθρώπου με την απόλαυση και την επιθυμία στην εποχή της τεχνολογίας;

Μα και η τεχνολογία δίνει μεγάλες απολαύσεις. Ο άνθρωπος κλίνει προς αυτό που τον ευχαριστεί, ακόμα και οι μάρτυρες αισθάνονται μια ηδονή για το μαρτύριό τους.

Πιστεύετε ότι η ελευθερία των επιλογών που έχουν σήμερα οι γυναίκες τους έχει επιφέρει ψυχική ηρεμία;

Καθόλου! Τις καταμπέρδεψαν και τις σκλάβωσαν. Τόσοι ρόλοι! Τόσος καταναγκασμός πως τώρα είμαι ελεύθερη να επιλέγω ό,τι θέλω. Αφέθηκαν εύκολα στον σεξισμό, ενώ δεν είναι καθόλου αυτό που ζητούν. Δεν προλαβαίνεις να μάθεις τι όντως θέλεις και βρίσκεσαι κατάκοπη σε πολλά που δεν θες. Θα ισορροπήσουμε ίσως μια μέρα, τώρα οι γυναίκες ζουν το άλλο άκρο της παλιάς τους μείωσης και αυτό είναι στάδιο ζόρικο. Ήδη σε κάποιες χώρες στο εξωτερικό αρχίζουν να βάζουν νερό στο κρασί τους και να νοσταλγούν κάποιες πτυχές παλιότερης θηλυκής ζωής.

Μπορούμε να κάνουμε λόγο σήμερα για μονογαμία; Ποια μορφή έχει η πίστη και ποια η απιστία;

Ναι, η μονογαμία είναι απαραίτητη στον αληθινό έρωτα όσο διαρκεί. Δεν θες παρά μόνο αυτόν, αυτήν! Κάθε άλλη επαφή σε απωθεί. Θα έλεγα ότι κυρίως πιστός είναι ο έρωτας, δεν είναι ηθικολογία αυτό που λέω. Είναι στην ουσία του πραγματικού πάθους. Τουλάχιστον για τους σχετικά ισορροπημένους ανθρώπους.

Στον έρωτα όλα δικαιολογούνται;

Α, ναι! Δεν μπορείς να σκέφτεσαι στον έρωτα. Δεν τον ελέγχεις. Είναι ισχυρότερος από τις αξίες μας, ευτυχώς ή δυστυχώς. Ο έρωτας είναι από τη φύση του ανεύθυνος σαν παλιός αυτοκράτορας. Υποτάσσεσαι!

Πότε μπορούμε να πούμε ότι μια σχέση είναι «επιτυχημένη»;

Όταν είναι δυνατή και αμοιβαία. Όλα τα άλλα είναι βασανάκια που παλεύουμε.

Το μίσος σε μια κοινωνία από τι τροφοδοτείται και πώς αντιμετωπίζεται;

Η ροπή στο μίσος έχει εγκατασταθεί μέσα μας από τη εποχή του Κάιν και του Άβελ. Η διχόνοια είναι εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμη και αποδοτική για κάθε είδους εξουσία. Έρχεται, λοιπόν, η ροπή και συνδυάζεται με τους έξωθεν ερεθισμούς και γίνεται έκρηξη. Δεν ξέρω αν ποτέ εκλείψει αυτό από την μαζική ζωή. Πρέπει τουλάχιστον προσωπικά να το παλέψει και να το δουλέψει στα δικά του θέματα ο καθένας μας και έχει ο Θεός!

Πότε ένας άνθρωπος αισθάνεται ελεύθερος;

Κατά τον Σωκράτη όταν πάει στην αγορά και δεν έχει ανάγκη να αγοράσει τίποτα. Κατά τον Χριστό όταν φτάσει στο σημείο να αγαπά και τον εχθρό του.

Εσείς σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε και τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Περίπου αστικό στα Χανιά και την Αθήνα, αυστηρό, με πολύ μορφωμένο ωραίο πατέρα, με πολλά βιβλία και πολύ καθωσπρέπει μαμά πάντα παθιασμένη με τον πατέρα μου. Κι οι δυο έβαζαν σε προτεραιότητα τη μόρφωσή μας, της αδελφής μου και μένα. Λέω τα πολύ βασικά. Υπήρξα πολύ δεμένη με τους γονείς μου και συνεχίζω να είμαι και τώρα που πέθαναν.

Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες σας;

Ο μπαμπάς μου πάντα. Εδώ και απ΄την άλλη ζωή.

Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;

Την ελευθερία και την αγάπη!