Βλέπεις αυτά τα χέρια;
Έχουν μετρήσει τη γη,
έχουν ξεχωρίσει τα ορυκτά από τα δημητριακά,
έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο,
έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις όλων των θαλασσών και ποταμών.
Κι όμως, όταν σε διατρέχουν εσένα, μικρή,
σπειρί από στάρι, κορυδαλλέ,
δε φτάνουν να σε περικλείσουν,
κουράζονται πλησιάζοντας τα δίδυμα περιστέρια που αναπαύονται ή πετάν στο στήθος σου,
διατρέχουν τις αποστάσεις των ποδιών σου,
τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα είσαι θησαυρός,
πιο φορτωμένος από απεραντότητα πιο κι απ’ τη θάλασσα κι απ’ τα τσαμπιά της.
Κι είσαι λευκή και γαλανή κι εκτεταμένη σαν τη γη στον τρύγο.
Σ’ αυτήν την περιοχή, από τα πόδια ως το μέτωπό σου,
προχωρώντας,
προχωρώντας,
προχωρώντας θα περάσω τη ζωή μου.
Πάμπλο Νερούδα: απέραντη, το πιο «καλοκαιρινό» ερωτικό ποίημα...
Πάμπλο Νερούδα
