.........." απο δώ που αισθάνομαι δέν φαίνεται θάλασσα....όμως υπάρχει......ακούω προσαράξεις διαπιστώσεων.....παφλασμούς...
....κι εκτόπισμα καπνού που προκαλούν στο πέρασμά τους μεγαθήρια αποκαίδια.....δέν φαίνεται καθόλου......τώρα άν λίγο μετακινηθώ απο την άποψή μου....συρθώ στο γούπατο....εκεί όπου ρεμβάζει η ολιγάρκεια..
..ίσως.....σε κάποιο άνοιγμα των συμπληγάδων χρόνων....κάποια γαλαζωπή ανατριχίλα του ελάχιστου προφτάσει να γενεί....αλλά εγώ είμαι πιά σε ρήξη με το λίγο... δεν φτάνει που είναι τόσο.....κάθε φορά μου καταπλέει και λιγότερο...πότε πώς κέρασε καφέ κάποιον παληό πελάτη....έδωσε κατιτί και στο παιδί που το μετέφερε...
...άλλοτε πως το δάγκωσε ένα όνειρο και τού'λειπε ολόκληρο κομμάτι...χρώσταγε νοίκια μαζεμένα στην εμπιστοσύνη....έ ! ....τί είναι ο κάβουρας τί είναι το ζουμί του.....έτσι που το πάει μιά μέρα δέν θά'ρθει καθόλου.....αυτό το καθόλου προγεύομαι τώρα...και δέν φαίνεται η θάλασσα .....
...απόγευμα..όλοι το λένε απόγευμα ....τί χελώνα λέξη είναι αυτή......βιάζομαι
...απόγευμα.....αυτό δέν είναι χρονομέτρηση είναι καθισιό και ξόμπλιασμα......πόσον ουρανό καταπάτησε μιά χρυσαφιά γραμμή...
..ποιάν κοκκινομάλα δύση εμνηστεύθη ρομαντικό πορτοκαλί....εν ολίγοις....ένας διασυρμός της ακριβολογίας...και τί καλοντυμένος....με τί ωραίους τρόπους ο εξωραισμός....καθόλου δέν του φαίνεται πως είναι
ζητιάνος....όλοι το λένε απόγευμα....
....εγώ το λέω αποχωρίζομαι...σκέτο...
...κατευθείαν... δίχως νερό....μιά και
κάτω...αδιάλυτο το καταπίνω το απερίφ
Μαρία Δούση
