Ξενόγλωσσης λογοτεχνίας... >>
1. «Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», Χάρπερ Λι
Το βιβλίο που εκδόθηκε το 1960 κέρδισε αμέσως δημοτικότητα και επιτυχία. Εχει κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, και έχει γίνει κλασικό της σύγχρονης Αμερικανικής Λογοτεχνίας. Η ιστορία και οι χαρακτήρες βασίζονται σε παρατηρήσεις του συγγραφέα της οικογένειας και των γειτόνων της. Αναφέρεται σε μία ιστορία που συνέβη κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα της στην ηλικία των 10 ετών και κέρδισε τις καρδιές των αναγνωστών με τη ζεστασιά και το χιούμορ του, ενώ ταυτόχρονα, αγγίζει τα σοβαρά θέματα του βιασμού και της φυλετικής ανισότητας.
2. «Η Δίκη», Φραντς Κάφκα
Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Κάφκα. Αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που συνελήφθη και διώκεται για ένα έγκλημα που δεν αποκαλύπτεται ούτε στον ίδιο ούτε στον αναγνώστη. Είναι ένα πολύ εύγλωττο παράδειγμα του εφιάλτη που ένας αδύναμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει, λόγω της γραφειοκρατίας και της αδικίας. Τα μυθιστορήματα του Κάφκα, είναι ως επί το πλείστον ατελή και έτσι είναι η Δίκη, αλλά περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο το οποίο φέρνει την ιστορία στο τέλος της. Ο Κάφκα θεωρείται από τους κριτικούς ως ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, επηρρεάζοντας έντονα ρεύματα όπως τον υπαρξισμό.
3. «Φύλακας στη Σίκαλη», Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
Γραμμένο το 1951, είχε αρχικά ως στόχο το ενήλικο κοινό, ωστόσο σύντομα έγινε δημοφιλές και στους έφηβους αναγνώστες, αφού πραγματεύεται θέματα όπως το εφηβικό άγχος και η αποξένωση. Η Times έχει συμπεριλάβει το μυθιστόρημα μεταξύ των 100 καλύτερων έργων της αγγλικής γλώσσας από το 1923. Το μυθιστόρημα ασχολείται με πολύπλοκα ζητήματα της ταυτότητας, των σχέσεων και της αποξένωσης.
4. «Οι αδελφοί Καραμαζώφ», Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
Το τελευταίο έργο του συγγραφέα που χρειάστηκε περίπου 2 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Είναι ένα παθιασμένο φιλοσοφικό μυθιστόρημα για τη Ρωσία του 19ου αιώνα και μπαίνει βαθιά στις συζητήσεις για τον Θεό, την ηθική και την ελεύθερη βούληση. Το πνευματικό δράμα μεταφέρει τους ηθικούς αγώνες που αφορούν την πίστη, την αμφιβολία και το λόγο στον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας.
5. «Αμλετ», Ουίλιαμ Σέξπιρ
Η δημοφιλής τραγωδία του Σαίξπηρ λαμβάνει χώρα στο Βασίλειο της Δανίας και πραγματεύεται την προσπάθεια του νεαρού πρίγκιπα να εκδικηθεί τη δολοφονία του πατέρα του από τον σφετεριστή θείο του και τη μητέρα του Γερτρούδη. Το έργο αποπνέει έντονα αληθινή και προσποιητή τρέλα , συντριπτική θλίψη και οργή και ερευνά τα θέματα εκδίκησης, αιμομιξίας, προδοσίας και ηθικής διαφθοράς. Το έργο έχει εμπνεύσει συγγραφείς όπως ο Γκαίτε και ο Ντίκενς αλλά και ο Τζόις και ο Μέρτνοχ.
6. «Αννα Καρένινα», Λέων Τολστόι
Ενα οδυνηρό και σπαρακτικό μυθιστόρημα με έντονο πάθος και έρωτα, καθώς και τις επιπτώσεις της απιστίας και τη ζήλια. Το βιβλίο αφηγείται την τραγική ερωτική σχέση ανάμεσα στην επαναστατική Αννα και τον ελκυστικό αξιωματικό Βρόνσκι. Η τραγωδία αρχίζει από τη στιγμή που η Άννα απορρίπτει τον απαθή γάμο της και στέκεται ενάντια στις υποκρισίες της κοινωνίας. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο 19ο αιώνα στη Ρωσία και παίζει τις αντιθέσεις της πόλης και της χώρας και όλες τις παραλλαγές της ζωής, του έρωτα και της οικογενειακής ευτυχίας.
7. «Ο Μικρός Πρίγκιπας», Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερί
Μια τρυφερή νουβέλα που γράφτηκε από τον Γάλλο αριστοκράτη, ποιητή, συγγραφέα και αεροπόρο Εξυπερί. Μιλάει για την περιέργεια, την ομορφιά, την αγάπη και την απώλεια μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού πρίγκιπα που ζει σε ένα μικρό πλανήτη και είναι ερωτευμένος με ένα τριαντάφυλλο. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το πιο πολυδιαβασμένο και το πιο μεταφρασμένο βιβλίο. Εχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 250 γλώσσες και διαλέκτους και στο σύστημα Μπράιγ.
8. «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Το έργο του πρόσφατα εκλιπόντος συγγραφέα αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Buendia της οποίας ο αρχηγός ορίζει την πόλη της Μακόντο. Είναι μία ιστορία θριάμβου και καταστροφής , γέννησης και θανάτου, χαράς και απόγνωσης μέσα σε μία μυθική πόλη. Το έργο είναι ένα αριστούργημα της τέχνης της μυθοπλασίας και ένας πολύ σημαντικός εκπρόσωπος της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.
9. «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», Αλντους Χάξλεϊ
Ενα από τα πιο μαγευτικά και «ύπουλα» έργα έργα της λογοτεχνίας που γράφτηκε ποτέ και αυτό δεν είναι υπερβολή. Το βιβλίο έχει γίνει σύμβολο σύμβολο για οποιοδήποτε ψεύτικο καθεστώς της καθολικής ευτυχίας. Ο Χάξλεϊ μας ταξιδεύει σε ένα μέλλον, όπου είμαστε όλοι ευχαριστημένοι θεωρητικά, στην αρχετυπική δυστοπία, και αν αυτό είναι τεχνικά εφικτό, γιατί δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη βιοτεχνολογία για να απαλλαγούμε από τον ψυχικό πόνο εντελώς. Είναι ένα μέρος, απαλλαγμένο από την αγάπη και το πάθος και θέτει ανησυχητικά συναισθήματα στον αναγνώστη, αφού η κοινωνία που απεικονίζει είναι παραδομένη και ο αναγνώστης δεν έχει την αίσθηση της χαρούμενης αναμονής. Ο κόσμος που περιγράφει ο Χάξλεϊ είναι ένας «ιδανικός εφιάλτης». Στο έργο, η ευτυχία συνδέεται με την κατανάλωση μαζικά παραγόμενων αγαθών και το επιπόλαιο σεξ. Το 1999, η σύγχρονη βιβλιοθήκη κατέταξε το συγκεκριμένο έργο 5ο στον κατάλογο των 100 καλύτερων μυθιστορημάτων της αγγλικής γλώσσας του 20ου αιώνα.
10. «1984», Τζορτζ Οργουελ
Το έργο την εποχή που γράφτηκε ξεκίνησε ως ένα δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο ο Οργουελικός εφιάλτης γίνεται όλο και πιο πραγματικός στις μέρες μας. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Airstrip One (παλαιότερα γνωστό ως Μεγάλη Βρετανία) μια επαρχία του υπερκράτους της Ωκεανίας, σε έναν κόσμο διαρκούς πολέμου, με κυβερνητική παρακολούθηση και έλεγχο του μυαλού που υπαγορεύεται από ένα πολιτικό σύστημα. Το έργο περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που ζει μια ζωή όπου η κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα και οι άνθρωποι τιμωρούνται για την ανεξάρτητη σκέψη και τις αποφάσεις τους. Η τυραννία συνοψίζεται από τον Big Brother, ένα Κόμμα ηγέτη που απολαμβάνει μια έντονη λατρεία της προσωπικότητας και δικαιολογεί την καταπιεστική εξουσία του με την πρόθεση να φέρει μεγαλύτερο καλό. Ο Γουίλιαμ Σμιθ, πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος εργάζεται για το Υπουργείο Αλήθειας και είναι αρμόδιος για την προπαγάνδα και ιστορικού ρεβιζιονισμού. Τα κύρια καθήκοντά του περιλαμβάνουν ξαναγράψιμο των παρελθοντικών εφημερίδων, έτσι ώστε το ιστορικό αρχείο να υποστηρίζει πάντα την τρέχουσα γραμμή των κυβερνόντων. Πολλοί από τους όρους και τις έννοιες που χρησιμοποιούνται στο «1984» έχουν εισέλθει σε καθημερινή χρήση μετά τη δημοσίευσή του έργου το 1949. Επιπλέον, από το βιβλίο έχει προκύψει το επίθετο «Οργουελικός», που χαρακτηρίζεται από μυστική παρακολούθηση, επίσημη εξαπάτηση και χειραγώγηση του παρελθόντος με ολοκληρωτικές ή αυταρχικές καταστάσεις.
