Από όλες τις συμφωνίες του Μάλερ τόσα χρόνια ξεχωρίζω την 10η..Λατρεύω φυσικά τον Μάλερ και όλο του το έργο.

Αλλά η δέκατη ημιτελής συμφωνία του με σκοτώνει κάθε φορά που την ακούω. Ιδίως το τελευταίο μέρος της.

Δεν ξέρουμε πως θα το ενορχήστρωνε.Όμως η μελωδία του πρώτου θέματος που συνήθως αποδίδεται στο φλάουτο με διαλύει.Με κάνει να κλαίω.Ο Μάλερ βασανίστηκε σε όλη του τη ζωή.Πέτυχε

ως μαέστρος αλλά ως συνθέτης δεν αναγνωρίστηκε εν ζωή όπως θα έπρεπε. Για μένα είναι φιλόσοφος .Είναι μεγάλος μύστης μιας θρησκείας για μας τους θλιμμένους.Στα 50 του μας άφησε αυτό το αριστούργημα που είναι ό,τι πιο κοντά στο θείο έχω ακούσει.Είναι η μυστική συζήτηση με τη μοίρα.Είναι η ενατένιση όλης μας της ζωής .Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θα ήθελα να πεθάνω ακούγοντας αυτό το τελευταίο μέρος της τελευταίας συμφωνίας.

Και ξέρω ότι δεν πρόλαβε να την τελειώσει. Αλλά είναι η πρώτη εντύπωση που αρκεί.Όπως όταν βλέπεις ένα κορίτσι να περπατάει για να σε συναντήσει στο πρώτο σας ραντεβού και μετά είναι γριούλα δίπλα σου μετά από 60 χρόνια γάμου.Όλα αλλάζουν αλλά η ουσία μας είναι ίδια.Παιδια είμαστε.Που ψάχνουμε τον δρόμο.Ο Μάλερ μας τον δείχνει.Ήξερε ότι θα πέθαινε.Και μας άφησε αυτό το δώρο. Όλα μοιάζουν μάταια μετά από αυτή την εμπειρία ζωής.Ναι ήθελα το τέλος μου να έρθει μετά από κάθε ακρόαση της δέκατης.

Stathis Drogwsis