(17 Δεκεμβρίου 1770 — 26 Μαρτίου 1827)
26 Μαρτίου 1824 πρεμιέρα για το Missa Solemnis του Ludwig van Beethoven.. Τρία χρόνια αργότερα το 1827, ο Beethoven θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 56 ετών...
Τα έργα του συγκαταλέγονται στα πιο ερμηνευμένα του ρεπερτορίου της κλασικής μουσικής και καλύπτουν τη μετάβαση από την κλασική περίοδο στη ρομαντική εποχή της κλασικής μουσικής. Η καριέρα του έχει χωριστεί συμβατικά σε πρώιμες, μεσαίες και όψιμες περιόδους. Η πρώιμη περίοδος του, κατά την οποία σφυρηλατεί την τέχνη του, θεωρείται συνήθως ότι διήρκεσε μέχρι το 1802.
Από το 1802 έως περίπου το 1812, η μέση του περίοδος έδειξε μια ατομική εξέλιξη από τα στυλ του Τζόζεφ Χάιντν και Wolfgang Amadeus Mozart, και μερικές φορές χαρακτηρίζεται ως ηρωικός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, άρχισε να κωφεύει όλο και περισσότερο . Στην ύστερη περίοδο του, από το 1812 έως το 1827, επέκτεινε τις καινοτομίες του στη μουσική μορφή και έκφραση.
Μέχρι και σήμερα θεωρείται ως ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες όλων των εποχών. Μερικές από τις γνωστότερες συνθέσεις του περιέχουν 9 συμφωνίες, 5 κονσέρτα για πιάνο, 1 κονσέρτο για βιολί, 32 σονάτες για πιάνο, 16 κουαρτέτα εγχόρδων, μία Λειτουργία (Missa solemnis), καθώς και μία όπερα, τη Φιντέλιο. Η καριέρα του ως συνθέτη χωρίζεται διακριτά σε τρεις περιόδους, την πρώιμη, τη μέση και την τελευταία.
Η πρώτη τελειώνει περίπου το 1802, η μέση διαρκεί από το 1802 έως και το 1812, ενώ η τελευταία αρχίζει το 1812 και τελειώνει το 1827, οπότε και πέθανε. Ο Μπετόβεν γεννήθηκε στη Βόννη, τότε πρωτεύουσα του Εκλεκτοράτου της Κολωνίας, το οποίο ήταν μέρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (σημερινή Γερμανία). Ήδη από μικρή ηλικία επέδειξε το ταλέντο που είχε στη μουσική, με τον πατέρα του, Γιόχαν βαν Μπετόβεν να είναι ο πρώτος του δάσκαλος, μαζί με τον Κρίστιαν Γκότλομπ Νέεφε. Σε ηλικία 21 ετών μετακόμισε στη Βιέννη, όπου ξεκίνησε να μαθητεύει στο πλευρό του Γιόζεφ Χάυντν, αποκτώντας παράλληλα και τη φήμη και το ρεπερτόριο του βιρτουόζου πιανίστα.
Στη Βιέννη έζησε μέχρι και το θάνατό του. Κατά το τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής του άρχισε να εξασθενεί η ακοή του, ώσπου αργότερα έγινε ολοκληρωτικά κωφός. Έτσι, το 1811, σταμάτησε να διευθύνει και να εκτελεί μπροστά σε κοινό, και καταπιάστηκε αποκλειστικά με τη σύνθεση.
