Ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην ιστορία των παρακάτω τραγουδιών γιατί θέλω να διηγηθούμε μερικές ιστορίες παλιότερων και νεότερων τραγουδιών από δημιουργούς–τραγουδιστές που «έφεραν» τραγούδια από παλιότερα γκρουπ που συμμετείχαν ως μέλη, χωρίς να γνωρίσουν ιδιαίτερη επιτυχία. Στα νεότερα «μεταμορφωμένα» σχήματα που δημιούργησαν, τα τραγούδια αυτά γνώρισαν τέτοια επιτυχία, που κάποιες φορές έγιναν συνώνυμα του γκρουπ.
Τις ιστορίες την γράφουν οι άνθρωποι, αλλά μερικές φορές, η συγκυρία, ο χρόνος και η μουσική βιομηχανία αποφασίζει κάπως αλλιώς.
1. GREAT SOCIETY – SOMEONE TO LOVE –Feb.1966 single / JEFFERSON AIRPLANE – SOMEBODY TO LOVE –Apr.1967 single
Ένα από τα τραγούδια του ’60 που καθόρισαν το «καλοκαίρι της αγάπης», τον χιππισμό, το ελεύθερο πνεύμα και μια ολόκληρη γενιά ήταν σίγουρα το “Somebody to Love” των Jefferson Airplane το καλοκαίρι του 1967, που λόγω της μεγάλης επιτυχίας κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα και στην Ελλάδα. Το τραγούδι που έγραψε ο Darby Slick ήταν -τι άλλο- ένα τραγούδι χωρισμού και αναζήτησης της ιδανικής αγάπης. Αρχικά ονομαζόταν “Someone to Love” και είχε κυκλοφορήσει από το σχήμα των Great Society που ξεκίνησαν στα 1965 τα αδέρφια Darby & Jerry Slick με την γυναίκα του Jerry, την γνωστή μας πλέον Grace “Barnett Wing” Slick.
Το τραγούδι μαζί με το “Free Advice” ως B-side ήταν η μοναδική επίσημη κυκλοφορία των Great Society «εν ζωή», καθώς το single με την σχεδόν μηδενική προώθηση της «ασήμαντης» Northbeach Records, την υποτονική και υπνωτιστική παρά διεκδικητική ερμηνεία της Grace Slick δεν απηχούσε την σχεδόν φιλοσοφική και μυστηριακή αντιμετώπιση των ερωτικών σχέσεων που περιέγραφε. Έτσι πήγε άπατο στην Δυτική Ακτή και δεν «ακούστηκε» καθόλου πέρα από ένα μικρό κύκλο μουσικών και οπαδών.
Μετά από μερικές εμφανίσεις ήρθε η αναπόφευκτη διάλυση του γκρουπ. Συγχρόνως με την σχεδόν άμεση προσχώρηση της Grace Slick στους Jefferson Airplane στα τέλη του 1966, το νέο της γκρουπ απέκτησε «ηγετικό» ρόλο στην αναπτυσσόμενη σκηνή της Δυτικής Ακτής. Το τραγούδι των Great Society με την Grace Slick στο μικρόφωνο και αλλαγμένο τον τίτλο σε “Somebody to Love” με τους Jefferson Airplane, βρήκε στην ιστορία της μουσικής την θέση που του άξιζε.
Το “Somebody to Love” μπήκε στο δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ -ορόσημο για τον ήχο της Δυτικής Ακτής του ’60- “Surrealistic Pillow” και λίγο μετά κυκλοφόρησε σαν single.
Σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση του έπαιξε το γεγονός ότι οι Jefferson Airplane το εκτέλεσαν «ζωντανά» την 3η Ιουνίου 1967 στο πρόγραμμα της ABC-TV “American Bandstand”. Έτσι την 11η Ιουνίου «ανέβηκε» στο Νο5 του Billboard-100 και έγινε ένα από τα κομμάτια που σημάδεψαν τον ήχο των sixties. Κύριο λόγο όμως πιστεύω ότι έπαιξε η παρουσία του ίδιου του γκρουπ που υποστήριξε το κομμάτι και η «μανιασμένη» ερμηνεία της Grace Slick που έδωσε στο κομμάτι και στους στίχους, συγκεκριμένο ύφος και προεκτάσεις.
Επίσης η εμφάνιση των Jefferson Airplane σε σημαντικά φεστιβάλ και συναυλίες, όπως το Monterey Pop Festival στις 17 Ιουνίου 1967, στο Woodstock τον Αύγουστο του 1969 και αλλού, έδωσαν στο κομμάτι την «μυθική» του διάσταση και σήμερα τα παιδιά των παιδιών μας «στο πίσω μέρος του μυαλού τους» κάπου θα το έχουν ακούσει.
Καθόλου παράξενο φυσικά που η αυτοβιογραφία της Grace Slick που κυκλοφόρησε το 1998 έχει τον τίτλο “Somebody to Love”.
GREAT SOCIETY – SOMEONE TO LOVE –Feb.1966 single
JEFFERSON AIRPLANE – SOMEBODY TO LOVE –Apr.1967 single
2. HAWKWIND – MOTORHEAD –(b’ side) Mar.1975 single / MOTORHEAD – MOTORHEAD –June 1977 single
Άλλο ένα «μυθικό» κομμάτι, με το παρελθόν του να ξεκινά από την ψυχεδέλεια, να βαδίζει στους ήχους του “Space-rock”, να συνεχίζει στο Hard-rock, να περνά ξώφαλτσα από το punk και να καταλήγει στο Metal με όλες τις παραλλαγές του, είναι και η περίπτωση του “Motorhead” που από τίτλος σύνθεσης, «ουσίας», κατάστασης και ξεσπάσματος, έγινε από τα «θεμέλια» κομμάτια του Rock-n-Roll και κατέληξε να γίνει και το όνομα του γκρουπ.
Ο Ian "Lemmy" Kilmister που έγραψε το κομμάτι στα 1974 και το ηχογράφησε αρχικά με τους «φευγάτους» Hawkwind το 1975, κυκλοφορώντας το ως B-side του single “Kings of Speed”, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από τον τρόπο που αντιμετώπισε το γκρουπ την δουλειά του και την εν γένει στάση του. Καθώς επέστρεφε ως «άνεργος» μουσικός από μια ατυχή περιοδεία των Hawkwind σε Καναδά-Η.Π.Α. τον Μάιο του 1975, το “Motorhead” έμελε να ήταν το τελευταίο κομμάτι που έγραψε για τους Hawkwind και το πρώτο που ετοίμαζε για το νέο του σχήμα που αρχικά, τους είχε ονομάσει “Bastard”, μάλλον από οργισμένη εσωτερική αντίδραση. Επειδή όμως για τα ήθη της εποχής, με το όνομα αυτό δεν θα είχαν καμιά τύχη εμφάνισης, ευτυχώς το άλλαξε σε Motorhead, γράφοντας έτσι μια από τις σύγχρονες rock-n-roll ιστορίες στην μουσική που τόσο έχει ανάγκη από είδωλα και πρότυπα.
Το “Motorhead” των Hawkwind στην αρχική έκδοση, «πνιγμένο» στα βιολιά, το σαξόφωνο και το Mellotron, ήταν έξω από την «φιλοσοφία» του Lemmy. Έμοιαζε περισσότερο σαν μια διεστραμμένη Jazz σύνθεση που δεν βρήκε «στόχο», παρά σαν ένα απότοκο μιας βραδιάς ακατάσχετης μέθης, περιπλάνησης και άσκοπης αναζήτησης που ήταν και τα συστατικά που «έβαλε» ο Lemmy στη μαρμίτα με τα «βότανα» της δικής του συνταγής. Αρχικά το τρίο απάρτιζαν ο Lemmy (φωνή, μπάσο) ο Larry Wallis (πρώην Pink Fairies -κιθάρα) και ο Lucas Fox (πρώην Warsaw Pakt –ντραμς). Μέχρι και τα μέσα του 1976 η μπάντα έπαιζε μάλλον πολύ «καθαρά» και λουσάτα για τα γούστα του Lemmy και όχι στο οινό-πνευμά του. Έπρεπε ν’ «απολυθούν» οι παραπάνω και στην θέση τους να έρθουν οι “Fast” Eddie Clarke στην κιθάρα και ο Phil “Philthy Animal” Taylor στα ντραμς για ν’ απολαύσουμε τους κλασικούς Motorhead στο παρθενικό “Motorhead”-1977.
Ο δίσκος και το κομμάτι «μύριζε» ακριβώς ότι είχε σκεφτεί και νιώσει ο Lemmy. Άγριο, «ακούρευτο», ασταμάτητο, ιδρωμένο, αλκοολικό, «βρώμικο», σπινταριστό Rock-n-Roll χωρίς επιστροφή. Αυτοί ήταν οι Motorhead. Την μιά κοντά στο punk ιδίωμα, την άλλη στον metal θόρυβο και την «παρ-άλλη» στον κόσμο τους. Μοναδικοί και ασύγκριτοι.
HAWKWIND – MOTORHEAD –(b’ side) Mar.1975 single
MOTORHEAD – MOTORHEAD –June 1977 single
3. THE REACTION TALK TALK (LP comp. STREETS) –Nov.1977 / TALK TALK - TALK TALK – Mar.1982 single
Αν νομίζετε ότι πρώτη φορά τραγούδι και γκρουπ πήραν τ’ όνομά του από τραγούδι του προηγούμενου σχήματος, έτυχε να συμβεί ακριβώς την ίδια χρονιά με τους Motorhead το1977 και συγκεκριμένα με τους Talk Talk του Mark Hollis και το τραγούδι τους “Talk Talk”. Όπως στην περίπτωση του Lemmy και των Motorhead, έτσι και ο Mark Hollis ήθελε να ξεγράψει το «αμαρτωλό» παρελθόν.
Το 1977 σχημάτισε τους garage-punk “The Reaction”. Με το ένα πόδι στους Sex Pistols και το άλλο στους πρώιμους Who, Kinks & Troggs, καλοβλέποντας όμως και τους ? Mark & the Mysterians, Count Five & Music Machine από Αμερική μεριά, πριν ακόμα δισκογραφήσουν αυτόνομα το κομμάτι του “Talk Talk” ως The Reaction μπήκε στην περίφημη συλλογή “Streets” της ανεξάρτητης Beggars Banquet, που μας γνώριζε «άγνωστες» τότε πτυχές του βρετανικού underground εν τη γεννήσει.
Το οργισμένο “Talk Talk” αν είχε μπει σε κάποιο από τα νούμερα της συλλογής “Pebbles”, σήμερα θα ήταν ένα άλλο «χαμένο» garage classic from sixties.
Έτσι στην συλλογή “Streets” μάλλον πέρασε απαρατήρητο ωσότου ο Mark Hollis να σχηματίσει τους Talk Talk το 1981 για να δώσει στο δημιούργημά του νέα ζωή και υπόσταση. Το τραγούδι ήταν το δεύτερο single από τον παρθενικό δίσκο του γκρουπ “The Party's Over”.
Η μετάλλαξη του ήχου του γκρουπ σε synth-pop σε συνδυασμό με το ταλέντο του Hollis να γράφει ατμοσφαιρικές μελωδίες με την αύρα του παρελθόν και την ευφορία του παρόντος έκαναν τους Talk Talk μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όλα τα μουσικά «υλικά» αξίζουν, αρκεί να τοποθετήσεις στα «αγνά» υλικά τις κατάλληλες δόσεις και να τα δώσεις το χρώμα της προσωπικότητας σου.
THE REACTION TALK TALK (LP comp. STREETS)
Nov.1977 TALK TALK - TALK TALK – Mar.1982 single
4 . WAILING WAILERS –ONE LOVE -1965 single / BOB MARLEY & WAILERS –ONE LOVE (LP Exodus) –June 1977
Ένα άλλο «εξωτικό» γκρουπ ήταν οι Wailing Wailers, το αρχικό συγκρότημα του Bob Marley με τον Peter Tosh και τον Bunny Wailer. Στο δίσκο “Wailing Wailers” του 1966 ο παραγωγός Coxsone Dodd συγκέντρωσε τα καλλίτερα κομμάτια των Wailers μεταξύ 1964-1965 –από τα 100 περίπου που είχαν ηχογραφήσει - και τα έβαλε στον παραπάνω δίσκο. Ένα από αυτά το γνωστό πλέον “One Love” κυκλοφόρησε στην Τζαμάικα και σε single το 1965. Το κομμάτι, δημιουργία του Bob Marley έμελε να γίνει πολύ αργότερα γνωστό. Έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1977 και το άλμπουμ “Exodus” ώπου ο Marley θα «μετέφερε» το «παιδί του» σε νέα «κούνια» και φυσικά σε νέα εκτέλεση reggae, μιας και στην πρώτη ήταν περισσότερο ska.
Το νόημα της παγκόσμιας αγάπης και της συνένωσης όλων των ανθρώπων κάτω από την ίδια σκέψη για ένα κοινό σκοπό, την αγάπη και την ειρήνη, ήταν πάντα επίκαιρο, αλλά η αγωνιστική φωνή του Bob Marley σε συνδυασμό με την καταλυτική προσωπικότητά του ήταν εκείνη που έδωσε ώθηση, τρόπο και διέξοδο ώστε να κάνει το τραγούδι σχεδόν συνώνυμο αυτής της μεγάλης ιδέας.
Κυκλοφόρησε σαν single στις 5 Μάιου 1977 ως προάγγελος του άλμπουμ “Exodus” και πήγε στο Νο5 της Αγγλίας.
WAILING WAILERS –ONE LOVE -1965 single
BOB MARLEY & WAILERS –ONE LOVE (LP Exodus) –June 1977
5. FRANTIC ELEVATORS – HOLDING BACK THE YEARS -Oct.1982 single / SIMPLY RED - HOLDING BACK THE YEARS (LP Picture Book) – 1985 single
Αν η επίδραση των Sex Pistols είναι πλέον γνωστή, περισσότερο σημαντική είναι όμως η ώθηση που έδωσαν στην νεολαία της εποχής να δοκιμάσει με τις δικές της δυνάμεις και ιδέες, τον δρόμο στην τέχνη χωρίς χορηγούς και πάτρονες.
Ένα από αυτά τα γκρουπ ήταν σίγουρα και οι Frantic Elevators του γνωστού μας πλέον Mick “Simply Red” Hucknall από το Manchester. Σχηματίστηκαν το 1976 και προσανατολισμένοι στο punk-new wave κλίμα της εποχής του άφησαν πίσω τους μόνο τέσσερα singles με τελευταίο και φαρμακερό το Frantic Elevators –“Holding back the years / Pistol in my brain” -1982.
Το τρομακτικό εξώφυλλο δείχνει την ένταση, την οργή και φυσικά το moto του punk “No Future” εδώ γίνεται εικόνα. Αυτή η πρώτη εκτέλεση του “Holding back the years” ακούγεται περισσότερο σαν εγγλέζικο western παρά σαν εγγλέζικο new-wave.
Με την διάλυση τους στα 1984 και την προσθήκη μελών από τους “Durutti Column” ο Mick Hucknall σχηματίζει τους “Simply Red”, υπογράφουν στην Electra και βγάζουν άμεσα το πολυπλαντινένιο ντεμπούτο τους “Picture Book”-1985. Απ’ αυτόν τον δίσκο βγήκαν πέντε singles, αλλά το πιο γνωστό είναι το χιλιοακουσμένο “Holding back the years”.
Η αλλαγή της μουσικής κατεύθυνσης του Mick Hucknall προς την λεγόμενη «γαλανομάτα soul» ήταν η συνταγή της επιτυχίας. Ο δίσκος και το τραγούδι πήγε στο Νο2 στην Αγγλία αλλά στην μεγάλη αγορά της Αμερικής πήγε στο Νο1 και έκανε τους Simply Red αστέρες πρώτου μεγέθους. Το νοσταλγικό video με την σπαραξικάρδια ερμηνεία του κοκκινομάλλη Hucknall έκανε το κομμάτι διάσημο, αξιομνημόνευτο και διαχρονικό.
FRANTIC ELEVATORS – HOLDING BACK THE YEARS -Oct.1982 single
SIMPLY RED - HOLDING BACK THE YEARS (LP Picture Book) – 1985 single
6. THE ID – JULIA’S SONG (LP comp. STREET-to-STREET) –1979 O.M.I.T.D. / JULIA’S SONG (from O.M.I.T.D.) – Feb.1980
Ο πυρήνας των “The ID” - από την ευρύτερη περιοχή του Λίβερπουλ – που αποτελούσαν οι Andy McCluskey (bass, vocals), Paul Humphreys (keyboards) και Malcolm Holmes (drums) που σχηματίστηκαν στα τέλη του 1977 αναθρεμμένοι με την μουσική του Brian Eno, Kraftwerk και άλλων πρωτοπόρων, δεν είναι παρά η αρχική μορφή των Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMITD). Σαν τραγούδι άμεσης «ταυτότητας» θα διάλεγα το πασίγνωστο “Electricity”, αυτό όμως δεν έτυχε επίσημης κυκλοφορίας την εποχή των “The ID”.
Μόνο με την κυκλοφορία της αναδρομικής έκδοσης του από την Engine Rec. The Id –The Id (2002)EP μάθαμε πως ακουγόταν στην πρώτη του εκδοχή. Αντίθετα το κομμάτι τους “Julia’s song” ήταν το μόνο που έτυχε δισκογραφίας μέσα από την περίφημη συλλογή του Λίβερπουλ “Street-to-Street - A Liverpool Album”-1979. Ήδη όμως οι OMITD ηχογραφούσαν πλέον σαν νέο σχήμα.
Την μουσική στο “Julia’s Song” την έγραψαν οι McCluskey-Humphreys αλλά τους στίχους η φίλη τους Julia Kneale. Αν το “Electricity” με είχε συνεπάρει με τον χορευτικό synth-pop ρυθμό του, το “Julia’s Song” που άκουσα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1980 στις διακοπές στο ραδιόφωνο και στην εκπομπή «Ποπ-Κλαμπ» προκάλεσε περισσότερο το θυμικό μου. Ο Πετρίδης σ’ εκείνη την εκπομπή είχε πει θυμάμαι την ιστορία του κομματιού και το πως γράφτηκε από την Julia Kneale.
Ο υπνωτικός του ρυθμός μαζί με τα λόγια του Πετρίδη, μου το έκανε πιο υποβλητικό και καθηλωτικό. Δεν ξέρω γιατί –μάλλον ήταν η λέξη Julia στον τίτλο –το κομμάτι μέσα μου, έκανε συνειρμό με το “Julia’s Dream” των Pink Floyd. Και τα δύο τραγούδια “Electricity” & “Julia’s Song” υπάρχουν στον πρώτο και καθοριστικό για το ύφος του Synth-wave δίσκο των Orchestral Manoeuvres in the Dark –(OMITD) -1980 με το φοβερό εξώφυλλο «σχάρα» του πρωτοπόρου του design Peter Saville,
THE ID – JULIA’S SONG (LP comp. STREET-to-STREET) –1979 O.M.I.T.D
JULIA’S SONG (from O.M.I.T.D.) – Feb.1980
7. SPLIT ENZ – I WALK AWAY –Sep.1984 single / CROWDED HOUSE – I WALK AWAY (LP CROWDED HOUSE) –Aug.1986
Οι Νεοζηλανδοί Split Enz σχηματίστηκαν στην προ new-wave εποχή, στα 1972 από τους Tim Finn και Phil Judd με επιρροές από την βρετανική σκηνή της ποπ (Beatles, Kinks etc).
Με την αποχώρηση του Phil Judd το 1977 και την αντικατάσταση του από τον αδελφό του Finn, Neil Finn, οι Spint Enz έγιναν μάλλον το προσωπικό όχημα του Neil, εξαιτίας της ικανότητας του να γράφει όμορφα και επιδραστικά τραγούδια. Υπήρξε μια φήμη ότι σε κάποια συζήτηση ο Paul McCartney είπε ότι ο Neil Finn είναι ο μεγαλύτερος τραγουδοποιός εν ενεργεία. Φήμη την οποία διέψευσε ο ίδιος ο McCartney όταν ρωτήθηκε αν την είχε πει. Ισχυρίστηκε πάντως ότι ο Neil Finn είναι ένας εξαιρετικός δημιουργός.
Το “I walk away” είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που αναδεικνύουν το ταλέντο του και την ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να αναβαθμίσει ένα απλό ερωτικό τραγούδι σε μια μικρή ποιητική ελεγεία.
Γι’ αυτό όταν το 1985 από τους Split Enz έφτιαξε τους πετυχημένους indie-pop Crowded House στο πρώτο ομώνυμο άλμπουμ που έφτασε στο Νο12 του Billboard το “I walk away” ήταν μέσα. Λαμπρή κληρονομία που συνεχίζει ο Neil Finn έως και σήμερα με την προσωπική του καριέρα.
To “I walk away” μπήκε σαν δεύτερη πλευρά στο single “Something so strong” των Crowded House, που κυκλοφόρησε -σαν ψέμα- την πρωταπριλιά του 1987. Αυτό όμως δεν εμπόδισε καθόλου το single να φτάσει στο Νο7 του Billboard.
SPLIT ENZ – I WALK AWAY –Sep.1984 single CROWDED HOUSE
I WALK AWAY (LP CROWDED HOUSE) –Aug.1986
8. ECHO & THE BUNNYMEN –I’ve READ IT IN BOOKS –May 1979 single / TEARDROP EXPLODES –BOOKS (I’ve READ IT IN BOOKS) –Feb.1980 single
Στην τελευταία σκυταλοδρομία των κομματιών που αλλάζουν «χέρια», «πρόσωπα» και χαρακτήρα, είναι και η ξεχωριστή περίπτωση του κομματιού “I’ve read it in books” ή σκέτο “Books”των J.Cope-I. McCulloch.
Το τραγούδι αυτό προέρχεται από το 1977 όταν τρείς σημαντικοί δημιουργοί οι Julian Cope, Ian McCulloch & Pete Wylie από το Λίβερπουλ και πάλι, συμμετείχαν στα αρχικά τους βήματα στο βραχύβιο σχήμα των Crucial Three που δεν δισκογράφησε ποτέ.
Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές σχημάτων και κατευθύνσεων, όλοι τους σχημάτισαν διαφορετικά γκρουπ και έκαναν προσωπικές καριέρες.
Ο Julian Cope τους Teardrop Explodes, ο Ian McCulloch τους Echo & the Bunnymen και ο Pete Wylie τους Wah! Heat.
Το τραγούδι “I’ve read it in books” χρεώνεται στους Julian Cope & Ian McCulloch. Πρώτος όμως το κυκλοφόρησε ο Ian McCulloch με τους Echo & the Bunnymen σαν δεύτερη μεριά στο πρώτο τους single “Pictures on my wall” τον Μάιο του 1979. Η επιρροή του McCulloch και των Echo & the Bunnymen από τους Doors φαίνεται ξεκάθαρα στον πρώτο καθοριστικό τους δίσκο “Crocodiles”-1980. Έτσι δεν είναι περίεργο που στα παραλειπόμενα της συλλογής της Rhino “Crystal Days 1979-1999”, βλέπουμε το “People are Strange” ηχογραφημένο για το soundtrack της ταινίας “The Lost Boys”-1987 και ακόμα μια live εκδοχή των Echo & the Bunnymen στο “Soul Kitchen”-1985.
Ο Julian Cope με τους Teardrop Explodes κυκλοφορεί το ίδιο τραγούδι και αυτός σαν δεύτερη πλευρά του single “Treason” τον Φεβρουάριο του 1980. Για να μην υπάρξει όμως πρόβλημα με κάποια εταιρικά δικαιώματα στην Αμερική κυρίως, συντόμευσε τον το τίτλο σε “Books”. Η εκτέλεση των Teardrop Explodes είναι αρκετά βασισμένη στον ήχο των πλήκτρων από τον David Balfe. Η μικρή αλλαγή όμως του Julian Cope στους στίχους και κυρίως στο τελευταίο στιχάκι του κομματιού “… And it's getting much stronger / it may take a week / But it won't be longer” κάνει σαφή την αναφορά του J. Cope στο τραγούδι των Doors -“Five to One”. Ο τρόπος ειδικά που τραγουδά τους στίχους αυτούς ακούγεται για λίγο σαν το alter-ego του Morrison στα eighties.
Η φανερή αγάπη των Cope & McCulloch στα γκρουπ των sixties κατέταξε αρχικά τουλάχιστον αυτά τα δύο γκρουπ στο ιδίωμα της νέο-ψυχεδέλειας. Έπρεπε να τρέξει κάμποσο νερό στ’ αυλάκια του new-wave για ν’ αποκτήσει δικό του φύλλωμα και παραφυάδες το εγγλέζικο underground πριν γίνει upper-ground.
ECHO & THE BUNNYMEN –I’ve READ IT IN BOOKS –May 1979 single
TEARDROP EXPLODES –BOOKS (I’ve READ IT IN BOOKS) –Feb.1980 single
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΛΟΓΚΑΣ
Δείτε ακόμη:
>> 200 Χρόνια επανάσταση... Σταμπτωτή... & Πολυφορεμένη
>>Διασκευάζοντας και διασκεδάζοντας με Led Zeppelin - 12 τραγούδια
>> Παράξενες συγγένειες - εκεί όπου το κιτς γίνεται τέχνη όπως και το αντίθετο
>>Ελληνικά τραγούδια ξεχασμένα στον Βάλτο της λήθης
>>Η παρθενογένεση στην τέχνη είναι πιο σπάνια κι από την λευκή κουκουβάγια
>> Από τα καφενεία του Όθωνα στα Bar του σήμερα
>> Covid-19: Φωτογραφίες και αφίσες του παρελθόντος για την πανδημία που ταλαιπωρεί όλους μας
>> Ταινίες για όλους χωρίς... Ιούς
>> Κόψτε το κάπνισμα... Αλλά με στυλ
>> Κουίζ: Εσείς μπορείτε να βρείτε τα εξώφυλλα στη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ";
>> Οι απαντήσεις στο Κουιζ για τη βιτρίνα του δισκάδικου "ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ"...
>> Είμαστε για τα πανηγύρια ή κάνουμε εξαγωγή χιούμορ...; Μέρος 'Α
>> Γιορτές, καρναβάλια, πέταμα αετού, διασκεδάσεις και άλλα...πανηγύρια
>> Τσιγάρο και τέχνη στη μουσική αλλά... με εικόνες
>> Άν οι κωφοί τραγουδούν, οι τυφλοί ακούνε...;
>> Χριστούγεννα με άλμπουμ χωρίς σύνορα και Ταμπού...!
>> Πόλεμος, καλλίγραμμα πόδια και αλεξίπτωτα...!
>> Οι Pink Floyd σε κινούμενες περιπέτειες...
>> Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής, αλλά ξέχασα τα κλειδιά στο σπίτι...
>> Joker: Τραγούδια από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον
>>Η αρρώστια του Rock-n-Roll κρατάει πολλά χρόνια
>> Εταιρείες δίσκων με ονοματεπώνυμο και ξεχωριστή φαντασία
>>Οδοιπορικό στο Knebworth Park, Led Zeppelin 11 Αυγ 1979 - Ήμουν κι εγώ εκεί!
>> «Κοινοί Θνητοί»: Από το Μπρόνξ ως τ'Αλιβέρι, η μουσικη έχει ταίρι
