Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Διαβάζοντας συνεχώς για την απαξίωση των άλμπουμ που σίγουρα είναι η κυρίαρχη τάση σήμερα στη μουσική, ανέτρεξα σε μια εποχή που το format ήταν ακόμη ο βασιλιάς. Αρχές της δεκαετίας του ’80, για την ακρίβεια 1982, και το αγαπημένο βρετανικό NME βγάζει δίσκο της χρονιάς το άλμπουμ του Marvin Gaye Midnight Love. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ανακήρυσσε κάποιον εκτός του χώρου της ροκ με την ευρεία έννοια του όρου. Την προηγούμενη χρονιά στην αντίστοιχη θέση ήταν το Nightclubbing της Grace Jones. Για να σιγοντάρω και το αφιέρωμα του Γιάννη με τις μουσικές των μαύρων, η βαριά υπογραφή της μουσικής εφημερίδας θα οδηγήσει στην κορυφαία θέση τα επόμενα χρόνια τους Bobby Womack με το The Poet II(1984), Prince & The Revolution Parade (1986), ενώ βλέποντας τον χείμαρρο του ραπ για τρία χρόνια ανακηρύσσει κορυφαίους δίσκους από το καζάνι του είδους, Public Enemy Yo! Bum Rush the Show (1987), Public Enemy It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1988) και De La Soul 3 Feet High and Rising (1989).
Πίσω στον Marvin, το περιοδικό του Rolling Stone έγγραφε στη κριτική του τον Ιανουάριο του 83: «…Το Midnight Love δεν είναι καθόλου βαρετό. Έχει τη ρυθμική ένταση, τη μελωδική λιχουδιά και την ερωτική ανθεκτικότητα της καλύτερης μουσικής του Gaye και επεκτείνει αυτά τα χαρακτηριστικά εφαρμόζοντας τα σύγχρονα τεχνάσματα των συνθεσάιζερ, ελκυστικά, με σύνεση και με ψυχή…»
Ο αδικημένος δίσκος, όταν συγκρίνεται με τον ογκόλιθο του What’s Going On, περιείχε ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της σόουλ της δεκαετίας, ανάμεσα στα κορυφαία όλων των εποχών για το Rolling Stone, το Sexual Healing. Η σύνθεση λοιπόν των δύο γκράμμι και των ενδιαφερουσών ιστοριών για την έμπνευση, το τίτλο και την πατρότητα των στίχων του, με τα χρόνια έχει επιβεβαιώσει την δύναμή της αντέχοντας άνετα στο χρόνο. Διασκευάστηκε ουκ ολίγες φορές έως σήμερα και να λοιπόν μια λίστα δεκατεσσάρων εκτελέσεων που καλύπτει διαφορετικά ήδη μεταξύ τους, ροκ, ρέγγε, bossa nova, electronica.
και η αυθεντική για επίλογο
