Η μουσική έχει αλάνθαστο αλγόριθμο γιατί όπως και να μετρήσουμε ο εσωτερικός ρυθμός της καταλήγει να μουρμουρά μια παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας
Αρχικά ήθελα να ονομάσω το άρθρο μου «Μουσική άλγεβρα», φοβήθηκα όμως μη θεωρηθεί ακόμη μια περίπτωση συνταγής μαγειρικής. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Μουσικής της Ε' Δημοτικού, στο Βιβλίο Μαθητή διαβάζω «KEΦAΛAIO 5 -Tα Μαθηματικά... της μουσικής!» αυτόματα θυμήθηκα την αντίληψη του Ιάννη Ξενάκη για τη μουσική σύνθεση ως υλοποίηση της σκέψης και την δυναμική των αλληλεπιδράσεων μεταξύ αρχιτεκτονικής, μουσικής και μαθηματικών και προσπέρασα κι αυτόν το τίτλο ως «περίπλοκο». Ένας μεγάλος μαθηματικός είχε πει κάποτε ότι η μουσική είναι "η ευχαρίστηση που βιώνει ο ανθρώπινος νους όταν μετράει χωρίς να λαμβάνει υπόψη αυτό που πραγματικά μετράει". Τέλος θυμήθηκα την συζήτηση με τον φίλο μου Νίκο -στρατηγό των ολοκληρωμάτων- να προσπαθεί να συνδέσει τον μαρξισμό με την τεχνητή νοημοσύνη και τα μαθηματικά. Αφού λοιπόν και οι ιδέες είναι προχωρημένα μαθηματικά και τα μαθηματικά τέχνη και το αντίθετο όπως υποστήριζε με τις θεωρίες του κι ο Πυθαγόρας δηλαδή, ότι μουσική είναι αριθμοί σε κίνηση, γιατί λοιπόν και η τεχνητή νοημοσύνη να μην είναι τέχνη και να μην θέλουν αύριο τα ρομπότ ν’ αποκτήσουν ηθικές ανησυχίες.
Ανησύχησα προς στιγμή για το μέλλον μας αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Στο Rock-n-Roll, τη μουσική που αναδύθηκε από το ’50 και μετά, που στη αρχική του έκφραση ήταν η ενσάρκωση της μαζικής κουλτούρας των νέων, το είδος της λαϊκής μουσικής που περιγράφει την καθημερινότητα ενάντια στο συντηρητικό περιβάλλον, το σύστημα, τους κανόνες και τις μετρονομικές μεθόδους, γιατί το Rock-n-Roll είτε μετρούσε ορθά, ανάποδα, πιο γρήγορα ή «πηδούσε» ρυθμούς και τάσεις, ανάδυε αισθητικά, οπτικά και μουσικά την εμπειρία του πρωτόγονου, του αρχέγονου και της ηδονής ως βάση για την μουσική επανάσταση και την διαφορετική διάσταση των πραγμάτων. Έτσι αποφάσισα να προσαρμόσω τον τίτλο σύμφωνα με την εμπειρική προπαίδεια του Ζήκου στο «Της Κακομοίρας» όπου μονολογεί: «Άσε που ξέρω και προπαίδεια, 5Χ7=35 με την πρώτη, 6Χ8=48, 7Χ8=56. Τώρα μαθαίνω το 8Χ9». Αυτό είναι το Rock-n-Roll, να μην θεωρείς τίποτα δεδομένο, να τα μαθαίνεις όλα από την αρχή επαναλαμβάνοντας τα ξανά και ξανά, σε σημείο που οι αριθμοί, οι χτύποι, ο ρυθμός, η μελωδία και το μέτρο να μετατρέπονται σε διονυσιακή γιορτή, ύφος, τραγούδι και το αντίθετο. Υπάρχει πάντα μαθηματικό πνεύμα στην μουσική ακόμη κι αν όλα γίνονται από κέφι και δίψα για εκτόνωση.
Η μουσική έχει αλάνθαστο αλγόριθμο γιατί όπως και να μετρήσουμε ο εσωτερικός ρυθμός της καταλήγει να μουρμουρά μια παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας, που συνοδεύει την πρόοδο της σκέψης και του ψυχισμού σ’ έναν ευρύτερο και πιο ευρυμαθή πολιτισμό.
Στο ημερολόγιο αυτής της μουσικής άλλα τραγούδια έγιναν γνωστά, γνωστότερα ή παγκόσμιες επιτυχίες, γιατί έχουν αυτό το κάτι. Η διαφορετική αίσθηση του μέτρου, του ρυθμού οι αναφορές τους σε αριθμούς, ημερομηνίες ή σύνολα έδιναν στο ροκ ή την ποπ έκφραση του πάντα ένα πνεύμα αναζήτησης, μυστηρίου και «υπόγειας» γνώσης πολλές φορές ανεξιχνίαστης.
Θα μείνουμε σε πρώτο χρόνο στην «αλχημεία» του Rock-n-Roll, σε πολύ γνωστά ή έστω ακουστά και πετυχημένα τραγούδια που πέρασαν κυρίως από τους καταλόγους επιτυχιών. Μετά βλέπουμε αν θα πρέπει ως ακροατές ή αναγνώστες να «λύσουμε» πιο δύσκολες εξισώσεις.
1,2,3… πάμε λοιπόν.
Rock Around The Clock -BILL HALEY AND HIS COMETS -1954
Αρχίζω με το «Rock Around The Clock» γιατί νομίζω ότι η Αλφαβήτα ή αν θέλετε η αριθμητική του Rock-n-Roll ξεκινά το παγκόσμιο ταξίδι της από εδώ (χωρίς αιδώ). Αν και το «Rock Around The Clock» όταν κυκλοφόρησε το 1954 ήταν η δεύτερη πλευρά του δίσκου με πρώτη το «13 Women» -να ο πρώτος γούρικος και σημαδιακός αριθμός του Rock-n-Roll που ψάχνουμε- μέσα από συμπτώσεις, πείσμα, όνειρα, πάθος, διασκέδαση και στάση ζωής, έμελλε να γίνει και να κάνει το Rock-n-Roll υπόθεση όλων. Βέβαια η χρήση του «Rock Around The Clock» στους τίτλους της νεανικής ταινίας του Richard Brooks «Blackboard Jungle»-«Η ζούγκλα του μαυροπίνακα» το Μάρτιο του 1955, μαζί με τον «Ο Ατίθασος»-1953 με τον Μάρλον Μπράντο και το «Επαναστάτης χωρίς Αιτία»-1955 με τον Τζέιμς Ντήν, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την παγκόσμια καθιέρωση του με αποτέλεσμα να καρφωθεί στις 9 Ιουλίου 1955 στο Νο.1 του Billboard και να μείνει εκεί 8 εβδομάδες, όπως και σε Αγγλία, Γερμανία και άλλες ανά την υφήλιο χώρες.
Η μαγεία του Rock-n-Roll μόλις είχε αρχίσει ν’ ανατείλει και δεν θα την σταματούσε τίποτα. Μια νέα εποχή μετά τον ζοφερό Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ξεκινούσε, παράλληλα με την νέα αντίληψη που διαμόρφωναν οι νέοι για την μουσική και το Rock-n-Roll ήταν το μόνο που τους ταίριαζε. Έπειτα εκτός τον «καθαρό» & «φρεσκοσιδερωμένο» Bill Haley υπήρχε και ο «βρώμικος» τραχύς οδοστρωτήρας ονόματι Elvis Presley που έκανε το Rock-n-Roll ν’ ακούγετε όσο γίνεται πιο «ακραίο» για την εποχή του.
Άλλωστε πως ξεκινούσε το κομμάτι – « 1,2,3 o'clock, 4 o'clock, rock / 5,6,7 o'clock, 8 o'clock, rock / 9,10,11o'clock, 12, o'clock, rock /We're gonna rock around the clock tonight». Όση αριθμητική μάθαινες, τόσο πλησίαζε η ώρα για την έκρηξη του Rock-n-Roll.
5-7-0-5 (Turn on to Jesus) – CITY BOY -1977
Είναι το Rock-n-Roll βλάσφημη μουσική; Αυτό βασάνιζε πάντα το μυαλό της συντηρητικής Αμερικής, με τραγελαφικές εκδηλώσεις εναντίον του πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Πορείες, πλακάτ, κάψιμο δίσκων, αυτοκόλλητα με γονική συναίνεση, πύρινοι λόγοι, απαγόρευση ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης κλπ. κλπ. Είναι ένα τέτοιο τραγούδι το «αθώο» 5-7-0-5 των City Boy; Να το νούμερο που ψάχναμε, μήπως τελικά είναι ο κωδικός για την είσοδο στην κόλαση και όχι ένας αθώος αριθμός τηλεφώνου που σχηματίζει ο τραγουδιστής ψάχνοντας απεγνωσμένα την αγάπη του που δεν σηκώνει το τηλέφωνο; Κάτω από την πιασάρικη μελωδία των City Boy που επιχείρησαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 να γίνουν οι επόμενοι «Electric Light Orchestra»-(E.L.O.) ή τουλάχιστον «10cc» και δεν τα κατάφεραν, λίγο έλειψε να καταλήξουν στα αζήτητα της δισκογραφίας, εξαιτίας του ασεβούς «5-7-0-5» γιατί αρχικά το κομμάτι γράφτηκε μεν με την ίδια μελωδία αλλά με άλλο στίχο και άλλο πνεύμα ως “Turn on to Jesus”. Μετά από μια περιοδεία τους το 1977 στην Αμερική βρέθηκαν στο Broughton του Kansas πίνοντας αλκοόλ σ’ ένα χριστιανικό στριπτιτζάδικο!!! με τόπλες σερβιτόρες όπου οι θαμώνες υπό λικνιστικούς «θρησκευτικούς ύμνους» όπου το Juke-Box έπαιζε το «Ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας μου», οι City Boy μαζί με άλλους ευλαβείς παρατηρητές εξάγνιζαν τις αμαρτίες τους διπλώνοντας δολάρια στα στρινγκ των κοριτσιών που γδύνονταν θεάρεστα, φωνάζοντας απελευθερωμένοι “Turn on to Jesus”. Έτσι γράφτηκε το κομμάτι με στόχο μάλλον την θεόπνευστη επιτυχία. Μέχρι εκεί όμως, γιατί όταν κυκλοφόρησε το δισκάκι δεν τον αγόρασε κανείς και όταν αυτό δόθηκε να παιχθεί στο BBC θεωρήθηκε «βλάσφημο» κι απαγορεύτηκε, παρόλο που είχε δυνατότητες όπως είπαν οι ιθύνοντες, οπότε ξαναγράφηκε και ξαναβαπτίστηκε ως «5-7-0-5» για να περάσει υποδόρια στ’ αυτιά του σεμνότυφου κοινού. Έτσι ως αριθμός τηλεφώνου έγινε μια ρυθμική άγευστη μελωδία η οποία χάρισε στους City Boy το πρώτο τους και μοναδικό Τοπ-10 στην Αγγλία. Μέχρι εκεί, γιατί με την επέλαση του punk & new-wave και την αδυναμία τους ν’ ακολουθήσουν τα νέα ρεύματα χάθηκαν δια παντός και φυσικά το «5-7-0-5» συνεχίζει να μην απαντά μέχρι σήμερα.
0303456 (5353456) -RAFFAELLA CARRÀ -1975
Εδώ δεν έχουμε απλώς νούμερα ή συνδυασμό ή ένα απλό αριθμό τηλεφώνου αλλά μια μοναδική περσόνα. Αυτή της Raffaella Carra που τις λέξεις σόου, διασκέδαση, πολυθέαμα, χορός, κάμερα τις έκανε από την δεκαετία του ’70, τέχνη και λόγο να κάθεσαι στην τηλεόραση και να χαζεύεις.
Η επιτυχία «0303456» μέσα από το άλμπουμ του 1976 “Forte Forte Forte”, που το ηχογράφησε και στα ελληνικά ως «6868357» μέσα από τον δίσκο «ΣΟΟΥ»-1977 που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στην Ελλάδα η CBS, είχε ηχογραφηθεί αρχικά με τον τίτλο "5353456" το 1975 ως μικρός δίσκος προπομπός του “Forte Forte Forte”. Ωστόσο, όντας πραγματικός αριθμός τηλεφώνου (τυχερός ή άτυχος αυτός που τον είχε), οδήγησε στην απόσυρση του άλμπουμ από την αγορά και την επανακυκλοφορία του με την αντικατάσταση του αριθμού σε «0303456». Η Raffaella Carra δεν ήταν μια τυχαία show-woman είχε δικό της σόου στην τηλεόραση, παρουσιάσεις, σχολιασμό, modelling, ακτιβισμό και με όπλο το εκρηκτικό της ταπεραμέντο ήταν αδύνατο να μην γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία και αναγνώριση αλλά και μια απίθανη κριτική από την καθολική εκκλησία που ξέσπασε πάνω της για την «έκλυτη» ηθική της όταν στα ‘70ς «αποκάλυψε» στην τηλεόραση τον οφαλό!! της. Τι να πούμε σήμερα που γάμπες, γλουτοί, οπίσθια, ντεκολτέ κλπ. κλπ αποκαλύπτουν περισσότερα απ΄ όσα εμείς κρύβουμε στην «αμαρτωλή» φαντασία μας. Το «5353456» ή «0303456» ή «6868357» δεν ήταν απλώς ένα τηλεφωνικό νούμερο αλλά στο μακρινό 1975 ήταν ένα κάλεσμα για τηλεφωνικό σεξ και γυναικείο αυνανισμό σύμφωνα με τους στίχους. Προχωρημένο, πριν ακόμα ηχογραφηθεί το “Relax” των Frankie Goes To Hollywood, το “Sex Over The Phone” των Village People ή πάρει τα πάνω της η Madonna. Στ΄ παιδικά μας αυτιά, που δεν ξέραμε ιταλικά ή αγγλικά ακουγόταν παιχνιδιάρικο, πρόσχαρο και τσαχπίνικο και το «γράφαμε» τότε από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση «εξωτερικά» στο φορητό ραδιοκασετοφωνάκι μας. Η πορεία της στην Ελλάδα εκτοξεύτηκε εν μία νυκτί, παρουσιάζοντας αρκετά σώου στην ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ. Όσο για το τραγούδι της «A far l’amore comincia tu» προέτρεπε τις γυναίκες να αναλάβουν τον έλεγχο κατά τη διάρκεια του σεξ, κάνοντας την Raffaella σύμβολο της απελευθέρωσης των γυναικών. Η δική μας Μπέσυ Αργυράκη το «μετέφρασε άνοστα» το 1977 ως «Σκόρπια φιλιά». Η Raffaella Carra υπήρξε επίσης υπέρμαχη και της νεόφυτης ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αλλά θέλουμε ολόκληρο άρθρο. Είχε η προσωπικότητά και το ταπεραμέντο της τόση μεγάλη επίδραση στην εποχή της Eurovision, των σόου και της Disco που χαρακτηριστικά εμείς εκτός από τον Γιάννη “John Travolta” Φλωρινιώτη που το 1979 βγάζει «Πειράζει Που Είμαι Φίρμα», τον Περικλή Περάκη με τα «Discoμεράκια», η Raffaella Carra επηρεάζει και την δική μας show-woman Μαρινέλλα που το 1979 βγάζει τον δίσκο «Σ' Αγαπώ» με ολόιδιο εξώφυλλο με το “Forte Forte Forte” και τραγούδια αντίστοιχου ύφους με την Raffaella Carra. Οι εποχές τότε ή μας παρέσυραν ή μας κατάπιναν.
2-4-6-8 Motorway -TOM ROBINSON BAND -1977
Ώρα να μάθουμε και τα υπόλοιπα νούμερα, τα ζυγά (2-4-6-8) και τα μονά (3-5-7-9) για να ολοκληρώσουμε το πρώτο μάθημα της άλγεβρας. Το φθινόπωρο του 1977 η μπάντα του Tom Robinson επηρεασμένη από το απελευθερωτικό punk των Sex Pistols, τα κοινωνικά μηνύματα των καιρών, την απροκάλυπτη ανάγκη για σεξουαλική απελευθέρωση, επικίνδυνη ακόμη για την γκέι κοινότητα της Αγγλίας, ο δηλωμένος ανοιχτά ομοφυλόφιλος Tom Robinson έκανε πρώτος ένα βήμα, βγήκε μπροστά έγραψε και κυκλοφόρησε το συγκαλυμμένο «2-4-6-8 Motorway», αφού αρχικά η εταιρεία του, του το είχε αρνηθεί, κάνοντας έτσι την μεγαλύτερη επιτυχία του φθάνοντάς στο Νο.5 των charts. Ο στίχος «2-4-6-8 ain't never too late ….3-5-7-9 on a double white line» αν και μουσικά ο Tom Robinson προσπάθησε να μιμηθεί την μελωδία του «Couldn't Get It Right» των «Climax Blues Band» που τον Οκτώβριο του 1976 ήταν στο Τοπ-10 της Αγγλίας, συνδύασε τον στίχο «πονηρά» στο ρεφρέν μ’ ένα τσιτάτο ενός άσματος της Απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων που έλεγε “2-4-6-8, Gay is twice as good as straight … 3-5-7-9 Lesbians are mighty fine” και το ‘κανε ένα τραγούδι περιπλάνησης ή αποπλάνησης όπου ο οδηγός ενός φορτηγού παίρνει κάποιον από τον δρόμο και το τραγουδάνε ανάλογα και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Μέχρι την επόμενη χρονιά που θα το τολμήσει ανοιχτά και θα τραγουδήσει χωρίς κόμπους το «Glad to Be Gay» που θα πάει σπρωγμένο από την επιτυχία του «2-4-6-8 Motorway» στο Νο.18 των charts. Αν και Άγγλος ο Tom Robinson, ο ήχος του γκρουπ είναι μια διασταύρωση Elvis Costello, Graham Parker με Dobbie Brothers και αρκετό άρωμα Bruce Springsteen.
One -HARRY NILSSON -1968 / One-THREE DOG NIGHT -1969
Το νούμερο ένα (1) είναι το παν. Όλοι απ΄ αυτό ξεκινούν στο μυαλό τους αλλά πολλές φορές καταλήγουν πάλι εκεί. Μπορεί να είναι το σημείο εκκίνησης, μπορεί να είναι η κορυφή, μπορεί να είναι η μοναξιά, μπορεί η μοναδικότητα, έχει πολλές όψεις κι ας στέκει ψηλά κι αγέρωχο. Το «One» που έγραψε ο Harry Nilsson το 1968 είχε μάλλον σκοπό την μοναξιά του ανθρώπου. Εγώ το άκουσα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στο ραδιόφωνο από τους Three Dog Night που το έκαναν μεγάλη επιτυχία το 1969 και μου άφηνε πάντα μια γλυκιά και μια πικρή γεύση και ήθελα να το ξανακούσω. Από τα λίγα μου αγγλικά εκείνη την εποχή καταλάβαινα ότι εννοούσε ότι η κορυφή (επιτυχία) έχει πάντα μοναξιά καθώς το είχα συνδυάσει μ’ ένα άλλο τραγούδι που είχα ακούσει τότε το "Lonely at the Top" του Randy Newman. To «One» του Harry Nilsson δεν έκανε καμία επιτυχία αλλά με τους Three Dog Night αναγνωρίστηκε διαχρονικά. Η ερμηνεία του Harry Nilsson -όταν πολύ αργότερα άκουσα την αυθεντική εκτέλεση- με συγκλόνισε, αλλά πιστεύω ότι η τόσο συναισθηματική προσέγγιση του Nilsson όσο και μηδενική προώθηση του τραγουδιού το έριξε στα τάρταρα.
Lookin' After No.1 -THE BOOMTOWN RATS -1977
Πριν ο Bob Geldof γίνει φιλάνθρωπος και ασχοληθεί με τα Band Aid, Live Aid και όλες τις άλλες πρώτες βοήθειες προς το Τρίτο κόσμο υπήρξαν οι “The Boomtown Rats”με τραγουδιστή τον ίδιο. Μια Ιρλανδική μπάντα από το Δουβλίνο που ήθελε όπως όλα τα ανήσυχα νιάτα να κατέβει στο Λονδίνο, να μιμηθούν λίγο την τραχύτητα και ταχύτητα των Sex Pistols, λίγο την αγριάδα και τις κινήσεις του Mick Jagger και να βρεθούνε από το πουθενά στην κορυφή. Μ’ αυτό το πνεύμα γράφτηκε το “Lookin’ After No.1” το οποίο παίχτηκε στο BBC, προβλήθηκε στο Top of the Pops και βρέθηκε στον Νο.2 του Ιρλανδικού chart και στο Νο.11 στην Αγγλία. Το 2011 σε συνέντευξη στο περιοδικό Mojo ο Bob Geldof ρωτήθηκε εάν ο στίχος, "Θα πάρω ό,τι μπορούν να μου δώσουν/Και μετά θα ζητήσω περισσότερα" αν εννοήθηκε ειλικρινά ή σατιρικά; Απάντησε: "Και τα δύο!” Η φιλανθρωπία τελικά θέλει να έχεις πολλά χρήματα ή να μπορείς να μαζέψεις πολλά χρήματα κι αν ξέρεις και δημιουργική αριθμητική τότε ακόμη καλύτερα.
The No.1 Song In Heaven - SPARKS -1979
Είναι γνωστό ότι ο Θεός γνωρίζει αριθμητική, άλλωστε πως θα έφτιαχνε ολόκληρο τον κόσμο μέσα σε επτά ημέρες και θα ήταν σίγουρος ότι τον έφτιαξε και σωστά. Έτσι και οι Sparks το 1979 με την βοήθεια του Georgio Moroder έγραψαν το «The No.1 Song In Heaven» που εκτός το ότι ήταν Νο.1 στον Παράδεισο -σύμφωνα με τους στίχους, ανοησία ή εγγλέζικο φλέγμα- πήγε ευτυχώς μέχρι το Νο.14 στην Αγγλία. Όλος ο δίσκος ήταν ένα «πείραμα» αν η μουσική Disco ζει ή πέθανε και με ποια μορφή επιβιώνει. Πέρα από τις προθέσεις και τις προσπάθειες των αδελφών Mael το αποτέλεσμα είναι μάλλον άνισο και ανισόρροπο. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο αρχικός τους σκοπός, να κάνουν το «The No.1 Song In Heaven» Νο.1 στον Παράδεισο και μετά να το κατεβάσουν (μέσω στίχων και στιχομυθίας) στη Γη για καθιέρωση. Το θέμα είναι αν ο Θεός παίζει ζάρια ή ρουλέτα, αν ποντάρει στην τύχη, στις πιθανότητες ή απλώς εμείς οι άνθρωποι κερδίζουμε λίγο από τον χαμένο χρόνο της αιωνιότητας κάνοντας υποθέσεις, θεωρίες σφυρίζοντας κλέφτικα.
99 -TOTO -1979
Οι Toto δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα μου γκρουπ και τείνω να πιστεύω ότι πέρα από την παγκόσμια επιτυχία που έκαναν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αρχές του ’80 και τον ντόρο που έκαναν στην Ελλάδα με τον ομώνυμο δίσκο τους με το ξακουστό σπαθί -που έγινε αφίσα, κάδρο, μπλουζάκι, logo, graffiti, τοιχογραφία κλπ- δεν νομίζω πως οι Έλληνες φαν τους εκτίμησαν πέρα από το διαχρονικά σταθερό “Hold the Line” και τα ραδιοφωνικά γλυκανάλατα «Africa» και «Rosanna», μέχρι εκεί. Στο «δύσκολο» δεύτερο τους άλμπουμ “Hydra” υπάρχει το single «99» Το «99» είναι ένα ον, ανθρωποειδές ή μη άγνωστο. Εμπνευσμένο από την ταινία επιστημονικής φαντασίας του George Lucas, «THX 1138», θα κάνει αίσθηση στο κοινό και θα φθάσει στο Νο. 26 του Billboard. Ξεκινά σαν μία funky μπαλάντα που σταδιακά μεταμορφώνεται σε ένα απαλό jazz fussion κομμάτι. Οι στίχοι ανήκουν στον David Paich ο οποίος ήθελε να γράψει κάτι σχετικό για μία στείρα κοινωνία ανθρώπων όπου τα κανονικά ονόματα και το συναίσθημα της αγάπης είναι απαγορευμένα. Το βίντεο κλιπ έδεσε με το όλο θέμα του τραγουδιού καθώς το φόντο ήταν λευκό και το συγκρότημα ήταν ντυμένο με λευκές φουτουριστικές φόρμες. Παρόλη την δημοφιλία του τραγουδιού, για τον Steve Lukather (τραγουδιστή και κιθαρίστα των Toto» το «99» είναι ένα τραγούδι που δεν του άρεσε καθόλου για αυτό και σπάνια το έπαιζαν μετά το τέλος της περιοδείας του "Hydra". Παρόλο τον έντονο ρομαντισμό και την μεσαιωνική αύρα του κομματιού η εναλλαγή του στυλ στέρησε στο τραγούδι έναν ξεκάθαρο χαρακτήρα.
11:59 - BLONDIE -1979
Το 1979 ήταν η χρονιά που μαθαίναμε αριθμητική, ημερομηνίες, θερμοκρασίες, μοίρες αλλά όπως έγραφε και ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης στο αντιπολεμικό «Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα» υπάρχουν πολλοί μικροί «αθώοι» δήμιοι ανάμεσά μας, φυλαχτείτε. Αυτό πάνω κάτω θέλουν να πούνε και οι Blondie στο “11:59” ένα κομμάτι που έγραψε ο κημπορντίστας Jimmi Destri και προμήνυε κάποια επερχόμενη πυρηνική καταστροφή και την επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του χωρίς να σκέφτεται ότι αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Εκεί που ή αρχή και το τέλος συναντιούνται και κανείς δεν γνωρίζει αν πρόκειται για εξίσωση θανάτου, αντίστροφη μέτρηση ή ναρκοθετημένη άλγεβρα χωρίς κανόνες. Τον Σεπτέμβριο του 1978 οι Blondie κυκλοφορούν το πιο πετυχημένο τους άλμπουμ “Parallel Lines” και μέσα από το άλμπουμ το single “Heart of glass / 11:59” τον Γενάρη του 1979 το οποίο τον Απρίλιο πάει Νο.1. Αν και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία μεταξύ οπαδών και μη, γίνεται παράλληλα μεγάλη επιτυχία στις ντισκοτέκ λόγω του έντονου ρυθμικού του στυλ. Για τον λόγο αυτό κατηγορήθηκε από μερίδα του κόσμου και των κριτικών ότι οι Blondie όπως οι Rolling Stones με το “Miss you” και ο Rod Steward με το “Da Ya Think I'm Sexy?” και τόσοι άλλοι προδώσαν τα ροκ ιδανικά και το παρελθόν τους κάνοντας Disco. Σημεία των καιρών τότε, όπου οι ομάδες των μουσικών «φατριών» ήταν σε άνθηση και υπήρχε ένας «υπόγειος» πόλεμος μεταξύ οπαδών, ειδών και υποειδών. Άλλα χρόνια, άλλα ήθη, άλλες λατρείες, αν το πεις στην σημερινή γενιά θα σε κοιτάξει παράξενα με απορία.
50 Ways To Leave Your Lover – PAUL SIMON -1975
Οι έρωτες, το φλερτ, τα γκομενικά, οι απιστίες, οι γάμοι και τα διαζύγια πάντα πουλάνε διαχρονικά και η μουσική βιομηχανία χρωστά εκατομμύρια έσοδα χάρη στην κατηγορία αυτή με όλα τα παρακλάδια της. Είναι αδύνατον να μετρήσουμε τα εκατομμύρια τραγούδια που έχουν γραφεί πάνω της, οι υπολογιστές θα μετρούσαν 20ψήφια νούμερα και θα κουράζονταν. Μέσα σ’ αυτό το μελίσσι του έρωτα, του δίκιου και της αδικίας, διαλέγω το ένα και μοναδικό προσωπικό Νο.1 του Paul Simon το “50 ways to leave your lover” και αφήνω την δικιά σας φαντασία να βρει άλλους τόσους και περισσότερους τρόπους ν’ αφήσετε την αγάπη σας και πολύ περισσότερους ακόμη για να την φέρετε πίσω, γιατί αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα αφού όταν χάσεις αυτό που αγαπούσες αρχίζεις τότε να το εκτιμάς περισσότερο και να χτυπιέσαι που δεν του έδωσες ακόμη μια ευκαιρία όταν μπορούσες.
