Πέτρος Κωστόπουλος στην ΕΡΤ: «Στις δύσκολες στιγμές το μόνο που σε κρατάει είναι τα παιδιά»
Ο Πέτρος Κωστόπουλος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μίλησε για τα φοιτητικά του χρόνια, την επαγγελματική του πορεία και τα παιδιά του.
Αρχικά, αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια: «Όταν ήμουν παιδί ήμουν κάθε μέρα με αίματα.(..) Ήμουν ένα παιδί που έτρεχα όλη μέρα στο δρόμο, ήμουν συνέχεια στο δρόμο, τότε οι δρόμοι δεν είχαν και άσφαλτο, έπαιζα μπάλα στο δρόμο, ήμουν στο κολυμβητήριο πρωί – βράδυ, παίζαμε μπάσκετ μετά, το βράδυ βγαίναμε και κλέβαμε φρούτα όπου τα βρίσκαμε στο Βόλο.(…) Δεν ήμουν καλός στο σχολείο» και συνέχισε «Ήρθα στην Αθήνα 17 ετών και έμεινα μόνος μου».
Έπειτα μίλησε για τις σπουδές του στο Παρίσι: «Μία μέρα είπα στο πατέρα μου θα πάω στο Παρίσι για σπουδές.(…) Σπούδασα Πολιτική Οικονομία, πήρα πτυχίο, μεταπτυχιακό, ντοκτορά»
Ταυτόχρονα, για τη ζωή μετά τις σπουδές που βρέθηκε στις Βρυξέλλες είπε: «Από το Παρίσι πήγα στις Βρυξέλλες, ήμουν ο πρώτος υπάλληλος επιστημονικού επιπέδου στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ήμουν 25-26 χρονών. Όπου στις Βρυξέλλες είδα λεφτά, πολλά λεφτά. Δηλαδή ο μπαμπάς μου μου έστελνε 4.000 δραχμές κι αυτό το συμπλήρωνα δουλεύοντας σε πράγματα και κλέβοντας κάποια προϊόντας από τα σούπερ μάρκετ. “Δανειζόμουν” δηλαδή τυρί καλό, “δανειζόμουν” μπιφτέκια.. Το λέω τώρα γιατί δεν μπορούν να με συλλάβουν πια, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ζήταγα από τον πατέρα μου λεφτά για να κάνω τα μαθήματα, να αγοράσω βιβλία και πήγαινα και “ξήλωνα” όλο το μαγαζί. Μπαίναμε μέσα και φεύγαμε με 5 τη φορά! Άλλα 5 την άλλη μέρα και άλλα 5. Δηλαδή αυτό ήταν ένα συμπλήρωμα εισοδήματος το οποίο νομίζω πως είναι νόμιμο, δεν έλειψε από το κατάστημα κάτι. Και ρόδες κλέβαμε από αυτοκίνητα. Τις βάζαμε μετά στα δικά μας αυτοκίνητα. Βρίσκαμε ένα ίδιο αλλά να ανήκει σε κάποιον πλούσιο, όπως ήταν οι Άραβες που είχαν λεφτά. Μάλιστα βάζαμε και πίσω ρόδες, δεν τα αφήναμε σε τούβλα, ήταν “ανταλλαγή” αυτό. (…)Στις Βρυξέλλες κατάλαβα ότι δεν μου ταίριαζε η ζωή που ζούσα».
Όσον αφορά την κατάρρευσή της IMAKO τόνισε: «Σε προσωπικό επίπεδο, όταν παθαίνεις αυτό, παθαίνεις ψυχολογικό κλακάζ, δηλαδή τρελαίνεσαι, πέφτεις σε βαριά κατάθλιψη, παίρνεις χάπια. Δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά πράγματα (…)Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι αφού δεν το κατάλαβα νωρίτερα να το τελειώνω ότι έκανα κακό στα ίδια μου τα παιδιά. Αν εγώ χάσω μία δουλειά είναι εντάξει άμα όμως φαλιρίσω όλο το μαγαζί είναι πολύ πιο σκληρό. Για έναν άνθρωπο που χάνει τα πάντα και έχει δώσει τα πάντα είναι πολύ σκληρό. Μετά από λίγο συνέπεσε και το διαζύγιό μου, ήταν πολύ δύσκολο.(…) Αυτοί οι μισθοί που έδινα εκεί δεν έχουν επανέλθει ποτέ μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν ότι είμαι καλός, έτσι πίστευα ότι ήταν. Η ΙΜΑΚΟ ήταν το πρώτο μαγαζί που είχε τους πιο πολλούς γκέι. Ήταν ένα μαγαζί τόσο ανοιχτό και στα γραπτά και στην αντίληψη και σε όλα. Έβγαιναν τότε κάποιοι αντίπαλοι να γράψουν πράγματα αλλά δε με ενδιέφερε καθόλου.(…) Σήμερα, στο δρόμο λαμβάνω την καλύτερη εικόνα.(…) Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές το μόνο που σε κρατάει είναι τα παιδιά. Μπορεί να σκεφτείς μέχρι και να πυροβοληθείς. Αν εσύ δεις το παιδί σου και σκεφτείς τι μπορεί να πάθει αν εσύ κάνεις καμιά χαζομάρα, αυτό αρκεί. Αυτό είναι ένα υπέροχο σωσίβιο».
