Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
The Steel Wheels – Sideways (9/2/2024)
H μπάντα από την Βιρτζίνια πλησιάζει τον εδώ και δύο δεκαετίες ήχο της στα όρια του με το Sideways. Αν και ξεκίνησαν ως ένα πλήρως ακουστικό συγκρότημα, σιγά-σιγά ενσωμάτωσαν πιο ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο τους. Το αποτέλεσμα; Ένα συναρπαστικό και εκπληκτικό μείγμα, πες το και ακαταμάχητο. Τα μέλη του συγκροτήματος (Trent Wagler, φωνητικά, κιθάρα και μπάντζο, Jay Lapp, κιθάρα, μαντολίνο και φωνητικά, Eric Brubaker, βιολί και φωνητικά, Kevin Garcia, τύμπανα, κρουστά και πλήκτρα και Jeremy Darrow στο μπάσο) ξέρουν τι να κάνουν με τις φωνές και τα όργανά τους. Δουλεύοντας μαζί, μοιράζονται τραγούδια και ιστορίες σε φολκ μονοπάτια.
LaMontagne - Long Way Home (16/8/2024)
Ο Ray LaMontagne επιστρέφει με το 9ο στούντιο άλμπουμ του, «Long Way Home». Ηχογραφημένο από τον ίδιο στο στούντιο του σπιτιού του, η συνέχεια του αναγνωρισμένου από τους κριτικούς «Monovision» αποπτύει φόρο τιμής στο ταξίδι της ζωής που έχει κάνει ο LaMontagne μέχρι στιγμής, καθώς και σε όλα όσα έπονται, τυλιγμένα σε ένα μείγμα Americana, folk, rock και blues. Ο LaMontagne χρησιμοποίησε τόσο παλιούς όσο και νέους συνεργάτες σε όλο το δίσκο - το ντουέτο The Secret Sisters παρέχει τα φωνητικά στα τρία πρώτα κομμάτια. Όταν ο LaMontagne ήταν 21 ετών, παρακολούθησε μια συναυλία του Townes Van Zandt σε ένα μικρό κλαμπ στη Μινεάπολη. Εντυπωσιάστηκε από τον στίχο «When here you been is good an gone, all you keep is the getting there» από το τραγούδι «To Live Is To Fly». Ο στίχος ενέπνευσε το «Long Way Home».
Paul Weller – 66 (24/5/2024)
Το νέο άλμπουμ του Paul Weller απέχει σίγουρα πολύ από το σφρίγος της πρώιμης δουλειάς του, με τους Jam και Style Council. Είναι επίσης διαφορετικό ακόμη και από σόλο επιτυχίες όπως το «The Changingman» του 1995 ή ακόμα, πιο πρόσφατα, τις σκληρές στιγμές στο «Fat Pop» του 2021. Αλλά το να κατεβάζεις ταχύτητα δεν σημαίνει και έλλειψη σκοπού. Στο 17ο σόλο στούντιο άλμπουμ του - μετά από έξι με τους The Jam και πέντε με το The Style Council - η εργασιακή συνέπεια του Weller, τουλάχιστον, δεν δείχνει σημάδια ατονίας. Ούτε η ικανότητά του να περιπλανιέται στο παρελθόν και το παρόν της ποπ αναζητώντας έμπνευση. Το «66» ονομάζεται έτσι για δύο λόγους. Εν μέρει για την ηλικία του κατά την κυκλοφορία και από την άλλη, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, για το 1966 - το έτος που παρήγαγε μεγάλο μέρος της μουσικής που τον ενέπνευσε αρχικά.
Richard Hawley - In This City They Call You Love (31/5/2024)
Εμπνευσμένος από την δεκαετία του 1950 και του 1960, ο Richard έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό την ελπίδα να μπει στο κάδρο της σύγχρονης ποπ. Ο τραγουδοποιός από το Σέφιλντ δεν κατατάσσεται απαραίτητα ως μια παρουσία εκτός χρόνου αν και θα μπορούσε να περάσει για τον τον Elvis Presley στα Sun Studios. Η εξοικείωση του Hawley με περασμένες εποχές, ωστόσο, ευθυγραμμίζεται με την αίσθηση της νοσταλγίας και τη διαρκή αγάπη του για την πατρίδα του. «Δώδεκα ώρες την ημέρα από το καμίνι και τα σιδηρουργεία... σέρνομαι στο σπίτι μες στο πρωινό κρύο» τραγουδά στο «People», το οποίο εκθειάζει τον αυτοσεβασμό και την ευσυνειδησία των κοινοτήτων της εργατικής τάξης.. Στο «Prism in Jeans» ακουμπάει σχεδιασμένα στην ποπ πριν από τους Beatles που θα μπορούσε να μπει στο soundtrack οποιασδήποτε από τις ταινίες του Cliff Richard στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 χωρίς κανείς να παρατηρήσει τη διαφορά. Από τα δέκα στούντιο άλμπουμ του, οκτώ έχουν άμεση αναφορά στο Σέφιλντ, είτε με τίτλο είτε με θέμα. Ενώ τα εξαιρετικά στυλιζαρισμένα τραγούδια μέσα στις τοπικιστικές λεπτομέρειες τους κρύβουν θέματα και αλήθειες που μας αφορούν όλους. Επιπλέον δώστε προσοχή στα «Hear That Lonesome Whistle Blow», που χαιρετά τα πνεύματα της Patsy Cline και του Hank Williams, ή το κινηματογραφικό, γεμάτο έγχορδα «Heavy Rain». Με άλλα λόγια, κάτι το συνηθισμένο για τα πνευματικά παιδιά του Richard Hawley: ένα ζεστό, ανθρώπινο και εξαιρετικά πλούσιο σε υφή άλμπουμ.
Colby Acuff – American Son (2/8/2024)
«Ίσως ήταν η κατάσταση του μυαλού στην οποία βρισκόμουν, βγαίνοντας από μια εξαντλητική χρονιά περιοδείας το 2023», δήλωσε ο Acuff για το νέο του LP. «Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος σε τελικό στάδιο. Κοιτούσα γύρω μου, έκανα απολογισμό πολλών πραγμάτων – και αυτό με έβαλε σε ένα πολύ περίεργο μέρος. Άρχισα να ρίχνω πολλά στα τραγούδια, όντας πολύ βάναυσα ειλικρινής. Ήθελα να κάνω έναν δίσκο που να λέει πραγματικά κάτι». Με το 5ο δίσκο του σε πέντε χρόνια, το «American Son», ο δημιουργός από το Αϊντάχο τα καταφέρνει και με το παραπάνω να παρουσιάσει έναν άψογο κάντρι δίσκο, σε μια συνεργασία με τον παραγωγό/μηχανικό Eddie Spear (Zach Bryan, Brandi Carlile). «Αν με κάνετε να το αναλύσω, νομίζω ότι είναι τέσσερις διαφορετικοί πυλώνες», είπε. «Είναι η κατάσταση της ένωσης και της ανθρωπότητας. Είναι η ψυχική υγεία. Αλλά είναι επίσης η ελπίδα και η αγάπη. Δεν μπορείς να βουτήξεις πολύ βαθιά στο σκοτάδι χωρίς αυτά τα δύο πράγματα, αλλιώς δεν θα βγεις ποτέ». Το άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης το "How Do I Feel Alive", με το ανερχόμενο τρίο The Castellows, καθώς και την εκδοχή του Acuff για το "Suzanne" του Leonard Cohen.
