Οι σπουδαίοι southern rockers μέσα από τα 10 καλύτερα albums τους.
Όταν αφενός το τραγικό δυστύχημα με το αεροπλάνο σταματούσε πολύ νωρίς (και ευτυχώς προσωρινά) την καριέρα των Lynyrd Skynyrd, αφετέρου η έμπνευση έδειχνε να έχει εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό τους Allman Brothers Band, υπήρξαν εκείνοι οι southern rock ήρωες οι οποίοι κράτησαν τη σημαία του είδους ψηλά. Κάνοντας ντεμπούτο με ένα ξέφρενο και αγαπημένο album, οι Molly Hatchet έχτισαν το μύθο τους κυκλοφορώντας μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους, απαραίτητους σε κάθε σοβαρή δισκοθήκη του είδους και υπεύθυνους ως ένα βαθμό για τη διατήρηση της δημοφιλίας του, στα ξέρα για αυτό 80s. Το συγκρότημα συνεχίζει μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι κανένα αυθεντικό μέλος δε βρίσκεται πλέον εν ζωή. Είναι γνωστή φυσικά η κατάρα του southern rock, όσον αφορά τους πρόωρους θανάτους. Σε κάθε περίπτωση, τα τωρινά μέλη των Molly Hatchet έχουν στα χέρια τους μια πολύ μεγάλη κληρονομιά, την οποία τιμούν συνεχώς με συναυλίες και αξιόλογες κυκλοφορίες.
Κατά κοινή ομολογία, τα 10 καλύτερα albums του γκρουπ, κατά αξιολογική σειρά, είναι τα εξής :
Warriors of the Rainbow Bridge (2005)
Κλασικό album της δεύτερης περιόδου της μπάντας, το Warriors of the Rainbow Bridge θα ικανοποιήσει απόλυτα τους οπαδούς της μπάντας που είχαν καλομάθει από τα Kingdom of XII και Devils Canyon. Τα χαρακτηριστικά του ήχου των Hatchet είναι όλα εδώ με τα heavy southern riffs του Ingram να δίνουν και να παίρνουν, και το γρέζι του Phil McCormack να είναι σε πολύ κατάσταση. Καθαρή, ροκ παραγωγή, και περιορισμένη to the point χρήση του πιάνου. Αυτό που λείπει ίσως από τον εν λόγω δίσκο είναι εκείνο το μεγάλο κομμάτι - έπος όπως είχαν συνηθίσει σε παλιότερες κυκλοφορίες οι Molly Hatchet, καθώς το Rainbow Bridge είναι φιλόδοξο μεν, θα χαθεί σε μια μετριότητα δε. Από την άλλη δυνατό και ζόρικο το Son of the South σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου που σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια αξιόλογη κυκλοφορία από το group.
The Deed is Done (1984)
Το 1984 οι Molly Hatchet μόλις είχαν τελειώσει ένα σερί φοβερών κυκλοφοριών που τους είχαν κάνει stars του είδους τους. Ήταν εν μέρει λογικό να πέσουν τόσο τα γκάζια κι οι ταχύτητες, όσο ίσως κι η ποιότητα των ίδιων των τραγουδιών εν τέλει. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε το The Deed is Done να αποκτήσει το status του αξιόλογου album, παρόλη την keyboard oriented προσέγγιση του και την εν γένει AOR ατμόσφαιρα. Το Satisfied Man θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα μεγάλα hit της μπάντας, το Stone in Your Heart είναι ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσαν να έχουν γράψει τα AOR γκρουπ της εποχής, ενώ η συμμετοχή του τραγουδιστή των Survivor, Jimi Jamison (RIP), είναι η πλέον ενδεικτική για τη μουσική κατεύθυνση του The Deed is Done. Μεταβατικός δίσκος που παρόλα αυτά είχε τις πολύ αξιόλογες στιγμές του και περνάει άνετα το μέσο όρο.
Take No Prisoners (1981)
Τέταρτο album για το συγκρότημα και παρόλο που μετά από τρεις εκπληκτικούς δίσκους η έμπνευση δε δείχνει να χάνεται, εντούτοις βλέπουμε κάποια μικρά μικρά σημαδάκια κορεσμού. Ίσως φταίει το γεγονός ότι οι ίδιοι τους είχαν θέσει τον πήχυ πολύ ψηλά αλλά έτσι γίνεται συνήθως σ'αυτές τις περιπτώσεις. Η απουσία του Danny Joe Brown σε κάποιους είναι αισθητή, σε κάποιους όχι, τα δε τραγούδια του δίσκου με λίγο πιο ελαφρύ ήχο από τα προγενέστερα albums, θα μείνουν στην ιστορία για τα πολύ καλά Bloody Reunion, Respect me in the Morning καθώς και το γουστόζικο Lady Luck. Το Take no Prisoners είναι ένας πολύ καλός δίσκος που έτυχε απλά να έρθει από μια μπάντα που είχε κυκλοφορήσει ένα σερί εκπληκτικών δίσκων μέχρι τότε με αποτέλεσμα να υπάρξει η σύγκριση. Στα συν κι η συμμετοχή της Katey Sagal (Married with Children, Sons of Anarchy).
Silent Reign of Heroes (1998)
Το αδερφάκι του Kingdom of XII, θα κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν από αυτό και θα ακολουθούσε το δρόμο που χάραξε το πελώριο Devil's Canyon για το οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω. Πεντακάθαρος ήχος, ο νέος Phil McCormack έχει δέσει άψογα με το συγκρότημα και αντικαθιστά επάξια τον Danny Joe Brown, ενώ ο κιθαρίστας Bobby Ingram δε στερείται καθόλου έμπνευσης, δίνοντας μερικά εξαιρετικά riffs και τραγούδια και δείχνοντας γεμάτος κέφι για τη δεύτερη νεότητα του group. Ξεχωρίζουν το εισαγωγικό Mississippi Moon Dog (Γενικά με τα openers το "είχαν" οι Hatchet), το Dead and Gone καθώς και το ομώνυμο Silent Reign of Heroes που συνέχισε την τεράστια παράδοση του Fall of the Peacemakers. Η μπάντα είχε πια εδραίωσει το όνομα της στο southern rock, δεν είχε να αποδείξει τίποτα και άνετη κι απαλλαγμένη από άγχος, απλά έγραφε πολύ καλή μουσική προς ικανοποίηση όλων μας.
Kingdom of XII (2000)
Το τρίτο album της δεύτερης περιόδου του group έμελλε να είναι εξόχως ικανοποιητικό, δικαιολογώντας στο μέγιστο βαθμό την αγάπη του κόσμου για τους Hatchet, η οποία δεν είχε στερέψει καθόλου μετά από 22 χρόνια. Κιθαριστικό southern rock, χωρίς απαραίτητα να αποτελεί καινούρια πρόταση ούτε καν για την ίδια τη μπάντα, με τα ρεφρέν του, τις γέφυρες του και γενικά όλο εκείνο το πακέτο που παραπέμπει πχ στους Skynyrd του Last Rebel, και έκανε την ομαλή μετάβαση του southern ήχου των 70s στη νέα εποχή. Από τον δίσκο, αλλά και απ'όλη την καριέρα των Hatchet σε μεγάλο βαθμό, θα ξεχωρίσει το έπος One Last Ride, το Free Bird του καιρού του, ο ύμνος των bikers του κόσμου.
No Guts No Glory (1983)
Το πέμπτο album της μπάντας σήμανε την επιστροφή του Danny Joe Brown και εν μέρει την επιστροφή στον κλασικό ήχο των πρώτων δίσκων που έδωσε στο group το status της νέας μεγάλης ελπίδας του Southern Rock μαζί με τους Blackfoot. Τα πολύ καλά riffs και τα ανεβασμένα γκάζια είναι και πάλι εδώ, η παραγωγή καθαρή αν και θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ογκώδης, ο Brown σε μεγάλα κέφια θα δώσει τον καλύτερο του εαυτό σε ύμνους όπως τα What Does it Matter? και Under the Gun. Για το τέλος φυσικά αφήσαμε το ιστορικό Fall of the Peacemakers, ένα από τα διαμάντια στην πλούσια δισκογραφία των Molly Hatchet, έναν ύμνο που κοιτάει το Free Bird κατάματα και ταυτόχρονα αποτέλεσε τη μουσική βάση για ένα σωρό έπη που ακολούθησαν στην δισκογραφία της μπάντας. Η καρδιά των οπαδών και πάλι στη θέση της.
Beatin' the Odds (1980)
Το μαγικό για τη μουσική 1980 βρήκε τους Molly Hatchet με νέο τραγουδιστή και κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχία των δύο πρώτων δίσκων. Το Beatin' the Odds θα καταφέρει με ιδιαίτερη άνεση να διατηρήσει το momentum της μπάντας, καθώς οι ύμνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον με το εναρκτήριο ομώνυμο να σε πιάνει από τα μαλλιά με το γκάζι και τη διάθεση του. Θα ξεχωρίσει βέβαια ιδιαιτέρως Rambler, Sailor και Dead and Gone, ενδεικτική της μελλοντικής κατεύθυνσης του group. Από την άλλη οι γνώστες του είδους θα χαρούν ιδιαίτερως ακούγοντας στοιχεία κι από άλλα μεγαθήρια του χώρου να κάνουν την εμφάνιση τους εδώ κι εκεί, με την αύρα κυρίως των φοβερών και εξαιρετικά αδικημένων Outlaws να κάνει την εμφάνιση της εδώ κι εκεί. Εξαιρετικό album το Beatin' the Odds, συνέχισε την ξέφρενη πορεία του γκρουπ εκείνη την εποχή και παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα αγαπημένα των οπαδών.
Devil's Canyon (1996)
Εδώ είμαστε. Οι Hatchet έχουν να κυκλοφορήσουν album 7 χρόνια, για μια ακόμα φορά υπάρχει νέος τραγουδιστής, η μουσική γενικότερα έχει αλλάξει πρόσωπο κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, η αγωνία και η αβεβαιότητα είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Το Devil's Canyon κυκλοφορεί και το συμπέρασμα είναι ένα : Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η μπάντα σε πρωτόγνωρα κέφια έχει σκληρύνει ιδιαιτέρως τον ήχο της και μας παρουσιάζει έναν southern ογκόλιθο που όμοιος του δεν είχε ξανακουστεί ως εκείνη την εποχή. Σκληρός επικός ήχος με τα Devil's Canyon και Tatanka, τρελή κούρσα με τα εισαγωγικά Down from the Mountain και Rolling Thunder, και γενικότερα έχουμε να κάνουμε με ένα από 15-20 μεγαλύτερα comeback στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ένας εκπληκτικός δίσκος που έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα πορεία των Hatchet. Κλασικό όσο και απαραίτητο.
Molly Hatchet (1978)
Ντεμπούτο για το συγκρότημα ένα χρόνο μετά την τραγική απώλεια των Lynyrd Skynyrd και πραγματικά το southern rock είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Το νεόκοπο αυτό συγκρότημα έπιασε από την αρχή πολύ υψηλά standards μπολιάζοντας τον αμερικάνικο νότο με το γκαζιάρικο hard rock της υπόλοιπης αμερικανικής Ηπείρου και το μίγμα ήταν απλά εκρηκτικό. Τα Bounty Hunter και Gator Country σε πιάνουν από το λαιμό, με το δεύτερο να αποτελεί κλασικό τραγούδι με το πλούσιο σόλο στο τέλος. Άξια αναφοράς κι η εκπληκτική διασκευή στο Dreams των Allman Brothers που ουσιαστικά το τραγούδι άλλαξε τόσο πολύ σε σημείο να μιλάμε για δύο διαφορετικά τραγούδια. Από τα καλύτερα debut albums όλων των εποχών, το Molly Hatchet έθεσε πολύ γερές βάσεις τις οποίες η μπάντα κατάφερε και ξεπέρασε στο επόμενο της πόνημα, το αξεπέραστο..
Flirtin' with Disaster (1979)
Ένα από τα καλύτερα albums της δεκαετίας του 1970. Ένα από τα 5 καλύτερα albums του southern rock. Το καλύτερο album των Molly Hatchet. Ένα εκρηκτικό πακέτο από αγνό ανόθευτο αλήτικο southern rock με εξιστόρηση κάποιων από τις πιο ωραίες ιστορίες που ακούσαμε ποτέ. Ένας καταιγισμός από riffs σε συνδυασμό με ένα ιδιαίτερα στιβαρό rhythm section. Μια φωναρά κατευθείαν από τα βάθη της Dixie, ιδανικό συμπλήρωμα στον καμβά των 9 τραγουδιών. Μια εξαιρετική διασκευή στο It's all over Now των Rolling Stones. Και τέλος δύο ύμνοι που μέχρι σήμερα αποτελούν σίγουρες επιλογές στο playlist καθε self proclaimed παλιοροκά. Το Whiskey Man, απόλυτο εισαγωγικό κομμάτι βάζει με ευκολία τον ακροατή στο πνεύμα του album. Το δε ομώνυμο Flirtin' with Disaster, ίσως είναι το Boys are Back in Town που δεν εκτιμήθηκε ποτέ, ο αιώνιος πρωταθλητής της Β Εθνικής όσον αφορά τα rock hits των 70s.
