Κάποιες σπουδαίες απόπειρες από κλασικά σχήματα, ώστε να παραμείνουν επίκαιροι στην πιο alternative δεκαετία.
Σε έναν κόσμο και σε μια κοινωνία η οποία άλλαζε δραματικά, τα 90s αποτέλεσαν ορόσημο για την ανθρωπότητα, τόσο σε πολιτικό όσο και πολιτισμικό επίπεδο. Κοσμοϊστορικά γεγονότα είχαν άμεσο αντίκτυπο στην τέχνη και τις εκφάνσεις της, ενώ η περιβόητη Generation X ένιωσε για πρώτη φορά την παρουσία ενός περιβάλλοντος χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, χωρίς κάποιο πολύ μεγάλο ορόσημο, έρεισμα, στόχο. Πρόκειται για όλα αυτά που περιέγραψε ο Tyler Durden μερικά χρόνια αργότερα στο Fight Club, το αντίστοιχο Nevermind του κινηματογράφου ίσως, δίνοντας μέσα σε πέντε αράδες το στίγμα μιας ολόκληρης γενιάς. Μίας γενιάς που έψαξε και βρήκε εύκολα τους ήρωες της, στο πρόσωπο ενός Eddie Vedder, ενός Cobain, ενός Billy Corgan, ενός Thom Yorke. Σχεδόν αδιαφορώντας για τις μεγαλεπίβολες παρουσίες από γκρουπς τα οποία πολλές φορές δικαιολόγησαν το χαρακτηρισμό του δεινοσαύρου. Από πολύ νωρίς.
Αξίζουν όμως και αυτοί την προσοχή τους. Σε μια εποχή που εν μέρει (για να μην πει κανείς ολοκληρωτικά) ήταν ανεπίκαιροι, κατάφεραν και άφησαν για άλλη μια φορά το στίγμα τους, παρότι οι απαρχές και ενίοτε η μεγαλύτερη επιτυχία τους χανόταν πίσω στη δεκαετία του 70. Συγκροτήματα θρύλοι που δεν το έβαλαν κάτω, και πέρα από το εμπορικό κομμάτι του brand το οποίο είχαν δημιουργήσει, άφησαν στα 90s κάποιες σπουδαίες δουλειές οι οποίες, αν δεν μνημονεύονται ανάμεσα στις καλύτερες τους, είναι σε κάθε περίπτωση παραπάνω από αξιόλογες και δικαιολογούν πλήρως την ενασχόληση με τα γκρουπς, σε περίοδο που τα φώτα της δημοσιότητας είχαν "πέσει" αλλού. Για αυτά τα albums θα μιλήσουμε σε αυτό το αφιέρωμα.
Δίσκοι που έχουν αγαπηθεί, είτε περιμένουν να τους ανακαλύψει το ευρύ κοινό, albums που στέκονται περήφανα για τη δισκογραφία κάθε συγκροτήματος, ανάμεσα σε θρυλικά παλιότερα. Njoy!
Allman Brothers Band - Where it all begins (1994)
Μετά από το πολυετές (σχεδόν 10 χρόνια) διάλειμμα των 80s, οι Allman Brothers επανασυνδέονται. Μαζί με τον Gregg Allman και τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του Dickey Betts, συνθέτη του θρυλικού Ramblin' Man, στην μπάντα θα εμφανιστεί ένας κιθαρίστας ο οποίος θα έγραφε τη δική του ιστορία τα επόμενα χρόνια, ο σπουδαίος Warren Haynes. Όλα τα albums της επανένωσης έχουν τα δυνατά τους σημεία, αλλά είναι το Where it All Begins το οποίο θα θυμίσει έντονα τις μεγάλες στιγμές των early 70s, με τραγούδια όπως τα All Night Train και Back where it all begins. Highlight φυσικά του δίσκου, το Soulshine, μια πανέμορφη soulful μπαλάντα του Warren Haynes που μπήκε στο setlist των Allmans (και των Gov't Mule) και δεν ξαναβγήκε έκτοτε. Ήταν δε δυστυχώς το τελευταίο album του Dickey Betts με το γκρουπ που τον ανέδειξε.
Rainbow - Stranger in us all (1995)
Δίσκος Rainbow εν έτει 1995 είναι ένας αρκετός συνδυασμός ώστε a priori το υλικό να μοιάζει παράταιρο. Ο Blackmore όμως δεν αστειεύτηκε και ποτέ (τουλάχιστον με τους Rainbow) και καταφέρνει να κυκλοφορήσει ένα album που άνετα διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίου του γκρουπ, πέρα από την τριάδα Rainbow, Rising και Long Live Rock n Roll, με τον Ronnie James Dio φυσικά. Με βαρύτερο φουλ κιθαριστικό ήχο, με ορισμένα κορυφαία riffs και ύμνους όπως τα Wolf to the Moon, Cold Hearted Woman, Ariel και την επανεκτέλεση του Still I'm Sad, το Stranger in us All μνημονεύεται μετά από χρόνια ως ένα από τα σπουδαιότερα reunion albums, η τουλάχιστον δίσκους όπου ο mainman χρησιμοποίησε το αρχικό moniker. Στα φωνητικά ο εξαιρετικός και ιδιαίτερα αδικημένος Doogie White.
Molly Hatchet - Devil's Canyon (1996)
Έχοντας τον μεγάλο Danny Joe Brown ως το μοναδικό μέλος της αρχικής σύνθεσης, οι Molly Hatchet επανέρχονται 7 χρόνια αργότερα από το τελευταίο Lightning Strikes Twice, με άγριες διαθέσεις, παίζοντας ένα ιδιαίτερα σκληρό κράμα από southern rock και epic ήχο, με μια παραγωγή οδοστρωτήρα και τραγούδια τα οποία θα ζήλευαν αρκετά so called epic metal γκρουπς. Οι ήχοι του παρελθόντος φαντάζουν μακρινή ανάμνηση, το συγκρότημα τιμά την κληρονομιά του, σκληραίνοντας τον ήχο του και προσαρμόζοντας τον πλήρως στη νέα εποχή. Down from the Mountain, το ομώνυμο έπος, ο ογκόλιθος Tatanka, το Devil's Canyon είναι ένα album που αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ, ευρισκόμενο σε μια σοβαρή δισκοθήκη, ενημερωμένη για διάφορα genres
ZZ Top - Antenna (1994)
ΖΖ Top στα 80s σημαίνει τεράστιες επιτυχίες στα charts, ιδιαίτερα υψηλές πωλήσεις, synthesizers και εμπορικός ήχος που καμία σχέση σχεδόν δεν είχε με τα μαγικά για το γκρουπ 70s. Το σερί αυτό σταματάει στο μετριότατο Recycler του 1990 και η συνέχεια δίνει ξανά τα ηνία στη bluesy/hard rock πλευρά του συγκροτήματος. Το Antenna του 1994 έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό, η κιθάρα του Billy Gibbons βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο, ενώ ακόμα και τα πλαστικά σε σημεία τύμπανα του Frank Beard δεν δείχνουν να επηρεάζουν πολύ αρνητικά το τελικό αποτέλεσμα. Η μπάντα σε μεγάλα κέφια, τραγούδια όπως τα Fuzzbox Voodoo, PCH και φυσικά το Pinchusion (με ιδιαίτερο airplay στο MTV) αποτελούν νέους ύμνους για τους ZZ Top. Το Antenna χωρίς να είναι κανένα αριστούργημα, είναι σίγουρα ένα πάρα πολύ καλό για την εποχή album.
Foreigner - Mr. Moonlight (1995)
Ιδιαίτερα αδικημένος δίσκος καθενός ήταν μία παταγώδης αποτυχία από εμπορικής άποψης, αφετέρου δεν είναι σίγουρα τόσο κακός ώστε να ξεχαστεί με τον τρόπο που τελικά κατέληξε στα αζήτητα. Ο Lou Gramm έχει επιστρέψει στους Foreigner ύστερα από το διάλειμμα των αρχών των 90s, το ενδιάμεσο Unusual Heat ήταν ένα μεγάλο φιάσκο για το γκρουπ, και όλοι περιμένουν το Mr Moonlight να κάνει τη διαφορά. Ό ήχος του album είναι ιδιαίτερα ευχάριστο κιθαριστικό AOR, με τις κλασικές μελωδίες των Foreigner να δίνουν και να παίρνουν και τη φωνή του Gramm να προκαλεί οικεία συναισθήματα στον ακροατή. Η εμπορική αποτυχία ήταν αφορμή για το γκρουπ να παρατήσει το "σπορ" των studio albums για πολλά χρόνια, μέχρι το 2009 με τον Kelly Hansen (ex Hurricane) στα φωνητικά. Σε κάθε περίπτωση το White Lie είναι ύμνος.
Boston - Walk On (1994)
Άλλο ένα σπουδαίο hard rock AOR δημιούργημα που κυκλοφόρησε σε λάθος χρονιά, αυτή τη φορά από τους θρύλους Boston. Γνωστοί για το πιο ευπώλητο ντεμπούτο στη rock ιστορία, οι Boston κυκλοφορούν το μόλις τέταρτο album τους εν έτει 1994 (ένα album ανά 8 χρόνια δεν είναι και καμιά σπουδαία συγκομιδή), παρόλα αυτά δεν το βάζουν κάτω και ο ήχος του album παραπέμπει ευθέως στα δύο θρυλικά δημιουργήματα των 70s, "Boston" και "Don't Look Back". Στα φωνητικά ο Brad Delp απουσιάζει παρά τη συμμετοχή του στη συγγραφή του υλικού, ενώ ώρες ώρες η κιθάρα του μακαρίτη Tom Scholz είναι ένα σκέτο ποίημα. Τα ίχνη των σπουδαίων Boston έχουν χαθεί, ειδικά μετά την τραγική αυτοκτονία του Brad Delp το 2007, με εξαίρεση το Corporate America του 2007. Το δε Walk On είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα albums της παρούσας λίστας.
Black Sabbath - Tyr (1990)
Τα τέλη των 80s για τους Βρετανούς γίγαντες έκρυβαν μία εξαιρετική μεταγραφή της τελευταίας στιγμής. Ο Tony Martin σήμερα μνημονεύεται σήμερα ως ο τρίτος κατά σειρά σπουδαιότερος τραγουδιστής πίσω από το μικρόφωνο των Sabbath και αυτό από μόνο του είναι μια σπουδαία αναγνώριση. Μετά από το Headless Cross του 1989, το Tyr αποτελεί έναν ισάξιο αν όχι καλύτερο διάδοχο, με τη φωνή του Martin να δένει ιδανικά με το epic oriented υλικό που συνέθεσε ο Tony Iommi για τον δίσκο. Το κλασικό ντουέτο στο rhythm section, Neil Murray και Cozy Powell, δικαιολογεί για άλλη μια φορά το παχυλό μεροκάματο του, ενώ ύμνοι όπως τα Anno Mundi, Feels Good to Me και Jerusalem, καταδεικνύουν την αξία ενός μεγάλου δίσκου, που δυστυχώς δεν έκρυβε και ανάλογη συνέχεια με τα επόμενα πονήματα να κρίνονται από μέτρια ως απογοητευτικά.
Scorpions - Crazy World (1990)
Η τεράστια επιτυχία των 80s δεν είχε προετοιμάσει για την αποδοχή του εν λόγω δίσκου, ο οποίος φυσικά έκρυβε έναν μεγάλο άσσο στο μανίκι του. Μετά το πολύ καλό Savage Amusement, οι Scorpions ακούγονται πιο "γήινοι" πάνω στην αλλαγή της δεκαετίας, και το Crazy World είναι ένα πολύ καλό album, γεμάτο από τραγούδια που μπορούν να γίνουν fan favourites. Από το εναρκτήριο Tease me Please me, που ακούσαμε ζωντανά και το καλοκαίρι στο ΟΑΚΑ, μέχρι τα Hit Between the Eyes και το ομώνυμο, το album βρίθει από hit-άκια, ωστόσο θα μείνει γνωστό για τις σπουδαίες μπαλάντες του. Ένα Wind of Change και ένα Send me an Angel ήταν υπέρ-αρκετά για να δώσουν στους Scorpions πολλά ακόμα χρόνια καριέρας, με το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής να αποτελεί το πλέον πρόσφορο έδαφος για το πρώτο εκ των δύο, ώστε να γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία.
Lynyrd Skynyrd - The Last Rebel (1993)
Το reunion του 1987, δέκα χρόνια μετά το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, ήταν από τις πιο θριαμβευτικές επιστροφές στη rock μουσική. Η δεκαετία των 90s θα ήταν ιδιαίτερα παραγωγική για τους Lynyrd Skynyrd, με το ομώνυμο album του 1991 να αποτελεί την "στουντιακή" τους επιστροφή. Ωστόσο ήταν το The Last Rebel του 1993, το album στο οποίο γυρνάνε οι περισσότεροι fans, όταν θέλουν να ακούσουν κάτι από τη συγκεκριμένη περίοδο και παρά τα πολύ καλά albums που επακολούθησαν. Ο κλασικός ήχος του γκρουπ στη νέα εποχή, ο μικρός αδερφός του Ronnie Van Zant, Johnnie, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, δένοντας πολύ καλά με τα υπόλοιπα μέλη και καταφέρνοντας με τα χρόνια να ταυτίσει το γκρουπ με τη φωνή του. Και ένα ομώνυμο τραγούδι να προκαλεί ανατριχίλες μέχρι σήμερα...
Motorhead - Overnight Sensation (1996)
Ο Lemmy κι η παρέα του κυκλοφόρησαν πολλά και ιδιαίτερα αξιόλογα albums κατά τη δεκαετία του 1990, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου το Overnight Sensation μάλλον στέκει ένα σκαλί παραπάνω σε σχέση με τα υπόλοιπα. Εδώ βρίσκουμε τον κατάλληλο συνδυασμό από αξιομνημόνευτα Motorhead τραγούδια, και τον νέο Mikkey Dee να έχει δέσει πλήρως με Lemmy και Phil Campbell, δίνοντας ίσως έναν πιο metal προσανατολισμό, σε σχέση με το χύμα rock n roll παίξιμο του Philthy Animal Taylor. Το album πήγε πολύ καλά και από εμπορικής άποψης, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι είχε πολύ καλύτερη διανομή σε σχέση με το προηγούμενο Sacrifice. Τέλος ήταν το πρώτο album όπου οι Motorhead επέστρεψαν ως trio, ύστερα από την αποχώρηση του επί χρόνια μέλους τους Michael Richard Burston, γνωστού και ως Würzel.
