Στο τηλέφωνο φίλος τραγουδοποιός παρελθούσης δεκαετίας ήταν πυρ και μανία όχι εναντίον κάποιων συναδέλφων ως είθισται στις καλλιτεχνικές αρένες, αλλά εναντίον τής κλασικής -σωστά διαβάσατε- μουσικής, που όπως υποστηρίζει εκείνος, μόνο ένα 2% τού παγκόσμιου κοινού την ακούει και τη λατρεύει, όταν το υπόλοιπο 98% προτιμά να ακούει όλα τα άλλα. Δεν αποπειράθηκα να τον μεταπείσω γιατί θα ήταν τζάμπα κόπος. Θυμήθηκα όμως έναν ταξιτζή που άκουκε στο ταξί του Τρίτο Πρόγραμμα και μού είπε «Δεν ξέρω ούτε πότε γράφτηκε αυτό το έργο, ούτε κι αυτόν που το έγραψε.
Ξέρω όμως πως εμένα αυτή η μουσική με πάει αλλού». Το έπιασες το νόημα, τού είπα. Τα πάντα είναι θέμα ευαισθησίας. Στις μέρες μας βέβαια, η άρνηση, η αμφισβήτηση και η ασέβεια για αξίες και πρόσωπα που έχει κρίνει ο χρόνος είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, που το βλέπουμε και σε πολλά αχαλίνωτα σχόλια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Απ’ τη μεριά μου εγώ, πάντα θα το λέω πως ένα μεγάλο μέρος τής μουσικής παρέας μου το οφείλω στο κρατικό ραδιόφωνο τών παιδικών μου χρόνων που είχε πάρει πολύ στα σοβαρά τον επιμορφωτικό του ρόλο και στο κεφάλαιο μουσική. Μια από τις δημοφιλέστερες και μακροβιότερες εκπομπές εκείνου του καιρού ήταν τα «Μουσικά θέματα» τής Αθηνάς Σπανούδη. Σάς θυμίζω το σήμα τής εκπομπής από δική μας παλιότερη ανάρτηση.
Γιώργος Παπαστεφάνου
