Θυμάμαι πηγαίναμε στο Ξυλόκαστρο και στο αυτοκίνητο ακούγαμε απ’ το ραδιόφωνο την τακτική συναυλία τής Κυριακής.
Το κοντσέρτο που παιζόταν εκείνη την στιγμή δεν το είχα ξανακούσει και γοητευμένος, περίμενα πώς και πώς την αποφώνηση για να μάθω συνθέτη, μαέστρο και σολίστ. Την επομένη κιόλας ο δίσκος βρισκόταν στη δισκοθήκη μου. Και βέβαια ποτέ δεν μέτρησα πόσες φορές τον άκουσα ξανά και ξανά και πάλι ξανά απ’την αρχή.
Είναι πολλά τα κοντσέρτα που αγαπώ, ε, αυτό είναι από τα πιο αγαπημένα μου. «Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα σε σι ελάσσονα, έργον 104» τού Αντονίν Ντβόρζακ (1841-1904). Ακριβώς ένα αιώνα πριν από μένα είχε γεννηθεί ο μεγάλος Τσέχος συνθέτης. Και το 1895 στην Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν, έγραψε το κοντσέρτο του.
Αλλά η πρώτη παρουσίαση έγινε διαβάζω στο Λονδίνο το 1896. Από 'κει και πέρα, το έργο ποτέ δεν έπαψε να παίζεται και δεν υπάρχει υποθέτω μεγάλος βιολοντσελίστας, που να μην το έχει ερμηνεύσει. Εγώ σήμερα ακολουθώντας την παλιά ωραία ραδιοφωνική συνήθεια που ήθελε πολλή κλασική μουσική για την Μεγάλη Εβδομάδα, διάλεξα για να ακούσουμε το τόσο λυρικό αντάτζο μα νον τρόπο από το πανέμορφο αυτό κονσέρτο.
Όχι όμως με συμφωνική ορχήστρα και σολίστ όπως έχω συνηθίσει να το ακούω, αλλά σε μεταγραφή για πιάνο-βιολοντσέλο, που βρήκα στο διαδίκτυο. Glynnis Scanlon λέγεται η βιολοντσελίστα, χωρίς άλλα στοιχεία. Και δεν έχω πληροφορίες, ούτε για την πιανίστα.
