Δισκοθήκη: Joni Mitchell πραγματικό αηδόνι

Από από τις 4 στις 5, 21-12-2024 SHARES

Κάθε μέρα ο Κώστας Ζουγρής επιλέγει και προτείνει στο Από τις 4 στις 5 τα άλμπουμ που ξεχωρίζει από κάποιο σημαντικό όνομα από τον χώρο της δισκογραφίας μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό από το διαδίκτυο

Η Roberta Joan "Joni" Mitchell CC (το γένος Anderson, γεννημένη στις 7 Νοεμβρίου 1943) είναι καναδο-αμερικανίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός και ζωγράφος. Αντλώντας από φολκ, ποπ, ροκ, κλασική και τζαζ, τα τραγούδια της Μίτσελ αντανακλούν συχνά τα κοινωνικά και φιλοσοφικά ιδανικά καθώς και τα συναισθήματά της για τον ρομαντισμό, τη θηλυκότητα, την απογοήτευση και τη χαρά. Έχει λάβει πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένων δέκα βραβείων Grammy και εισαγωγής στο Rock and Roll Hall of Fame το 1997. Το Rolling Stone την αποκάλεσε «μια από τις μεγαλύτερες τραγουδοποιούς όλων των εποχών» και το AllMusic έχει δηλώσει, «Όταν η σκόνη καθίσει, Η Joni Mitchell μπορεί να σταθεί ως η σημαντικότερη και πιο σημαντική γυναίκα δισκογραφική καλλιτέχνης του τέλους του 20ου αιώνα».

Η Μίτσελ άρχισε να τραγουδά σε μικρά νυχτερινά μαγαζιά στο Σασκατούν, στο Σασκάτσουαν και σε όλο τον δυτικό Καναδά, πριν προχωρήσει στα νυχτερινά κέντρα του Τορόντο του Οντάριο. Μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και άρχισε να περιοδεύει το 1965. Μερικά από τα πρωτότυπα τραγούδια της ("Urge for Going", "Chelsea Morning", "Both Sides, Now", "The Circle Game") ηχογραφήθηκαν από άλλους φολκ τραγουδιστές, επιτρέποντας να υπογράψει με την Reprise Records και να ηχογραφήσει το ντεμπούτο της άλμπουμ, Song to a Seagull, το 1968. Εγκαταστάθηκε στη Νότια Καλιφόρνια, η Μίτσελ βοήθησε στον καθορισμό μιας εποχής και μιας γενιάς με δημοφιλή τραγούδια όπως το "Big Yellow Taxi" και το "Woodstock". Το άλμπουμ της 1971 Blue αναφέρεται συχνά ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. βαθμολογήθηκε ως το 30ο καλύτερο άλμπουμ που έγινε ποτέ στη λίστα του Rolling Stone το 2003 με τα "500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών", ανεβαίνοντας στο νούμερο 3 στην έκδοση του 2020. Το 2000, οι New York Times επέλεξαν το Blue ως ένα από τα 25 άλμπουμ που αντιπροσώπευαν "σημεία καμπής και κορυφές στη δημοφιλή μουσική του 20ου αιώνα". Το NPR έβαλε το Blue νούμερο 1 στη λίστα του 2017 με τα καλύτερα άλμπουμ που δημιουργήθηκαν από γυναίκες.

Η Μίτσελ άλλαξε εταιρεία και άρχισε να εξερευνά περισσότερες μελωδικές ιδέες επηρεασμένες από την τζαζ, μέσω πλούσιας ποπ υφής, στο Court and Spark του 1974, που περιλάμβανε τις ραδιοφωνικές επιτυχίες "Help Me" και "Free Man in Paris" και έγινε το καλύτερό της- πουλά άλμπουμ. Το φωνητικό εύρος του Μίτσελ άρχισε να μετατοπίζεται από τη μεζοσοπράνο σε ένα ευρύτερο κοντράλτο γύρω στο 1975. Οι χαρακτηριστικές συνθέσεις της για πιάνο και ανοιχτές κιθάρες έγιναν επίσης πιο σύνθετες αρμονικά και ρυθμικά καθώς συνδύαζε την τζαζ με το ροκ εν ρολ, το R&B, την κλασική μουσική και τους μη-δυτικούς ρυθμούς. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να συνεργάζεται με σημαντικούς μουσικούς της τζαζ, συμπεριλαμβανομένων των Jaco Pastorius, Wayne Shorter, Herbie Hancock και Pat Metheny καθώς και με τον Charles Mingus, ο οποίος της ζήτησε να συνεργαστεί στις τελευταίες του ηχογραφήσεις. Αργότερα στράφηκε στην ποπ και την ηλεκτρονική μουσική και ασχολήθηκε με πολιτικές διαμαρτυρίες. Της απονεμήθηκε Βραβείο Lifetime Achievement στα 44α Ετήσια Βραβεία Γκράμι το 2002 και έγινε τιμώμενος του Κέντρου Κένεντι το 2021.

Η Μίτσελ παρήγαγε ή έκανε συμπαραγωγή στα περισσότερα από τα άλμπουμ της. Επικριτής της μουσικής βιομηχανίας, σταμάτησε τις περιοδείες και κυκλοφόρησε το 17ο και τελευταίο της άλμπουμ με πρωτότυπα τραγούδια το 2007. Η Μίτσελ έχει σχεδιάσει τα περισσότερα από τα δικά της εξώφυλλα άλμπουμ, περιγράφοντας τον εαυτό της ως «ζωγράφο που εκτροχιάστηκε από την περίσταση».

CLOUDS 1969