Κριτική της νέας ταινίας της Jane Campion «The power of the dog/Η εξουσία του σκύλου»

Από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο

«The power the dog/Η εξουσία του σκύλου»

7/10

Πρωτοείδα ταινία της Jane Campion πριν τριάντα χρόνια στον κινηματογράφο ΟΠΕΡΑ της Ακαδημίας νομίζω και ήταν μία αξέχαστη εμπειρία. Το An angel at my table (1990) αφηγείτο την περιπετειώδη ζωή της συγγραφέως Janet Frame (1924-2004), βασιζόμενο στα απομνημονεύματά της. Με την αμέσως επόμενη ταινία της η Campion ήταν υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας (The Piano, 1993). Η Campion ήταν η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας, για την ταινία Μαθήματα Πιάνου (1993) στο Φεστιβάλ των Καννών και είναι μία από τις επτά γυναίκες που έχουν προταθεί για Όσκαρ Σκηνοθεσίας, και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία Μαθήματα Πιάνου. Για τη σκηνοθετική δουλειά της στο νέο της φιλμ η συμπαραγωγός και σεναριογράφος απέσπασε τον Άργυρο Λέοντα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας 2021 ύστερα από 12ετή απουσία από το σινεμά.

Η εξουσία του σκύλου (φράση που προέρχεται από τη Βίβλο, Ψαλμός 22:20, και αφορά σε ένα ζωώδες ένστικτο, που αναπτύσσεται όταν ο δυνατός, κακός επιτίθεται στον εύθραυστο, καλό) μεταφέρει το θεατή εκατό χρόνια πριν στη Μοντάνα των ΗΠΑ. Εκεί τοποθετεί τη δράση του γουέστερν-δράματος το ομώνυμο βιβλίο (1967) του Thomas Savage (1915-2003). Δύο αδέρφια κτηνοτρόφοι, ο Phil (Benedict Cumberbatch) και ο George (Jesse Plemons), γνωρίζουν σε ένα πανδοχείο τη χήρα Rose (Kirsten Dunst) και το γιο της Peter (Kodi Smit-McPhee). Σύντομα γίνονται οικογένεια και αυτοί οι δεσμοί και οι συγκυρίες θα τους οδηγήσουν σε μία συγκατοίκηση στο ράντσο. Τότε είναι που θα αναπτυχθούν μεταξύ των διαφορετικών χαρακτήρων τέτοιες δυναμικές, που άλλους θα τους καταστρέψουν και άλλους θα τους ενδυναμώσουν.

Η ταινία θα σας στοιχειώνει για καιρό, αφού τη δείτε, χωρίς να πρόκειται για την καλύτερη δουλειά της Campion. Ενώ καταφέρνει να αποδώσει με μαεστρία όλες τις λεπτές διακυμάνσεις των δύο βασικών πρωταγωνιστών, χωρίς να αποκαλύπτει την πραγματική τους φύση μέχρι τέλους, παρασύρεται τόσο από τον μύθο του Πυγμαλίωνα, που ξεχνά να περιγράψει τους λοιπούς χαρακτήρες, οπότε αυτοί καταντούν δορυφόροι. Τα καταφέρνει θεσπέσια στην αποτύπωση του εκφοβισμού, του αλκοολισμού, στην εξερεύνηση της τοξικής αρρενωπότητας, με την παράλληλη ανάδειξη της καταπιεσμένης ομοφυλοφιλίας, χωρίζοντας την υπόθεση σε κεφάλαια.

Έχει στη διάθεσή της τον καταπληκτικό ηθοποιό Benedict Cumberbatch, ο οποίος σιγά-σιγά καταφέρνει να στρέψει όλη τη δημιουργία πάνω του, όπως κάνει φέτος και στο βιογραφικό The Electrical Life of Louis Wain (7,5/10). Μακάρι να προταθεί φέτος για δεύτερη φορά για Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας, καθώς έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την πρώτη φορά, που το κατάφερε με το The Imitation Game (2014), υποδυόμενος τον ομοφυλόφιλο Alan Turing. Ηθοποιός και σκηνοθέτις συνεργάζονται άψογα στην απόδοση του πολύπλοκου χαρακτήρα, ο οποίος καταφεύγει στην ηδονοβλεψία, στο φετιχισμό και στη μοναχικότητα, για να αυτοϊκανοποιήσει τα ένστικτά του. Σε αντιδιαστολή, ο Peter αποδέχεται τη διαφορετικότητά του και χαράσσει το δικό του δρόμο μέσα από την καλλιτεχνία και την επιστήμη, αντιλαμβανόμενος τα μηνύματα του Πυγμαλίωνά του, όπως προσπαθεί να τα μεταφέρει και η Campion στο θεατή με τη χρήση ακόμα και φαλλικών συμβόλων.

Το φιλμ σε κατακτά σιγά-σιγά, παγιδεύοντάς σε στο ρυθμό του. Με τον ίδιο μαγικό τρόπο χειρίζεται την τέχνη του και ο πρωταγωνιστής, ο οποίος καταφέρνει να προσθέσει ακόμα έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα στο ρεπερτόριό του. Μακάρι και συνολικά η ταινία να ήταν καλύτερη. Τότε θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα, για ένα νέο Brokeback Mountain ή Call me by your name.

Trivia:

• Τη μουσική υπογράφει ο Jonny Greenwood (Phantom Thread, 2017), το μοντάζ ο Peter Sciberras και τη φωτογραφία η Ari Wegner.
• O πρωταγωνιστής ανέλαβε να παντρέψει ένα φιλικό του ζευγάρι ομοφυλόφιλων στην Ίμπιζα το 2013, ενώ έχει παραδεχτεί ότι έχει πειραματιστεί και ο ίδιος σεξουαλικά κατά την περίοδο, που βρισκόταν σε οικοτροφείο. Λόγω πανδημίας το Βασιλικό Εθνικό Θέατρο του Ηνωμένου Βασιλείου μας επέτρεψε να απολαύσουμε τη διπλή ερμηνεία του εν έτει 2011 στο Frankenstein της Mary Shelley (σκηνοθεσία Danny Boyle), χάριν της οποίας κέρδισε το Βραβείο Olivier.
• Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας ξεφυλλίζει περιοδικό με γυμνές φωτογραφίες του πρώτου διάσημου μασίστα Eugen Sandow (1867-1925).

Η ταινία κυκλοφορεί στις 18 Νοεμβρίου από την Odeon και στη 1 Δεκεμβρίου στο Netflix.