Ναταλί Χατζηαντωνίου για την ταινία του Κώστα Γαβρά, δυστυχώς πολύ κακό για το τίποτα
Eιδα χθες το βραδυ την-talk of the town-ταινία "Ενήλικες στο Δωμάτιο". Θα ήθελα να μου είχε αρέσει η ταινία του Γαβρά για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι είναι η πρώτη ταινία ενός σκηνοθέτη τέτοιου-διεθνούς- κύρους που μιλάει για την ελληνική κρίση με όρους πολιτικής τόλμης, συνεπώς θα είχε ενδεχομένως και μία ιστορική αξία για τα χρόνια που θα ρθουν. Ο δεύτερος είναι ότι καταλάβαινα εξαρχής ότι ένα κακό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα ισχυροποιούσε δυστυχώς-αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει έτσι- και την πολιτική επιχειρηματολογία εναντίον της ταινίας.
Καθώς όμως κάνω τόσα χρόνια πολιτιστικό ρεπορτάζ δεν εχω καν το περιθώριο να παρουσιάσω τα πράγματα «ζαχαρωμένα» στον εαυτό μου πρώτα-πρώτα. Η ταινία δεν μου αρεσε καθόλου και κατά την άποψή μου είναι πάρα πολύ κακή. Το πολιτικό υλικό είναι υπερβολικά πολύ, τόσο που δεν δίνεται χρόνος σε καμία ψυχολογική ανάλυση των ηρώων.Τα ¾ της ταινίας αναλώνονται σε ανιαρές τελικά σκηνές από τα Γιουρογκρουπ που είναι λίγο-πολύ η επανάληψη του ίδιου πράγματος (έχει βέβαια μεγάλη σημασία η ανάγλυφη παρουσίαση των εκβιασμών, των φοβικών ανθρώπων, του «μαφιόζικου» κλίματος).
Ο Μπουρδούμης είναι για μένα πραγματικα θλιβερή επιλογή στο ρόλο του Τσίπρα (σα να πετάχτηκε ο Δημητρης Παπαμιχαήλ από το ..γιαπί παλαιάς ελληνικής ταινίας για να κάνει τον πρωθυπουργό) και επιπλέον και ως ρόλος αποδυναμωμένος και άδικος ως προσέγγιση. Το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο αλλά και τα πρόσωπα-κλειδιά της Ευρώπης και της Τρόικα παρουσιαζονται με τόσο αδρά χαρακτηριστικά που καταλήγουν σχεδόν καρτούν.
Η Γκολίνο με την ξανθιά περούκα θυμίζει περισσότερο Αννα Φόνσου στα παλιά και πολύ λιγότερο την εκλεπτυσμενη Δανάη Στράτου. Και το χειρότερο;Κάποιες σκηνές που ήταν προορισμένες προφανώς να παραπέμπουν σε αρχαιο δράμα (όπως π.χ. το επεισόδιο στα Εξάρχεια, οι Ερινύες που κυνηγούν τον Τσίπρα κλπ.) θυμίζουν παλιό κάκιστο ελληνικό μιούζικαλ με επίσης αδρά στοιχεία couleur locale, αίσθηση στην οποία συντείνει και η επίσης κάκιστη μουσική του Ντεσπλά κάτι σαν deja ecoutee διασκευή της διασκευής του Ζορμπά με μπαγλαμαδάκι.
Το μόνο που περιμένεις είναι να εμφανιστεί η Μαίρη Χρονοπούλου να χορέψει ένα συρτάκι. Μία ταινία με εμφανή προβλήματα στο μοντάζ, με αμηχανία στην εξέλιξη, με ευρήματα απλοϊκά. Ο μόνος που διασωζεται είναι ο Λούλης εξαιρετικά πειστικός στο ρολο του Βαρουφάκη κι άλλωστε εκ τω πραγμάτων ο απόλυτος πρωταγωνιστης της ιστορίας. Διασωζεται ίσως και ο Τάρλοου ως Τσακαλώτος. Κατά τα άλλα; Δυστυχώς το λέω με στενοχώρια γιατί θαυμαζω και υποκλίνομαι στο συνολο της υπόλοιπης κινηματογραφίας του Γαβρα:. Αυτή είναι μία κακή ταινία που δεν θυμίζει καν Γαβρά. Και φοβάμαι ότι αυτό θα λειτουργήσει ακριβώς έτσι που είπα. Ενώ θα έπρεπε να κριθεί ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πρωτίστως, το καλλιτεχνικό της σύνολο αποδυναμώνει τόσο την πολιτική πρόθεση που θα ενισχύσει την επιθετική πολιτική επιχειρηματολογία ως μη όφειλε, καταρχάς τουλάχιστον.
Κι εμείς που αντιλαμβανόμαστε ότι κάποια από τα επεισοδια π.χ. στο Γιουρογκρουπ εγιναν ακριβώς ετσι κι ότι οι τότε κυβερνώντες δέχονταν σχεδόν «μαφιόζικες» πιέσεις και βρίσκονταν σε μια εφιαλτική δίνη, θα παραμεινουμε αμήχανοι απέναντι στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που δυσφημίζει και το πολιτικό γεγονός. Να και κάτι απόλυτα ειλικρινές: θα ευχόμουν όπως είπα και στην αρχή να μου ειχε αρέσει η ταινία, αλλά τόσο πολύ δεν μου άρεσε που είμαι από χθες αμήχανη, απορημένη και απογοητευμένη. Δυστυχώς πολύ κακό για το τίποτα.
Από την σελίδα της
