Κριτική της ιταλικής ταινίας «Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης/Piranhas/La paranza dei bambini»

Aπό τον Κωστή Δ. Μπίτσιο

«Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης/Piranhas/La paranza dei bambini»

6,5/10

Ο 40άρης Ρωμάνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Claudio Giovannesi περιγράφει, βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα Η Τράτα των Παιδιών (2016) του συνομηλίκου του Roberto Saviano (Gomorra), την γρήγορη άνοδο μιας παρέας ανηλίκων αγοριών στην Camorra, την μαφία της Νάπολης. Την υπόθεση του φιλμ συνυπογράφει ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης και ο Ναπολιτάνος Maurizio Braucci. Ο ιταλικός τίτλος αναφέρεται σε μία ένοπλη ομάδα παιδιών, τα οποία, σαν τα ανήλικα μικρά ψάρια, τυφλώνονται από το «φως», την έντονη λάμψη μιας ζωής εύκολου πλουτισμού.

Το φιλμ απέσπασε το βραβείο καλύτερου σεναρίου στην φετινή Berlinale. Δεν περιγράφει κάτι που δεν γνωρίζεις. Αντίθετα περιγράφει κάτι που συμβαίνει γύρω σου. Η ταινία ξεκινά με το κάψιμο ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου, κλεμμένου από εμπορικό κέντρο, θυμίζοντας τον εμπρησμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου στα Χανιά το 2016, αλλά και στο Σύνταγμα το 2008. Η παραβατικότητα των ανηλίκων και οι συμμορίες των μεγαλουπόλεων απασχολούν το σινεμά εδώ και δεκαετίες και υπάρχουν σημαντικές ταινίες να δεις (West Side Story, 1961, The Wild One, 1953). Η δημιουργία του Giovannesi αποφεύγει όμως το πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο. Ενώ θυμίζει την σειρά My Brilliant Friend, που αγγίζει το ίδιο θέμα, με την ίδια μάλιστα γλώσσα, για την ίδια περιοχή στα ‘50’s, Giovannesi και Saviano αδιαφορούν να καταδείξουν τις συνθήκες, που ευνοούν το φαινόμενο. Πολιτική και οικογένεια είναι οι μεγάλοι απόντες του καστ.

Οι προστάτες κυκλοφορούν ανενόχλητοι. Οι νονοί έχουν στήσει το παιχνίδι τους. Η πόλη όλη, με τα διαμερίσματα και τις γειτονιές της, παρουσιάζεται απροστάτευτη. Τα όπλα και τα ναρκωτικά πηγαίνουν και έρχονται. Μόνο σε έναν γάμο της Camorra η αστυνομία επεμβαίνει, για να συλλάβει υπόπτους. Από κει και πέρα το χάος. Η Νάπολη προφανώς δεν αποτελεί τουριστικό προορισμό συγκρινόμενη με την Ρώμη, την Βενετία, το Μιλάνο και την Σικελία. Η αδράνεια της πολιτικής ηγεσίας ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, που έγινε ξανά γνωστή στο εξωτερικό με αφορμή το θέμα των σκουπιδότοπων της βόρειας Νάπολης. Το μάζεμα των σκουπιδιών αποτελεί μία επικερδή επιχείρηση και πλέον και στην Ελλάδα αντιλαμβάνεσαι την ανάδειξη μιας περιβαλλοντικής μαφίας.

Δυστυχώς η ταινία δεν περιγράφει την διαπλοκή των πολιτικών, της θρησκευτικής ηγεσίας, περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων και της Καμόρας, σε αντίθεση με το - καλό ιταλικό φιλμ και μετέπειτα σειρά - Suburra. Δεν μένει τυχαία λειτουργικά αναλφάβητη η νεολαία. Δεν ζουν τυχαία χωρίς ένστικτο επιβίωσης οι νέοι στις μεγαλουπόλεις. Ίσως βολεύει το σύστημα αυτή η αφωνία. Ίσως διαφορετικά το φιλμ να μην βραβευόταν. Ίσως διαφορετικά η ζωή του συγγραφέα να κινδύνευε περισσότερο, παρά την αστυνομική προστασία του. Κατά τα άλλα ο πρωταγωνιστής Francesco Di Napoli (Nicola) εμποτίζει τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο με την ένταση της άγουρης ενηλικίωσης. Παρόμοια και ο Pasquale Marotta (Agostino) δεν περνά αδιάφορος στο υποκριτικό του ντεμπούτο.

Trivia: η Puglia, ο ταξιδιωτικός προορισμός του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ίσως πρέπει να αποτελέσει και προσωπικό ταξιδιωτικό στόχο.

Το φιλμ κυκλοφορεί στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud.21.