"Ο άνθρωπος οφείλει να επιμένει στις εξεγέρσεις του. Ακόμη και αν ξέρει ότι είναι ανέφικτες και ουτοπικές."
Γεννήθηκα και ζούσα στην Αίγινα μέχρι τη Δευτέρα Γυμνασίου.
Θυμάμαι τις βόλτες στην παραλία με αγκαλιά το τίποτα.
Τρελαινόμουν από το τίποτα και το έσκαγα στον Πειραιά,
στο σπίτι της γιαγιάς μου. Η αστυνομία μ' έφερνε πίσω, αλλά πάλι τα ίδια. Ευτυχώς, μ' άφησαν να μείνω στης γιαγιάς όταν πήγαινα γυμνάσιο.
Δε γεννήθηκα πάνω στο σανίδι, ούτε μέσα σ' ένα κουτί φιλμ.
Ένιωθα ότι κάτι απροσδιόριστο με πίεζε, είχα μια ανεπαίσθητη κατάθλιψη.
Δεν έβρισκα κάτι που να με γεμίζει.
Μέσα από διάφορες συνθήκες και αναιρέσεις,
κατάλαβα ότι αυτό μ' ενδιαφέρει και κάπου εκεί έπρεπε να κινηθώ.
Έδωσα εξετάσεις σε δραματικές σχολές, πέρασα σε όλες,
προτίμησα όμως το Εθνικό Θέατρο για οικονομικούς λόγους.
Βέβαια, ήταν μια ακαδημαική μεν αλλά συντεταγμένη σχολή.
Κι εκεί πήγα.
Ξεκίνησα να δουλεύω ηθοποιός
αν και πάντα το όνειρό μου ήταν η σκηνοθεσία.
Είναι η μεγάλη μου αγάπη.
Αγαπώ περισσότερο τον κινηματογράφο σαν τέχνη.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους καλύτερους.
Με τον Νίκο Νικολαίδη και τον Ντίνο Κατσουρίδη,
ως διευθυντή φωτογραφίας.
Η ''Γλυκιά Συμμορία'' και η ''Πρωινή Περίπολος'' του Νικολαίδη,
η ''Λούφα και Παραλλαγή'' του Νίκου Περάκη,
είναι οι αγαπημένες μου ταινίες,
όπως επίσης και ο ''Κήπος του Θεού'', που είναι δική μου ταινία.
Προτίμησα να δουλεύω ως μπάρμαν
από το να πάρω μια σακούλα με λεφτά και να παίξω σε μια παπαριά.
Αυτό που κάνω το αγαπάω πάρα πολύ
και αφού έβγαζα τόσα όσα χρειαζόμουν για να διατηρώ την αξιοπρέπειά μου,
σκεφτόμουν ''ας κάνω αυτό που γουστάρω κι ας μη χαλάσω τη ζωή μου''.
Ζούσα δύσκολα γιατί δεν είχα ούτε κομπόδεμα, ούτε άκρες,
αλλά κοίταζα να ζω όσο γινόταν πιο όμορφα.
Πάντα θεωρούσα τέχνη,
ότι μπορούσε να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής και όμορφες
για τους ανθρώπους, και εξωτερικά και εσωτερικά.
Κι αυτό προσπάθησα να το μεταφέρω και στα παιδιά μου,
όχι δια της φιλοσοφίας ή του λόγου αλλά δια της πράξης.
Ο ''Κύριος Πρόεδρος'' της διαφήμισης μου έκανε μεγάλο καλό.
Με βοήθησε, για ένα διάστημα τουλάχιστον,
να μην προβληματίζομαι πως θα πληρώσω το νοίκι.
Και στο καλλιτεχνικό μέρος ήταν ένα come back τόσο δυνατό,
που δεν το περίμενα. Βέβαια επειδή έχω μια αγοραφοβία,
ήταν λίγο ζόρι γιατί με αναγνώριζαν όλοι.
Στο νοσοκομείο που χρειάστηκε να νοσηλευτώ, γινόταν της κακομοίρας.
Ήμουν με σωληνάκια από τους ορούς και ερχόταν ο άλλος και σου έλεγε ''μπορούμε να βγούμε μαζί μια φωτογραφία;''
Κινηματογραφικά προετοιμάζω τη νέα μου ταινία, I Have a Dream.
Είμαι σε καλό δρόμο γιατί επιτέλους βρέθηκε χρηματοδότηση
που μου επιτρέπει να την ονειρεύομαι.
Δύναμη μου δίνει η ζωή. Είναι όμορφη η ζωή.
Αργά το κατάλαβα.
Αντίο γλυκέ συμμορίτη Τάκη Σπυριδάκη
Από την σελίδα
