Αργοί ρυθμοί, άρτια τεχνικά αναπαράσταση εποχής (μέχρι και τα τραγούδια του σάουντρακ είχαν κυκλοφορήσει πριν τα χρονικά σημεία εξέλιξης της ταινίας), μοντάζ προσεγμένο, σκηνοθεσία άψογη και προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια, ερμηνείες -ιδίως από τους δύο αστέρες- πολύ δυνατές (ξεχωρίζει η πιτσιρίκα Julia Butters, που κλέβει την παράσταση), μια ωραία ταινία.
Η μεγάλη διάρκειά της (161 λεπτά) ίσως να κούρασε κάποιους, αφού η ιστορία εξελίσσεται αργά. Κάποιοι άλλοι ίσως περίμεναν περισσότερη βία και λουτρά αίματος. Προσωπικά, η λίγη, σχετικά, βία μου άρεσε, αφού αυτό ακριβώς το στοιχείο με εκνεύριζε ανέκαθεν στον Ταραντίνο, ιδίως στο Reservoir Dogs και στο Hateful 8.
Τα κοινωνικά και πολιτικά σχόλια δεν λείπουν, αλλά δεν τονίζονται κιόλας, αφού η ταινία αναφέρεται στη βιομηχανία τηλεόρασης και κινηματογράφου της εποχής.
Ωστόσο, αναμενόμενα ίσως για Ταραντίνο -αφού δεν είναι δυνατόν να χτίζεις καριέρα καδράροντας, ομολογουμένως έξυπνα, τη βία και να συμφωνείς με το (έστω, αφελές) peace and love-, οι hippies παρουσιάζονται με μελανά χρώματα, μάλλον μελανότερα από ό,τι θα άξιζε σε ένα κίνημα που επηρέασε τόσο ριζικά νοοτροπίες, αντιλήψεις και τέχνη συνολικά.
Σίγουρα, πάντως, η ταινία αξίζει να τη δει κάποιος, ιδίως αν αγαπά τον κινηματογράφο ως τέχνη και δεν κεντρίζεται αποκλειστικά από τον οπτικό εντυπωσιασμό.
