Αυτή τη μελωδία, οι κινηματογραφόφιλοι την έχουνε συνδέσει με ταινίες όπως «Το άρωμα γυναίκας»(1992), «Η λίστα του Σίντλερ» (1993), «Αληθινά ψέμματα» (1994).
Αν πιάσουμε όμως το νήμα απ’ την αρχή, θα πρέπει να γυρίσουμε στο 1935. Τότε προβλήθηκε η ταινία Tango bar, για την οποία ο Carlos Gardel είχε γράψει αυτό το υπέροχο τραγούδι. Παιγμένο με ορχήστρα, ακουγότανε στους τίτλους της αρχής.
Αλλά πιο κάτω το τραγουδούσε και ο ίδιος ο Γκαρντέλ, σε μια σκηνή ιπποδρομιών. Βλέπετε, ο ήρωας του φιλμ είχε πάθος με τις κούρσες. Αλλά δεν ήταν τυχερός. Ούτε με τις γυναίκες, που ήταν το άλλο πάθος του. Έπαιζε και έχανε. Και όταν έφυγε πια απ’ το Μπουένος Άιρες για να ανοίξει ένα μπαρ στη Βαρκελώνη, στο καράβι ερωτεύθηκε μια κλέφτρα, που δεν τού πήρε μόνο την καρδιά. Όταν βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία, ο Κάρλος Γκαρντέλ δεν ήταν εκεί για να τη δει. Μαζί με τον στιχουργό τού τραγουδιού, που είχε γράψει και το σενάριο του φιλμ, είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα κάπου στην Κολομβία στις 24 Ιουνίου του 1934.
Ήταν ετών σχεδόν σαράντα πέντε. Τον έκλαψε όλη η Λατινική Αμερική, που τον είχε κατατάξει στους αυτοκράτορες τού tango. Κι όμως, δεν ήταν Λατινοαμερικάνος ο Γκαρντέλ. Στην Γαλλία, στην Τουλούζη, είχε γεννηθεί τον Δεκέμβρη του 1890. Αλλά στο Μπουένος Άιρες μεγάλωσε και εκεί είναι θαμμένος. Και μπορεί ο ίδιος να έφυγε νωρίς, αλλά ο θρύλος του παραμένει ολοζώντανος.
Στο άγαλμα που στήθηκε στον τάφο του, οι θαυμαστές του πηγαίνουν, λέει, κάθε μέρα και τού ανάβουν το τσιγάρο. Και εξακολουθούν να λένε πως «από μέρα σε μέρα, όλο και καλύτερα τραγουδάει ο Γκαρντέλ». Σαν να μην έφυγε ποτέ. Εμείς τον Κάρλος Γκαρντέλ αργήσαμε να τον ανακαλύψουμε. Στα χρόνια του ‘50 και του ‘60 το ελληνικό ραδιόφωνο σπάνια έπαιζε τα τραγούδια του. Τότε ωστόσο είχα διαβάσει σε μια βιογραφία πως ο Αριστοτέλης Ωνάσης όταν ήταν νεαρός, τον είχε ίνδαλμά του. Πάει καιρός που ο μυθικός Κάρλος Γκαρντέλ είναι και δικός μου αγαπημένος.
