Ανοικτή επιστολή στον Johnny Marr από τον Morrissey

Δεν πρόκειται για ατάκα ή υστερικό βομβαρδισμό. Είναι ένα ευγενικό και ήρεμα μετρημένο αίτημα: Θα ήθελα να σταματήσεις να αναφέρεις το όνομά μου στις συνεντεύξεις σου;

Θα ήθελα, αντ' αυτού, να συζητάς τη δική σου καριέρα, τα δικά σου ασταμάτητα σόλο επιτεύγματα και τη δική σου μουσική;

Αν μπορείς, θα με αφήσεις σε παρακαλώ;

Το γεγονός είναι: δεν με ξέρεις. Δεν ξέρεις τίποτα για τη ζωή μου, τις προθέσεις μου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Ωστόσο, μιλάς σαν να είσαι ο προσωπικός μου ψυχίατρος με συνεπή και αδιάκοπη πρόσβαση στα ένστικτά μου. Δεν έχουμε επαφή για 35 χρόνια – που είναι πολλές ζωές πριν. Όταν γνωριστήκαμε δεν είχαμε επιτυχία. Και οι δύο βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον να γίνει αυτό που είμαστε σήμερα. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι; Πρέπει επίμονα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, να με κατηγορείς για όλα… από το τσουνάμι των Νήσων Σολομώντα το 2007 μέχρι την ντρίμπλα στο πηγούνι της γιαγιάς σου;

Με βρήκες αρκετά εμπνευσμένο για να κάνεις μουσική μαζί μου για 6 χρόνια. Αν ήμουν, όπως ισχυρίζεσαι, τέτοιο τέρας στα μάτια σου, πού ακριβώς χάθηκε αυτό;

Ναι, όλοι γνωρίζουμε ότι ο βρετανικός Τύπος θα τυπώσει οτιδήποτε πεις για μένα, αρκεί να είναι σκληρό και άγριο. Αλλά τα έχεις κάνει όλα αυτά. Προχώρα. Είναι σαν να μην μπορείς να ξεσταυρώσεις τα πόδια σου χωρίς να με αναφέρεις. Η περίοδος μας μαζί ήταν πολλές ζωές πριν, και πολύ αίμα κύλησε κάτω από τη γέφυρα από τότε. Έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου και της δικής σου καριέρας, με την οποία σου εύχομαι να έχεις υγεία. Απλώς σταματήστε να χρησιμοποιείτε το όνομά μου ως δόλωμα κλικ. Δεν επιτέθηκα ποτέ στη σόλο δουλειά σου ή στη σόλο ζωή σου, και χειροκρότησα ανοιχτά τη ιδιοφυΐα σου κατά τη διάρκεια των ημερών των «Lοuder than bombs» και «Strangeways, here we come», ωστόσο έχεις τοποθετηθεί πάντα έτοιμος ως ενοικιαζόμενος Παρακαλώ σταμάτα.. Είναι 2022, όχι 1982.