Η Ρίκα Βαγιάνη ήταν από τα πλέον ακομπλεξάριστα άτομα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Η εικόνα της Ρίκας Βαγιάννη θα είναι για πάντα η εικόνα μια φωτεινής γυναίκας. Η ίδια θα ήθελε να αλλάξει αυτή τη φράση, θα την έβρισκε κλισέ, ίσως και μελό, αλλά υπάρχουν φορές που η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει την ισχύ των κλισέ. Φεύγοντας από τη ζωή, η Ρίκα Βαγιάννη ένωσε πολλούς. Αν και πρόσφατα είχε γίνει γνωστή η περιπέτεια της υγείας της, η είδηση ότι η Ρίκα Βαγιάννη έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, προκάλεσε μεγάλο κύμα συγκίνησης, και όχι μόνο γιατί ήταν νέα, γνωστή και οικεία. Υπάρχει κάτι πέραν από το προφανές στην περίπτωση της Ρίκας Βαγιάννη.
Ξαναδιάβασα κείμενά της χθες. Πολλοί θα έκαναν το ίδιο, καθώς πολλά από τα πιο προσωπικά της κείμενα αναπαράγονται από την Τρίτη στο Διαδίκτυο. Προσπάθησα να τη φανταστώ τη στιγμή που έγραφε για τη μητρότητα, για τις γυναίκες, για την πολιτική, για την Αυστραλία, για τον γάμο της, κυρίως, όμως, για τον εαυτό της, και όχι, φυσικά, για να προβληθεί, αλλά κυρίως για να τον σαρκάσει και με εκείνο το εξαίρετο και επεξεργασμένο χιούμορ της, με εκείνη τη διάθεση την ακατανίκητη, τη φυσική και πηγαία, να τσαλακώσει την εικόνα της και να μας τη δώσει ατόφια, αμακιγιάριστη και οικεία. Η Ρίκα Βαγιάννη ήταν απλώς η Ρίκα Βαγιάννη. Δεν έχει σημασία αν έπαιξε σε κάποιες ταινίες και σίριαλ, δεν έχει και τόσο σημασία αν ήταν περισσότερο δημοσιογράφος ή παρουσιάστρια ή και τα δύο. Αυτό που μένει, το αποτύπωμα αυτής της συμπαθέστατης και αξιαγάπητης και ταλαντούχου γυναίκας είναι η μοναδική γνησιότητα όπως και μια ιδιαίτερη δοτικότητα, από το είδος που προέρχεται από καλά δουλεμένο εσωτερικό υλικό.
Η Ρίκα Βαγιάννη ήταν από τα πλέον ακομπλεξάριστα άτομα της ελληνικής δημόσιας ζωής. Ηταν ένα ιδιωτικό άτομο που μοιραζόταν πολλά και έδινε περισσότερα. Είχε άφταστο στυλ στο γράψιμο, στον τρόπο που είχε την ελευθερία να μπει στο μεδούλι της γλώσσας και να κάνει τα δικά της. Ισως γιατί ένιωθε σιγουριά, είχε βάσεις, παιδεία, υπόβαθρο. Αλλά αυτό αντί να τη δεσμεύει ή να της υπαγορεύει κοινωνικό κώδικα, την απελευθέρωνε και σε συνδυασμό με τη φωτεινή προσωπικότητα που είχε την έκανε ένα άτομο ιδιαίτερα χαρισματικό.
Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητη. Υπήρχε το πηγαίο, εκείνη η αγάπη για τη ζωή, η περιέργεια για το επόμενο, το πείσμα ο κόσμος να είναι καλύτερος. Εκανε κάτι πολύ δύσκολο. Ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα. Πέτυχε και αγαπήθηκε όντας απλώς ο εαυτός της, αλλά ένας εαυτός όχι ασφαλώς τυχαίος. Αυτό που άφηνε ως αίσθηση ήταν η μεγάλη ευκολία που είχε στον λόγο και το ταλέντο στην προσέγγιση των ανθρώπων, τους ξεκλείδωνε και ασφαλώς γοήτευε με τη γνησιότητά της. Δοκίμαζε νέα πράγματα. Ακόμη και η απόφασή της να κατεβεί υποψήφια με το Ποτάμι έδειχνε αυτή τη διαρκή κινητικότητα και την ανάγκη να είναι χρήσιμη. Περισσότερο συγκινητικός ήταν ασφαλώς ο αγώνας της να γίνει μητέρα. Είχε γράψει για τα αγαπημένα της πρόσωπα. Ηταν ασφαλώς τύχη να είναι κοντά τους.
Ως παρουσιάστρια, στα προκριματικά της Eurovision.
Να φύγει από τη ζωή στα 56 της χρόνια... κάτι αδιανόητο για την πάντα γεμάτη χαρά και ενεργητικότητα Ρίκα Βαγιάννη. Εδωσε με μεγάλη φυσικότητα ένα πρότυπο δοτικής και ανεξάρτητης γυναίκας, και με τον τρόπο της τσαλάκωσε τις συμβάσεις και αυτό ήταν αποδεκτό γιατί η ίδια είχε αστική ανατροφή. Ηταν η Ρίκα Βαγιάννη.
Πραγματικά αξέχαστη.
Πηγή: Καθημερινή, του Νίκου Βατόπουλου
