Ο Sly Stone, ένας πρωτοπόρος της φανκ μουσικής, του οποίου η επιρροή και ο αντίκτυπος ως ηγέτης του μουσικού συγκροτήματος Sly and the Family Stone ήταν τόσο διαρκής όσο και η σύντομη καριέρα του, πέθανε. Ήταν 82 ετών.
Παράγοντας αλλαγής πριν εξαφανιστεί από τη δημοσιότητα, ο Stone πέθανε «μετά από μια παρατεταμένη μάχη με την ΧΑΠ και άλλα υποκείμενα προβλήματα υγείας», σύμφωνα με δήλωση της οικογένειάς του, η οποία δεν διευκρίνισε πότε ή πού πέθανε.
Από τα πρώτα του βήματα σε ένα οικογενειακό gospel συγκρότημα και την εποχή του ως ζωντανός DJ του Σαν Φρανσίσκο, ο Stone έγινε ένας από τους σημαντικότερους καινοτόμους στην R&B, τη ροκ και την ποπ μουσική. Υπήρχε μια έντονη περιέργεια, ακόμη και μια ανησυχία, στον τρόπο που συνέχιζε να αλλάζει τον ήχο του συγκροτήματός του κατά τη σύντομη, θεαματική του θητεία στην κορυφή.
Ο Στόουν είχε την ικανότητα να συνοψίζει το πνεύμα της εποχής (zeitgeist) μιας Αμερικής σε κοινωνική μετάβαση, από τη συλλογική χαρά («Dance to the Music») έως τη φυλετική αρμονία («Everyday People»), και από την αναζήτηση της υπέρβασης («I Want To Take You Higher») έως τον σπασμένο ιδεαλισμό στον οποίο τελείωσε η δεκαετία του 1960 («Don’t Call Me Nigger, Whitey»), ένα χρονοδιάγραμμα στο οποίο δημιούργησε ένα πρότυπο για τις μελλοντικές γενιές υβριδίων funk-rock.
Μετά από μια μουσική ακμή που διήρκεσε έξι χρόνια, ο Στόουν κυκλοφόρησε μερικούς ασήμαντους δίσκους, πέρασε δεκαετίες βυθισμένος σε εθισμούς στην κοκαΐνη και τα ηρεμιστικά, συνελήφθη για κατοχή κρακ και έζησε σε ένα τροχόσπιτο, ένα κέλυφος του νεότερου, ζωντανού εαυτού του.
