«Ο ΣΥΡΙΖΑ με την κλασική έννοια ήταν ένα ευκαιριακό αίτημα των καιρών, το οποίο το εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας, ένας άνθρωπος, μια προσωπικότητα δυναμική (…) Ο Στέφανος Κασσελάκης εκφράζει κάτι άλλο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό – Βρίσκεται ακόμα στην εποχή της επικοινωνίας και νομίζω ότι “παίζει την επιβίωσή του” στις Ευρωεκλογές», επισήμανε ο δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας «Η Καθημερινή» Αλέξης Παπαχελάς, μιλώντας στην εκπομπή του ΕΡΤNews «Στο Κέντρο» και τον Γιώργο Κουβαρά, με αφορμή τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είπε, ακόμη:
«Εγώ δεν θα ξέγραφα τον Αλέξη Τσίπρα τόσο εύκολα. Προφανώς έχει κάνει λάθη. Προφανώς έχει χάσει πολλές εκλογές, αλλά θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος που μαθαίνει από τα λάθη και το έχει αποδείξει στο παρελθόν. Άρα αυτό είναι το ένα το κρατούμενο. Από κει και πέρα, ναι, πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την κλασική έννοια ήταν ένα ευκαιριακό αίτημα των καιρών, το οποίο το εξέφρασε ένας άνθρωπος, μια προσωπικότητα δυναμική (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπας).
Ο Στ. Κασσελάκης εκφράζει κάτι άλλο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Νομίζω ότι έχει μια δυναμική, με την έννοια ότι χειρίστηκε τόσο καλά όλα αυτά τα καινούργια πράγματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έχει ενδιαφέρον το πώς θα πάει από εδώ και πέρα. Αυτό που μου λείπει αυτή τη στιγμή και δεν το έχω δει από τον κύριο Κασσελάκη είναι -πρώτον- μια ομάδα. Στο τέλος της ημέρας πρέπει εκτός από τον εαυτό σου να πεις ότι “έχω κι άλλους δέκα με τους οποίους μπορεί να κυβερνήσω”. Ποιοι είναι αυτοί; Να κάτσει σε ένα τραπέζι και να πεις “αυτοί είναι οι δέκα”. Και επίσης τι προτείνει συγκεκριμένα σε διάφορα θέματα. Νομίζω είμαστε ακόμα στην εποχή της επικοινωνίας».
Για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές, είπε:
«Εγώ τρία πράγματα θέλω να δω στις ευρωεκλογές. Το ένα είναι αυτό για τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας – τι θα γίνει εκεί. Το θεωρώ σημαντικό. Το δεύτερο είναι μήπως η κυβέρνηση πέσει κάτω από ένα ποσοστό, που σημαίνει ότι κάποια πράγματα τα οποία δεν προχωράει, θα σταματήσει. Το έχουμε δει παλιά, μετά από ευρωεκλογές αυτό – και είναι νωρίς ακόμα. Το δεύτερο κόμμα με τι θα έρθει, με 15, 16, 13%; Είναι κρίσιμο κι αυτό. Και βέβαια και ο κύριος Κασελάκης νομίζω ότι “παίζει την επιβίωσή του”».
«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι για μένα ο πιο σημαντικός ηγέτης της μεταπολίτευσης (…) ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπος που εξέφρασε τα αιτήματα μιας γενιάς – ήταν πολύ σημαντικός γι’ αυτό που έκανε (…) Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μια αντιφατική φυσιογνωμία» είπε στη συνέχεια.
Αναλυτικότερα, ερωτηθείς σχετικά με τη δημοσκόπηση της Public Issue που θα παρουσιαστεί με αφορμή την διοργάνωση του συνεδρίου με θέμα «50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: Τα επιτεύγματα και τα ελλείμματα της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας», επισήμανε, μεταξύ άλλων:
«Θα μάθουμε τι πραγματικά πιστεύουν οι Έλληνες για τη μεταπολίτευση. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο τι πιστεύουν αυτοί που έχουν ζήσει τη μεταπολίτευση. Ένα μεγάλο κομμάτι, δηλαδή οι πιο μεγάλοι στην ηλικία και αυτοί που δεν την έχουν ζήσει, έχουν ζήσει μόνο τα τελευταία χρόνια. Θα μάθουμε αν Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή Αντρέας Παπανδρέου είναι οι πιο σημαντικές και θετικές προσωπικότητες.
Έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα αυτή η δημοσκόπηση, αυτή η μέτρηση. Και επίσης θα μάθουμε αν οι Έλληνες πιστεύουν ότι αυτά τα χρόνια στην οικονομία, στις διεθνείς σχέσεις, στο περιβάλλον, αν υπήρξε πρόοδος ή αν πήγαμε πίσω (…) Και πόσο ευχαριστημένος ο κόσμος με τη δημοκρατία επίσης σήμερα. Και αυτό δεν είναι αυτονόητο πια.
Οι τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν τη μεταπολίτευση είναι η δημοκρατία, η ελευθερία και η σταθερότητα. Και θα έβαζα βέβαια και ένα αρνητικό κατά τη γνώμη μου, που είναι ο υπερβολικός δικομματισμός.
Γιατί πιστεύω ότι το εκκρεμές πολύ σωστά, από εκεί που ήταν πολύ δεξιά, με αυτά που είχαμε περάσει, τη δικτατορία και πριν, με αυτά που είχε περάσει η αριστερά, πήγε προς μια κατεύθυνση μετά το ’74. Ήταν λογικό, αλλά νομίζω ότι ξεχάσαμε ότι πρέπει να υπάρχουν και υποχρεώσεις και ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι θεσμοί».
Κωνσταντίνος Καραμανλής: Ο σημαντικότερος ηγέτης της αντιπολίτευσης
Ως προς το πώς αξιολογεί τους ηγέτες της Μεταπολίτευσης, ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είχαμε μία αστεία επαφή – από τις λίγες επαφές που είχα, γιατί τότε ήμουνα στην Αμερική εγώ ανταποκριτής. Θυμάμαι μια μέρα με πήρε ο Πέτρος Μολυβιάτης. Μου είπε ότι θέλει να μου μιλήσει. Ήταν πολύ κακές οι γραμμές οι υπερατλαντικές. Οπότε με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε ένα “μπράβο, μπράβο, πολύ καλά”. Μετά όμως δεν καταλάβαινα τίποτα (…) Κάτι άλλο θέλω να μου πει. Ήταν το θέμα των Σκοπίων. Δεν κατάλαβα τίποτα. Μου έκλεισε το τηλέφωνο. Μάλλον νόμιζε ότι ήμουνα χαζός, νομίζω, αλλά αυτή ήταν σχεδόν η μοναδική φορά με τον Καραμανλή.
Παρ όλα αυτά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι για μένα ο πιο σημαντικός ηγέτης της μεταπολίτευσης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Επειδή έχω ασχοληθεί πολύ με την ιστορία και ειδικά με το 74, σκέφτομαι έναν άνθρωπο που γυρνάει. Είναι στη Μεγάλη Βρετανία. Ο χωροφύλακας που είναι απ’ έξω δεν ξέρει αν θα τον συλλάβει ή αν είναι εκεί για να τον φυλάει. Δεν ελέγχει τίποτα, ούτε το στρατό, ούτε τίποτα. Έχει απέναντί του ένα τσουνάμι λαϊκισμού, αντιαμερικανισμού, διεθνισμού και όλα αυτά. Και παρόλα αυτά κάνει τα σωστά, δηλαδή φροντίζει την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία. Νομιμοποιεί το ΚΚΕ – που δεν ήταν αυτονόητο γιατί είχε τους δικούς του δεξιούς μες στο κόμμα του και εν πάση περιπτώσει σηκώνεται στη Βουλή, που δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή, ενώ ξέρει τις αντιδράσεις και λέει “ανήκομεν στη Δύση θέλετε δεν θέλετε”. Αυτό είναι η ηγεσία.
(…) Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν μπορεί στην εποχή μας να υπάρχει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχίζω μετά και αναρωτιέμαι αν όλη η συζήτηση θα ήταν αν έχει στην Κρήτη αυθαίρετο ο Βενιζέλος και αν ο Καραμανλής είχε αγοράσει κάποια οικόπεδα κάπου χωρίς να πρέπει. Γιατί είναι μια εποχή που αυτό είναι που συζητιέται βασικά – και η επικοινωνία.
Και επίσης είναι μια εποχή που υπάρχει τεράστια οικειότητα με τον πολιτικό. Ήταν μια εποχή απόστασης το οποίο δημιουργούσε ένα δέος, ένα σεβασμό. Υπήρχε κάτι άλλο. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Μπαίνει στο σπίτι ο άλλος με τον τρίτο, με το σκύλο του, με το γατί του, ο,τιδήποτε άλλο. Οπότε αυτή η απόσταση νομίζω όχι, έχει χαθεί.
Ανδρέας Παπανδρέου: Ο άνθρωπος που εξέφρασε τα αιτήματα μιας γενιάς
(…) Για μένα ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπος που εξέφρασε τα αιτήματα μιας γενιάς – ήταν πολύ σημαντικός γι’ αυτό που έκανε. Έβαλε τον κόσμο μες στο σύστημα, έριξε τους τελευταίους φραγμούς που υπήρχαν και ούτω καθεξής. Εγώ αυτό που δεν μπορώ να του συγχωρήσω εύκολα είναι δύο πράγματα. Πρώτον, ότι έστησε λίγο τον Έλληνα στο ψέμα (…) Και το δεύτερο βέβαια δεν φρόντισε καθόλου, μα καθόλου -κι αυτό το πληρώσαμε- τους θεσμούς στη χώρα. Θεωρώ δηλαδή ότι άφησε πίσω του κατεστραμμένους θεσμούς. Στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη και ούτω καθεξής. Και αυτά είναι πράγματα τα οποία τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα (…)
Υπάρχει πολύς κόσμος που θυμάται τον Ανδρέα σαν τον άνθρωπο που τον έβαλε στο σύστημα, που του έδωσε τα χρήματα που υπήρχε το σύστημα υγείας και ούτω καθεξής. Και από την άλλη, νομίζω υπάρχει και μια νοσταλγία γι αυτόν τον “πατερούλη”, γι αυτή τη χαρισματική προσωπικότητα που σου μιλούσε σε διαφορετικό επίπεδο. Ο Καραμανλής ήταν πολύ αυστηρός, πάρα πολύ απρόσιτος. Ο Καραμανλής ήταν σαν “το φάρμακο” – να πιεις για να γίνεις καλά. Δεν ήταν απαραίτητο ότι τον ήθελες για παρέα. Σε καμία περίπτωση. Ο Αντρέας ήταν πάρα πολύ γοητευτικός, πάρα πολύ χαρισματικός άνθρωπος (…)
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Μια αντιφατική φυσιογνωμία – Δεν άφησε πίσω του κάτι απτό, μας εκπαίδευσε στον ρεαλισμό
Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μια αντιφατική φυσιογνωμία, με την έννοια ότι ήταν ταυτόχρονα δύο πράγματα. Ήταν ο παλιός πολιτικός, σχεδόν φύλαρχος Κρήτης με τα ρουσφέτια του, με όλα αυτά. Από την άλλη ήταν άνθρωπος που έβλεπε πάρα πολύ μπροστά και ήταν πάρα πολύ ρεαλιστής. Η τραγωδία, αν θες, είναι ότι ενώ κάποια στιγμή στη μέση της θητείας του, όταν πια έγινε πρωθυπουργός, που είναι απίστευτο το γεγονός ότι έφτασε το 65 όπου κανείς δεν ήθελε να του μιλήσει και να ζήσει στο ίδιο τραπέζι μαζί του, ότι έφτασε στο σημείο να γίνει πρωθυπουργός, ήταν σημαντικό. Εγώ έχω και ένα αστείο. Λέω συνήθως ότι η Δεξιά όταν θέλει να τα βάλει με έναν χαρισματικό ηγέτη, φέρνει Μητσοτάκη. Το έκανε με τον Ανδρέα, το έκανε και με τον Βενιζέλο. Αλλά νομίζω η τραγωδία του ήταν ότι δεν άφησε πίσω του κάτι απτό. Που να πούμε ότι αυτό είναι το έργο του. Μας εκπαίδευσε στον ρεαλισμό που δεν ήταν λίγο. Είπε πολύ σοφά πράγματα, αλλά αν το μετρήσεις πρακτικά, είναι λίγα τα πράγματα που άφησε (…)
Κώστας Σημίτης: Δεν μπόρεσε ποτέ να είναι κοντά στον κόσμο – Έκανε πίσω την τελευταία στιγμή σε πολλές σημαντικές μεταρρυθμίσεις
(…) Θεωρώ ότι Κώστας Σημίτης είναι ένας σημαντικός ηγέτης της μεταπολίτευσης. Ήταν ένας άνθρωπος οποίος δεν μπόρεσε ποτέ να είναι κοντά στον κόσμο. Δεν μπόρεσε ποτέ να μεταδώσει στον κόσμο κάποιο μήνυμα, σε κάποιο στόχο. Καμιά μεταρρύθμιση στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει αν υπάρχει ιδιοκτησία και από τον κόσμο. Δεν μπορεί απλώς να του πεις “αυτό είναι καλό για σένα”. Θεωρώ ότι έκανε σημαντικά πράγματα τα μεγάλα έργα και ούτω καθεξής. Σε πολλές σημαντικές μεταρρυθμίσεις έκανε πίσω την τελευταία στιγμή, π.χ. στο ασφαλιστικό, το οποίο εξηγεί όλη την ιστορία με το δημόσιο χρέος. Γιατί το δημόσιο χρέος είναι αυτό που στην ουσία είναι μεγάλη παθογένεια της μεταπολίτευσης και αυτό το οποίο το πληρώσαμε στο τέλος».
Μπόλικοι λαϊκιστές στη ΝΔ, επίσης μπόλικοι εθνικιστές στο ΠΑΣΟΚ
Για τις πολιτικές παρατάξεις και το ρόλο τους στην πορεία της χώρας, ο Αλέξης Παπαχελάς περιέγραψε:
«Οι διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν πια μέσα στα ίδια τα κόμματα. Είχαμε πάντα αυτό το μεγάλο μύθο ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ από τη μια, Νέα Δημοκρατία από την άλλη. Έχει λαϊκιστές η Νέα Δημοκρατία μπόλικους. Εν πάση περιπτώσει είχε εθνικιστές το ΠΑΣΟΚ (επίσης μπόλικους). Τους ζήσαμε και τους πληρώσαμε. Αλλά θέλω να πω αυτές οι γραμμές πάντα. Πάντα υπήρχαν αυτά τα μεγάλα κόμματα. Ποια μαγεία είχαν, Ότι ήταν πολυσυλλεκτικά – και για να είναι κοντά στο 40% είχαν από όλα, Απλώς στην εποχή μας συμβαίνουν δύο πράγματα. Δεν ενδιαφέρει καθόλου η ιστορία. Αυτό λέω μερικές φορές. Μερικοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν».
Η μεταπολίτευση έφερε σταθερότητα και Δημοκρατία
Για όσα έχουν κατακτηθεί κατά την Μεταπολίτευση, ανέφερε:
«Καταρχήν θεωρώ τα μεγάλα πράγματα που έχουμε κατακτήσει είναι η σταθερότητα και η δημοκρατία, το οποίο είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο, με προβλήματα, με ελλείμματα κατά καιρούς κτλ. Τα συζητάμε και σήμερα ακόμα, αλλά το έχουμε κατακτήσει νομίζω αυτό. Το δεύτερο είναι στην εξωτερική πολιτική, το γεγονός ότι δεν είχαμε πόλεμο επί 50 χρόνια και ότι καταφέραμε να διαχειριστούμε όλη αυτή τη σχέση με την Τουρκία με έναν τρόπο που μας εντάσσει, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι έτσι. Είμαστε μέλος στα πιο κλειστά κλαμπ του κόσμου, στην Ευρώπη, στο ΝΑΤΟ και ούτω καθεξής (…) Χάσαμε ευκαιρίες. Καταρχήν εγώ θεωρώ την τεράστια ευκαιρία την εποχή που έμπαινε στην Ελλάδα ένα ολόκληρο ΑΕΠ 160 – 180 δις. Αντί να γίνει αυτό εγκαίρως, με μεγάλα έργα, αντί να γίνουν ζώνες τεχνολογίας, αντί η χώρα να επενδύσει στην παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και ούτω καθεξής, γίνανε αυτά που ξέρουμε ότι έγιναν σε πολύ μεγάλο βαθμό: αποτυχημένοι συνεταιρισμοί, μαύρες τρύπες των ΔΕΚΟ και ούτω καθεξής (…)».
Για τον ρόλο των ΜΜΕ στην Μεταπολίτευση, τόνισε:
«Νομίζω ότι είναι θετικός, με την έννοια ότι κατακτήσαμε την ελευθεροτυπία πλήρως. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό. Νομίζω ότι δεν παίξαμε τον ρόλο μας σε δύο φάσεις ή μια φάση. Ήταν την εποχή της ξέφρενης σπατάλης, της διαφθοράς κτλ. Δεν μιλάγαμε όσο έπρεπε. Βέβαια πρέπει να σου πω δεν ήταν εύκολο. Εγώ θυμάμαι είχα κάνει μια εκπομπή τότε, νομίζω ήταν το “Μαύρο Κουτί”. Είχε βγει κάποιος “καμένος στα τιμολόγια” (ήταν ο όρος) και έλεγε το χρηματιστήριο είναι μια φούσκα και θα πέσει. Την άλλη μέρα περπατούσα στον δρόμο και ο κόσμος μου έλεγε “να φάω ξύλο τι είναι αυτά που παίζεις παπαγαλάκι…”. Και κανείς δεν ήθελε να ακούσει την αλήθεια ποτέ. Δεν είναι ότι είναι αυτονόητα εύκολο να το κάνεις αυτό. Έτσι και η δεύτερη φάση ήταν νομίζω – της κρίσης, όπου κουνάμε πολύ το δάχτυλο στον κόσμο. Δηλαδή όλο αυτό ότι πρέπει να σου κοπεί η σύνταξη, πρέπει να σου κοπεί ο μισθός και να μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι περνάει και ο άλλος. Ήταν ένα λάθος».
Υπάρχει μια επιστροφή από τα social media στα παραδοσιακά ΜΜΕ
Για τη συγκρουσιακή σχέση κοινού – ΜΜΕ, είπε:
«Σε ένα βαθμό φταίμε διότι νομίζω, όπως είπα σε διάφορες φάσεις, δεν παίξαμε το ρόλο που μας ανήκε να το πως μας αναλογούσε. Από την άλλη θεωρώ ότι έχει φτάσει βέβαια σε άκρα τα οποία δεν δικαιολογούνται. Βεβαίως βλέπεις, ακόμα και στην Αμερική, οι New York Times για παράδειγμα, έχουν αναγκαστεί να πάνε πιο προς τα άκρα. Δηλαδή πάντα ίσχυε ότι ποτέ δεν βάζεις ένα τίτλο που να είναι κίτρινος. Τώρα είναι τέτοιος ανταγωνισμός με το twitter και με όλα αυτά που βλέπω πολλές φορές πράγματα για τον Τραμπ και λέω “μα είναι σε αυτή την εφημερίδα που υποτίθεται έχω αγαπήσει και ξέρω”. Νομίζω ότι υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός. Νομίζω υπάρχει ένα “διαζύγιο εμπιστοσύνης” ανάμεσα στον κόσμο και στα μέσα ενημέρωσης. Το πρόβλημα τώρα είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος που ακόμα το ψάχνει. Και εγώ πιστεύω ότι υπάρχει και μια επιστροφή από τα σόσιαλ μίντια στα παραδοσιακά μίντια. Ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει τι παιχνίδια παίζονται και ποια χειραγώγηση υπάρχει στα μέσα (…)
Από την άλλη πιστεύω ότι υπάρχει ένας κόσμος που έχει τελειώσει. Έχει πάει κάπου αλλού, πριν από κάπου αλλού. Την ενημέρωσή του τον ιντριγκάρουν οι θεωρίες συνωμοσίας, το κουτσομπολιό ότι κάποιος μου κάνει την κουρτίνα και βλέπω κάτι, δεν νομίζω ότι θα επιστρέψει εύκολα στα παραδοσιακά μέσα».
Για το Ισραήλ και το Παλαιστινιακό, ανέφερε:
«Νομίζω ότι πιέζεται πάρα πολύ ο Νετανιάχου από το βαθύ κράτος του Ισραήλ και από τους Αμερικανούς να βρει μια λύση. Από την άλλη θέλει ο ίδιος να συνεχιστεί ο πόλεμος γιατί είναι το συμφέρον της επιβίωσης. Και επίσης νομίζω ότι ο Νετανιάχου έχει κάτι πολύ καθαρό. Θέλει -αν μπορεί- να φύγουν όλοι οι Παλαιστίνιοι από τη Δυτική Όχθη και από τη Γάζα (…)
Το μεγάλο πρόβλημα για μένα είναι μέσα στο Ισραήλ, το οποίο έχει ουσιαστικά “δύο Ισραήλ”. Έχεις ένα Ισραήλ που το ξέρουμε εμείς, που είναι οι άνθρωποι που έρχονται και στην Ελλάδα και κάνουν διακοπές και είναι επαγγελματίες διανοούμενοι – όλοι αυτοί που είναι το παλιό Ισραήλ και υπάρχει ένα καινούργιο Ισραήλ που είναι οι Ορθόδοξοι, υπερσυντηρητικοί. Δεν θέλω να βλέπουν μπροστά τους Άραβες και Παλαιστίνιους, αλλά αυτοί λόγω του πολιτικού συστήματος και λόγω της απλής αναλογικής ελέγχουν τα πάντα αυτή τη στιγμή και επίσης γεννάνε πολύ πιο γρήγορα από τους άλλους. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει ένας εμφύλιος -υπήρχε και πριν από τις 7 Οκτωβρίου- ο οποίος θα ενταθεί όταν κάπως ηρεμήσει και από την έκβασή του θα εξαρτηθούν πολλά».
Πάμε για εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ
Για τη «μάχη» Μπάιντεν – Τραμπ στις ΗΠΑ, τόνισε:
«Αυτή τη στιγμή όπως είναι τα πράγματα, θεωρώ ότι πάμε για εκλογή Τραμπ. Το ένα που μπορεί να αλλάξει είναι το Ανώτατο Δικαστήριο να φέρει πιο κοντά την απόφαση για τις αμβλώσεις, να απαγορεύσει δηλαδή τις αμβλώσεις ανατρέποντας μια παλιότερη απόφαση και να το κάνει αυτό πριν τις εκλογές. Αν το κάνει αυτό, θα συσπειρώσει πάρα πολύ τις γυναίκες, τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και ούτω καθεξής. Το δεύτερο: Υπάρχει ένα σενάριο τώρα που είναι στον αέρα. Το ακούω πολύ. Είναι ότι λίγο πριν το συνέδριο των Δημοκρατικών να βγει ένα πράγμα: ότι ο Μπάιντεν δεν είναι καλά, ότι έχει θέματα η υγεία του κι όλα αυτά και να κληθεί το συνέδριο να αποφασίσει για τον υποψήφιο να αποσυρθεί. Εκείνος τυπικά, αν γίνει αυτό, πάει να “χαρίσει”, επειδή κανείς δεν θεωρεί ότι μπορεί να κερδίσει τον Τραμπ. Υπάρχει το δεύτερο στάδιο αυτής της θεωρίας που λέει ότι θα πειστεί η Καμάλα Χάρις να κάνει στην άκρη. Το βλέπω πάρα πολύ δύσκολο, γιατί αν γίνει με βίαιο τρόπο θα απαξιωθούν οι μαύροι και οι γυναίκες που την ψηφίζουν. Οπότε θα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στη συμμαχία που ψηφίζει Δημοκρατικούς και να μπει κάποιος άλλος. Τώρα γίνονται αυτά, μετά δεν ξέρω».
Ο Μητσοτάκης έχει μια «ισορροπία τρόμου» που κρατάει ανάμεσα στο Κέντρο και στα δεξιά
Για την κατάσταση της αντιπολίτευσης σήμερα στην Ελλάδα, επισήμανε:
«Θεωρώ ότι ο κόσμος χρειάζεται ένα δοχείο υποδοχής του θυμού του, του εκνευρισμού του. Γιατί υπάρχει ένα μεγάλο μεγάλο ποσοστό του κόσμου το οποίο δεν βγαίνει. Έχει προβλήματα, προφανώς. Και το δεύτερο είναι ότι είναι το μεγαλύτερο αντίδοτο για την κυβερνητική αλαζονεία. Είναι μια καλή αντιπολίτευση, όταν δεν είσαι αντιπολίτευση (…)
Ένα πράγμα το οποίο έχω μάθει στην πολιτική είναι ότι όσο και να σχεδιάζεις και να κάνεις αυτή τη δουλειά δεν σε πάει πουθενά. Κάποια στιγμή, αν υπάρχει πελατεία, κάποιος θα βρεθεί και θα ανοίξει το μαγαζί. Ποιος θα είναι αυτός, πώς θα το ανοίξει δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα υπάρχει αυτή τη στιγμή μεγάλη ζήτηση για κάποιου είδους αντιπολίτευση. Θα πάει αυτός ένα αντισυστημικό πράγμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο θα μας εκπλήξει. Θα είναι κάποιος που δεν τον ξέρουμε (…)
Δεν βλέπω το πρόσωπο που θα μπορούσε να προσελκύσει όλο αυτό το πράγμα. Αλλά από την άλλη, όταν βλέπεις τι γίνεται σε όλη την Ευρώπη, όταν βλέπεις ότι το εκκρεμές και στην Ελλάδα πάει πολύ προς τα δεξιά, πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός έχει μια ισορροπία τρόμου που κρατάει ανάμεσα στο κέντρο και στα δεξιά του. Δηλαδή έχει μια θετική στάση στο μεταναστευτικό, έχει με τους εξοπλισμούς την άμυνα και από την άλλη έχουμε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό είναι μια ισορροπία τρόμου. Κέντρο και προς τα δεξιά. Δεν ξέρω κόσμος πώς θα το κρίνει αυτό το πράγμα. Και ξέρεις, υπάρχει και κάτι άλλο. Νομίζω εκεί ότι όσο υπήρχε ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ και της επιστροφής Τσίπρα και ούτω καθεξής σε έναν κόσμο που τον κρατούσε “στο μαντρί”, τώρα υπάρχει ένας κόσμος που μπορεί να πει “εγώ δεν πάω να ψηφίσω, δεν χρειάζεται τίποτα, δεν έχω τον κίνδυνο να βγει κάποιος άλλος αύριο το πρωί”.
Η Τουρκία έχει σκληρύνει πολύ τη στάση της
Για την έκβαση του διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας γύρω από τα γεωπολιτικά, τόνισε:
Πιστεύω στο διάλογο, αλλά δεν έχω καμία αισιοδοξία για την έκβαση του διαλόγου σε αυτή τη φάση. Eίναι πάρα πολύ σημαντικό να μιλάμε με την άλλη πλευρά και δεν πιστεύω ότι κανείς χάνει μιλώντας, είναι πολύ ανόητοι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι απλώς μιλώντας χάνεις κάτι. Αλλά από την άλλη θεωρώ ότι η Τουρκία έχει σκληρύνει τόσο πολύ τη στάση της στην ουσία των πραγμάτων (…)
Ανάμεσα σε άλλα, ο ίδιος είπε, ακόμη: «Μερικές φορές πρέπει να το καταλάβουμε αυτόν τον κόσμο. Εγώ ένα μάθημα που έμαθα από την κρίση είναι ότι πρέπει να ακούς τον κόσμο. Πρέπει να ακούς τον άλλο που δεν έχει ανοίξει το καλοριφέρ του. Είναι πάρα πολύ βασικό και σημαντικό».
