Οι νεκροί υπάρχουν και δεν ψηφίζουν ,γιατί
όμως βλέπω ένα συνεχή ανταγωνισμό για τον αριθμό των νεκρών που δυστυχώς είχαμε με διάφορες κυβερνήσεις ,για αυτούς είναι ένας αριθμός και μια στατιστική.?
Πως φτάσαμε όμως να θριαμβολογούμε πάνω από πτώματα ?Η ανικανότητα της κάθε κυβέρνησης συνοδεύετε και με τον αριθμό των νεκρών?Γιατί κυβερνήσεις και αντιπολίτευση μιλούν για αριθμούς ενώ συγγενείς και φίλοι μιλούν για τους ανθρώπους τους με ονοματεπώνυμο, αυτοί που χάθηκαν είτε σε φωτιές είτε σε λασπόνερα είτε σε σιδηροδρομικά δυστυχήματα, άνθρωποι με αγάπες φιλίες και οικογένειες ,είτε δυστυχισμένοι είτε ευτυχισμένοι, φτωχοί η λιγότερο φτωχοί πριν γίνουν αριθμοί ήταν άνθρωποι.
Στα λασπόνερα δεν πρέπει να πηγαίνει κανείς ούτε να τάξει ούτε να πουλήσει πολιτική, ούτε καν να σώσει ανθρώπους της αρεσκείας του ,κανένα δεν θα πρέπει να είναι χαρούμενος που κάνει πολιτική από οποιαδήποτε παράταξη μέσα στη λάσπη ,αυτό γυρνάει το χρόνο πίσω στον προηγούμενο αιώνα όταν άνθρωπο σε αγροτικές περιοχές και με τη λάσπη ως το γόνατο περίμεναν τις βασιλικές άμαξες για να δουν κάτι αστραφτερό που θα τους δώσει λίγη λάμψη στη φτώχεια τους ,κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα.
Ντίνα Μπίκα
