Δεν ήμουν από αυτούς που ανήκαν στο στενό περιβάλλον του Διονύση Σαββόπουλου, όμως όσες φορές συναντηθήκαμε υπήρχε στην ατμόσφαιρα μία αμοιβαία αλληλοεκτίμηση γιατί μας ένωνε πάνω απ' όλα η κοινη αγάπη μας για την μουσική και ειδικα η πλούσια ιστορία της που είχαμε την τύχη να ζήσουμε.
Ο Διονύσης είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος τραγουδοποιός της χώρας μας και οι συνθέσεις του αποτελούν κομμάτι και της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας από τα μέσα της δεκαετίας του '60 που εμφανίστηκε.
Για πολλούς μάλιστα είναι και ο κορυφαίος μας συνθέτης γιατί μόνος του έγραφε τους στίχους, την μουσική και ερμήνευε τα τραγούδια του.
Μεγαλώσαμε μαζί του, ζήσαμε τον ξεχωριστό τρόπο που έβλεπε την πορεία της κοινωνίας μας στο πέρασμα του χρόνου και παρακολουθήσαμε με θλίψη κάποιες, λίγες πιστεύω επιθέσεις που δεχόταν τα τελευταία χρονια με αφορμή την δήθεν πολιτική αλλαγή του, κάτι που δεν έχει βάση γιατί ο Διονύσης ποτέ δεν είχε περάσει την προτίμηση του σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, αλλά του άρεσε όπως σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα να λέει τη γνώμη του για την καθημερινότητα όποτε υπήρχε λόγος να το κάνει και όχι σε καθημερινή βάση.
Όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν ίσως οι μόνοι οι οποίοι μέσα από την σελίδα μας υπερασπιστήκαμε το έργο του διαχωρίζοντας το από μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Μου είχε κάνει εντύπωση το ότι δεν είχε την υπεράσπιση των συναδέλφων του σ' αυτή την επώδυνη ίσως μερικές φορές επιθετική τακτική από διάφορους που διαφωνούν συνήθως με όσους δεν έχουν την ίδια γνώμη με αυτούς.
Συχνά θυμάμαι μας έβριζαν γιατί για μας η καλλιτεχνική του αξία κάλυπτε οποιαδήποτε άλλη ενδεχόμενη διάφορα προέκυπτε από όσα έλεγε.
Ο Διονύσης από μουσικής πλευράς πάντα ήταν πρωτοπόρος και κοντά στις διεθνείς εξελίξεις, τα τραγούδια του δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους μεγάλους Ιταλούς τραγουδοποιούς με τους οποίους ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα.
Σχεδόν μέχρι το τέλος έκανε έντονη την παρουσία του παρά την ασθένεια του, ήταν ένας μαχητής ης ζωής που δεν γινόταν πάντα κατανοητός, ειδικά από τους συναδέλφους του.
Καλό ταξίδι
