Η Μαρία Ρεζάν είναι από τα πρόσωπα που θαύμασα και αγάπησα πολύ. Όταν μού ζήτησε να είμαι από τους ομιλητές στην παρουσίαση τού βιβλίου της «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα», μού είχε τονίσει «αλλά σε παρακαλώ όχι αγιογραφία». Ούτε εμένα μού αρέσουν οι αγιογραφίες, όταν μάλιστα κάποια πρόσωπα τα έχω γνωρίσει κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.
Το λέω αυτό επειδή μιλώντας κάποιες φορές για σπουδαίους καλλιτέχνες που έζησα από πολύ κοντά, βάζω κι ένα ναι μεν αλλά, διαχωρίζοντας το έργο από τον άνθρωπο. Για την Αρλέτα όμως μόνο ένα μεγάλο ΝΑΙ έχω να πω χωρίς αλλά.
Η Αρλέτα είναι ολόκληρο ξεχωριστό κεφάλαιο για το ελληνικό τραγούδι για το οποίο δικαιολογημένα νομίζω καμαρώνω, όπως επίσης και για τον Γιάννη Σπανό. Από τα πολλά και διαφορετικά που τραγούδησε η Αρλέτα, διαλέγω σήμερα ένα από τα ωραιότερα ελαφρά ελληνικά τής δεκαετίας τού 40, που πρώτη τραγούδησε η άλλη μεγάλη μου αγάπη, η Στέλλα Γκρέκα. «Πάμε στο άγνωστο». Μουσική Μενέλαου Θεοφανίδη, στίχοι Δημήτρη Ευαγγελίδη.
