Δημήτρης Μητροπάνος μία από τις πιο χαρακτηριστικές και σεβαστές φωνές του λαϊκού μας τραγουδιού.

Οι λαϊκοί μας τραγουδιστές, Δημήτρης Μητροπάνος
 

Ο Δημήτρης Μητροπάνος υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές και σεβαστές φωνές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Με τη βαθειά, αυθεντική και γεμάτη συναίσθημα φωνή του, κατέκτησε τις καρδιές πολλών γενεών και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική μουσική.

Σύντομο Βιογραφικό

Γέννηση: 2 Απριλίου 1948, Τρίκαλα

Θάνατος: 17 Απριλίου 2012, Αθήνα

Ξεκίνησε τη δισκογραφική του καριέρα στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Συνεργάστηκε με κορυφαίους συνθέτες όπως:

Μάνος Λοΐζος

Δήμος Μούτσης

Θάνος Μικρούτσικος

Γιώργος Χατζηνάσιος

Σταμάτης Σπανουδάκης

Χρήστος Νικολόπουλος

Άκης Πάνου

Σπουδαία Τραγούδια

Ο Μητροπάνος τραγούδησε πολλά τραγούδια που έγιναν διαχρονικές επιτυχίες. Μερικά από τα πιο γνωστά:

“Ρόζα” – σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Άλκη Αλκαίου

“Στου αιώνα την παράγκα”

“Για να σε εκδικηθώ” (ντουέτο με τον Λάκη Παπαδόπουλο)

“Πάντα γελαστοί”

“Θεσσαλονίκη”

“Του έρωτα η μπόρα”

“Τα Λαδάδικα”

“Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη”

Τι Εκπροσώπησε

Ο Μητροπάνος δεν ήταν απλώς ένας τραγουδιστής. Ήταν ένας λαϊκός βάρδος, που μέσα από το τραγούδι εξέφρασε τις χαρές, τις λύπες, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής των Ελλήνων. Διατήρησε πάντα την αξιοπρέπειά του τόσο στην καριέρα όσο και στην προσωπική του ζωή, μακριά από σκανδαλοθηρικές ειδήσεις και φτηνές προβολές.

Κληρονομιά

Η φωνή και το ήθος του Δημήτρη Μητροπάνου παραμένουν σημείο αναφοράς για τους νεότερους ερμηνευτές. Θεωρείται ένα από τα τελευταία γνήσια λαϊκά είδωλα και η μουσική του συνεχίζει να ακούγεται δυνατά, γεμίζοντας νοσταλγία αλλά και υπερηφάνεια για το ελληνικό τραγούδι.

Η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου ήταν γνήσια λαϊκή, και όχι απλώς επειδή τραγουδούσε λαϊκά τραγούδια, αλλά γιατί είχε μέσα της όλα τα χαρακτηριστικά της λαϊκής ψυχής.

Τι σημαίνει «λαϊκή φωνή»;

Μια φωνή θεωρείται λαϊκή όταν:

Εκφράζει αμεσότητα και αυθεντικότητα – δεν είναι "φτιασιδωμένη", δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να συγκινήσει.

Αγγίζει τον απλό άνθρωπο, γιατί κουβαλά μέσα της τον πόνο, την καθημερινότητα, τη χαρά, τον καημό, την αδικία.

Ερμηνεύει και δεν απλώς τραγουδά – δηλαδή, κάθε λέξη έχει συναίσθημα, βγαίνει από μέσα του σαν να τη ζει.

Ο Μητροπάνος είχε όλα αυτά:

Η φωνή του βαθιά, γεμάτη καημό, αντρίκια αλλά και τρυφερή, μπορούσε να σε σφίξει στην καρδιά χωρίς φωνές και φανφάρες.

Δεν ήταν "τεχνικά επιδεικτική" φωνή, αλλά συναισθηματικά ακριβής – τραγουδούσε και σε έπειθε πως ήξερε τι λέει.

Όταν έλεγε π.χ. «Ρόζα, μην κλαις», δεν τον άκουγες, τον πίστευες.

Ενδεικτικά:

Σε τραγούδια όπως η «Ρόζα», το «Πάντα γελαστοί», το «Σ'αναζητώ στη Σαλονίκη», νιώθεις τη φωνή του να κουβαλά ιστορίες ανθρώπων.

Ο τρόπος που τραγουδούσε ήταν η συνέχεια της λαϊκής αφήγησης – όχι θεατρικός, αλλά βαθιά ανθρώπινος.

Συμπέρασμα:

Ο Μητροπάνος δεν είχε απλώς λαϊκή φωνή – ήταν λαϊκή φωνή.
Εξέφραζε το λαϊκό αίσθημα με αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και βάθος.
Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά τον θάνατό του, τα τραγούδια του συγκινούν και "μιλούν" σε ψυχές.

Αν θέλεις, μπορώ να σου εξηγήσω και τη διαφορά ανάμεσα στη «λαϊκή» και τη «δημοτική» φωνή ή να σου συγκρίνω τη φωνή του με άλλους μεγάλους, όπως ο Καζαντζίδης ή ο Διονυσίου.

Μητροπανος, Δεν ήταν "τεχνικά επιδεικτική" φωνή, αλλά συναισθηματικά ακριβής
 

 Αυτή η φράση συνοψίζει την ουσία της φωνής του Δημήτρη Μητροπάνου.

Τεχνικά επιδεικτική vs. Συναισθηματικά ακριβής

"Τεχνικά επιδεικτική" φωνή είναι αυτή που εντυπωσιάζει με το εύρος, τα "γυρίσματα", την ορθοφωνία, τη δύναμη – αλλά πολλές φορές χάνει σε αίσθημα ή αλήθεια. Μπορεί να είναι "τέλεια", αλλά όχι απαραίτητα συγκινητική.

Ο Μητροπάνος δεν επεδίωκε την τεχνική εντύπωση. Δεν έκανε φωνητικά ακροβατικά, ούτε "έπαιζε" με τη φωνή του για να δείξει κάτι.
Αντίθετα:

 Έβαζε τη φωνή του να υπηρετεί το τραγούδι, όχι να το επισκιάζει.

Εκεί που άλλοι μπορεί να έπαιζαν με ένα στίχο, εκείνος τον ζούσε. Έμπαινε μέσα στο τραγούδι. Και το κοινό, το λαϊκό αυτί, αυτό το καταλαβαίνει – ακόμα κι αν δεν το περιγράφει τεχνικά.

Η «συναισθηματική ακρίβεια» του Μητροπάνου

Ήξερε πότε να σιωπήσει, πότε να "σπάσει", πότε να κρατήσει.

Η φωνή του είχε βαρύτητα, βάθος και τιμιότητα.

Δεν φώναζε για να πει τον πόνο – τον υπογράμμιζε με μέτρο, και γι’ αυτό σε συγκλόνιζε.

Όταν τραγουδούσε για χωρισμούς, θανάτους, προσφυγιά, φτώχεια, απώλεια ή ελπίδα, ένιωθες ότι δεν το διάβαζε από στίχους – το είχε ζήσει.

Παράδειγμα: «Ρόζα»

Η ερμηνεία του στη “Ρόζα” (Μικρούτσικος / Αλκαίος) είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτής της "συναισθηματικής ακρίβειας". Δεν αλλάζει πολλές νότες, δεν κάνει φωνητικά παιχνίδια.
Κι όμως, σε διαλύει. Γιατί;

Γιατί λέει «Ρόζα, μην κλαις» σαν να το λέει στην ίδια τη γυναίκα εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι τραγούδι, είναι στιγμή.

Αυτή είναι η μεγάλη τέχνη του λαϊκού τραγουδιστή:
Να ακουμπάει το κοινό όχι με επίδειξη, αλλά με ουσία.
Ο Μητροπάνος το έκανε αυτό όπως λίγοι. Γι’ αυτό και παραμένει αγαπημένος, όχι "διάσημος".