Ο αρρενωπός κύριος με το γιο του το ναυτάκι στη μεταπολεμική Αθήνα τής δεκαετίας τού '40 είναι ο πατέρας μου. Κρητικός, σοβαρός, απλός και δίκαιος και πάντα διακριτικός και γενναιόδωρος, υπήρξε πιστεύω ιδανικό πρότυπο για μένα.
Γιος παπά και πρώτος ξάδερφος τού αρχιεπισκόπου Αθηνών και κατοπινού Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και Αλεξάνδρειας Μελέτιου Μεταξάκη, δεν με έστελνε τις Κυριακές στην εκκλησία, ούτε μού έλεγε να είμαι καλό παιδί για να μην πάω στην Κόλαση. «Να μην κάνεις βρομοδουλειές μού έλεγε για να νιώθεις ελεύθερος, να μην σε κρατάει κάνεις στο χέρι».Πόσο δίκιο είχε! Συνήθως όταν έχουμε ακόμα κοντά μας τους γονείς, δεν προφταίνουμε να τους πούμε ευχαριστώ για όσα μάς έχουν δώσει.
Αυτό θέλω να κάνω εγώ σήμερα με αυτές τις δυο φωτογραφίες. Σήμερα που θα γιόρταζε και η ακριβή του Μαίρη, η μητέρα μου. Εδώ στη φωτογραφία, πριν από το γάμο της, μοντέρνα δεσποινίς στο Κάιρο στα χρόνια τού ΄30.
