Έτσι θυμάμαι την Φραγκίσκη. Όπως στη φωτογραφία. Μ' αυτό το φωτεινό χαμόγελο που καθρέφτιζε μια ζεστή, ανοιχτή σ’ όλους καρδιά. Για μένα η Φραγκίσκη ήταν η καλή νεράιδα τού παραμυθιού που με το μαγικό της άγγιγμα μού άλλαξε τη ζωή. Η ίδια μού ζητούσε να πάψω πια να το λέω.
Όμως ούτε σήμερα θα τής κάνω το χατίρι ξέροντας πια πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι νς διαλέξεις στα 19 σου χρόνια ποιον επαγγελματικό δρόμο θα ακολουθήσεις στη ζωή, όταν μάλιστα έχεις ήδη αποκλείσει το εργοστάσιο τού μπαμπά που απαιτούσε χημικά, φυσική και μαθηματικά, δηλαδή για μένα ό,τι χειρότερο. Και να που τότε ακριβώς βρέθηκε μπροστά μου η Φραγκίσκη Ψαχαροπούλου-Καρόρη.
Εγώ τής τηλεφώνησα για να τής πω σαν ακροατής πόσο μού άρεσε μια εκπομπή της στο ραδιόφωνο.
Το τηλεφώνημα κράτησε πάρα πολλή ώρα, γιατί όταν εκείνη άκουσε ότι ήμουν σχεδόν παιδί, φοιτητής που μόλις είχε τελειώσει το Βαρβάκειο, θέλησε να δει τι σκαμπάζω από Τέχνη.
Όχι μόνο μουσική, αλλά και θέατρο, λογοτεχνία. εικαστικά, μπαλέτο, σινεμά. Όταν βεβαιώθηκε πως όπως κι εκείνη ήμουνα μέσα σ’ όλα, μού είπε «Μού κάνεις για το ραδιόφωνο. Θέλεις να δουλέψεις μαζί μου;». Αν ήθελα λέει; Ε, τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Aιώνια ευγνωμοσύνη.
