Από το 1960 που άρχισα να δουλεύω στο ραδιόφωνο αλλά και στην τηλεόραση αργότερα, δύο ήταν οι έννοιες μου. Να προβάλω το καλό μουσικό υλικό που έφτανε στα χέρια μου μαζί με όσους άξιους νέους τύχαινε να ξεχωρίσω και επίσης να τιμήσω τους παλιούς που είχαν γράψει ιστορία και δεν έπρεπε να τους σκεπάσει η λήθη.
Ήταν πολλά τα αφιερώματα κι ακόμα πιο πολλές οι αναφορές μου σε συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές που είχαν αφήσει αποτύπωμά. Τότε που ξεκινούσα, νέο αίμα στο τραγούδι ήταν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Κουγιουμτζής, Σπανός, Μούτσης, Σαββόπουλος, Λοΐζος, Λεοντής και Μαυρουδής, Πιτσιλαδής, Γλέζος, Κοντογιώργος και Χατζής, για να αναφέρω μερικά μόνο ονόματα.
Ζώντας λοιπόν από κοντά μια τέτοια εκπληκτική μουσική άνοιξη, καταλαβαίνετε με πόση χαρά καλωσόρισα στην παρέα και τον Σταμάτη Κραουνάκη. Ταλέντο πληθωρικό, που από την πρώτη στιγμή με μάγεψε. Παρουσίαζα τότε τα ραδιοφωνικά διαφημιστικά προγράμματα τής ΛΥΡΑ και είχα και πάλι μια πρωτιά. Να συστήσω στους ακροατές «Το σπίτι τού Αγαμέμνονα» και «Τα σκουριασμένα χείλια», τους δίσκους ντεμπούτο τού Σταμάτη. Γρήγορα άρχισε να ανθεί και η φιλία μας. Και όταν το 1999 μαζί με την Δάφνη Τζαφέρη ξεκίνησα στην ΕΡΤ μια νέα σειρά εκπομπών που τη βάφτισα «Οι φίλοι μου», έβάλα πρώτο θέμα Σταμάτης Κραουνάκης. Ζήτησα μάλιστα να γράψει ο Σταμάτης για την Δάφνη και για μένα ένα τραγούδι βασισμένο στον τίτλο αυτής τής σειράς.
Ανταποκρίθηκε αμέσως ο Σταμάτης και όπως θα δείτε, μ’ αυτό το τραγούδι «Γιώργο, Δάφνη/ Οι φίλοι μου» κλείνει η εκπομπή που σάς ξαναδείχνουμε εδώ τώρα.
Γιώργος Παπαστεφάνου
