Καλοκαίρι δίχως βιολί και ένα νησιώτικο τραγούδι, χρώμα του ''όλου'' λείπει.
Το τραγούδι, παίζει στις κλασικές γραμμές των παλαιών παραδοσιακών νησιώτικων, πρωτοκυκλοφόρησε το 1993. Είναι σύνθεση του μουσικού, παραδοσιακών και λαικών, Λευτέρη Βαζαίου , σε στίχους μαζί με τον παραδοσιακό βιρτουόζο του βιολιού, Νίκο Οικονομίδη. Στο τραγούδι αυτό, πρώτης εκτέλεσης ,μαζί τους, ο Ματθαίος Γιαννούλης ερμηνευτής.
Καθιερώθηκε, μαζί με τα νησιώτικα αριστουργήματα, ως ένα από τα κεφάτα, λιτά στιχουργικά, τραγούδια σε νησιώτικα γλέντια, γιορτές και πανηγύρια. Τραγουδήθηκε και τραγουδιέται από όλους τους μουσικούς, τοπικούς, η επώνυμους στο νησιώτικο είδος, σε κάθε εκδήλωση, μία και δύο φορές.
Υπάρχει και μια ωραία δουλειά στο τραγούδι, σε άλμπουμ, από Ελένη Λεγάκη και Στέλλα Κονιτοπούλου.
(Το τραγούδι το θύμησε πρόσφατα ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος,- ευρισκόμενος σε κέφια - σε μια Αττικο-τοπική ζωντανή καλοκαιρινή νησιώτικη γιορτή, βραδιά.. με μια θαυμάσια εκτέλεση, φόλκ, προγκρέσιβ 3-4λεπτης εισαγωγής, συνολικής διάρκειας τραγουδιού 7-8 λεπτών, --δεν μπόρεσα να βρω αντίστοιχη, στο ''σωλήνα''--.
*Αξίζει αναφοράς, ότι το 60% του κοινού, αποτελείτο από νεαρές ηλικίες, κοριτσιών και αγοριών, παρεάκια συνεχόμενα στα τραπέζια, χορεύοντας ασταμάτητα, σε κάθε γωνιά του χώρου ).
4 προς 5 δεκαετίες μετά, το προσωπικό μου μουσικό ερώτημα ,ακόμα δεν μπορώ να το απαντήσω..Ποιος από του δύο ? Ο Ρίτσι Μπλάκμορ στο Λονδίνο, το 1980, ή, ένας Ανώνυμος ξερακιανός 60-65άρης βιολιστής,- με πέταξε πιο ψηλά στον αέρα- μια καλοκαιρινή έναστρη βραδιά, σε παραδοσιακό πανηγύρι, πχ στη Πάτμο το 1988,ή στην Χάλκη κάπου το 1994 ,ή στην Σίφνο λιγο μετά ?
Ολοι μας έχουμε ζήσει, έστω μιά, αυθεντική νησιώτικη γεύση, στις δεκαετίες 1960-70-80-90-και 2000΄ς...
Τέλος, επέλεξα και μια instrumental έκδοση, από έναν μουσικό, του παραδοσιακού βιολιού, σε μια ωραία ιδέα, σκηνοθεσίας και φωτογραφίας.
